Մեր երկրի ժողովրդագրության թվերը
Ժողովրդագրությունը կայուն պարբերությամբ ներկայացնում է մեր երկրի մշտական բնակչության թվաքանակը: Այդ կայուն պարբերականությամբ հրապարակվող հաշվետվություններից մեկը հենց այսպես էլ կոչվում է՝ «ՀՀ մշտական բնակչության թվաքանակը 2021թ․ հուլիսի 1-ի դրությամբ»:
Համավարակի հետ կապված՝ երկրների միջև սահմանների փակումը, ապա տեղաշարժման որոշակի արգելքները ժողովրդագիրների մոտ հույսեր ներշնչեցին, որ այն դրական հետևանքներ էլ կունենա: Այսինքն՝ գոնե մեր երկրում մշտական բնակչության թվաքանակը կաճի: Միանգամից ասենք, որ մասնագիտական սպասումն արդարացավ: Բայց, ցավոք, չնչին չափով: Մեր երկրի բնակչության քանակն անցած տարվա հուլիսի 1-ի համեմատությամբ աճել է 1600-ով: Բայց սա միակ եզակի փաստն է ժողովրդագրության ոլորտում: Տարվա կտրվածքով հաշվետվությունների համեմատությամբ կարելի է արձանագրել հետևյալը՝ աճել է միայն մայրաքաղաքի բնակչությունը:
Երևանում անցած տարի հաշվառված էր 1 մլն 87.900 բնակիչ: Այս տարի մայրաքաղաքի մշտական բնակչության թիվը հուլիսի 1-ի դրությամբ 1 մլն 96.100 է: Երկրի բնակչության 1.6 հազարանոց աճի պարագային Երևանի բնակչության 8.2 հազարանոց աճն ակնհայտ կատարվել է ներքին միգրացիայի հաշվին:
Հայաստանի բոլոր մարզերում բնակչության թվաքանակը նվազել է: Նվազել է՝ առանց բացառության: Արդեն երեք տարուց ավելի է՝ ամենամեծ չափով կրճատվում է Լոռու մարզի մշտական բնակչությունը: Կրճատվում է թե՛ քաղաքային, թե՛ գյուղական բնակչությունը:
Վանաձորում, օրինակ, անցած տարվա հուլիսի 1-ին հաշվառված էր 77.1 հազար բնակիչ, իսկ այս տարի՝ 76.5: Այսպես դանդաղ տեմպով վերջին տարիներին նվազում են բոլոր քաղաքները:
Օրինակ, Գյումրին անցած տարի ուներ 112.5 հազար բնակիչ: Իսկ այս տարվա պաշտոնական թվաքանակը 111.5 է: Նույն միտումն առկա է բոլոր մարզկենտրոնների պարագային: Առանց բացառության, անցած տարվա համեմատությամբ՝ բոլոր մարզկենտրոնների բնակչության թիվը կրճատվել է: Կարծում եմ, բոլորս՝ իշխանություններից մինչև պարզ քաղաքացի, արդեն մոռացել ենք նախ 2040-ին՝ 4 մլն, ապա 2050-ին՝ 5 մլն բնակչություն ունենալու խոստումները: Նաև այն պատճառով, որ այդ խոստումները որևէ ծրագրով ապահովված չեն:
Եթե մեր իշխանությունները խոսում են բնակչության ապագա աճի մասին, ապա պետք է հասկանալ, որ հակառակ գործընթացներ են կատարվում: Եթե իշխանությունները խոսում են սահմանամերձ շրջանների նկատմամբ տարվող ծրագրերի մասին ու խոստումներ են տալիս, ուրեմն այնտեղ վիճակը վատ է: Մեղմ ասած:
Անցած մեկ տարվա ընթացքում կրճատվել է Տավուշի մարզի բոլոր քաղաքների բնակչությունը: Համարյա բոլոր: Նոյեմբերյան քաղաքում բնակչության քանակը նվազել է 100 մարդով և կազմել է 4.400 մարդ: Բերդի բնակչությունը պակասել է 400-ով՝ դառնալով 7000: Դիլիջանի բնակչությունը ևս պակասել է 100–ով (այս տարվա թիվը 17.100 է):
Մարզկենտրոն Իջևանում քանակական նվազումն ավելի մեծ է՝ 19.800 բնակիչ՝ անցած տարվա 20.200-ի դիմաց: Չի նվազել միայն 1.8 հազարանոց Այրում քաղաքի բնակչությունը (թիվը մնացել է նույնը): Իսկ Սյունիքի մարզում բացառություն չկա: Այստեղ բոլոր քաղաքների բնակչությունն է պակասել:
Մարզկենտրոն Կապանի 42.1 հազար բնակչության թիվն այս տարի 41.7 հազար է: Գորիսի բնակչությունը 19.8 հազար է (անցած տարվա հուլիսի 1-ին 20.3 հազար էր): Փոքր քաղաքներում էլ նույն պատկերն է: Քաջարանում ներկայացվում է 6.8 հազար բնակիչ (նախորդ տարի 6.9 հազար էր): Մեղրիում ապրում է 4.2 հազար մարդ (անցած տարվա տվյալը 4.5 հազար էր): Ագարակ քաղաքում արձանագրված է 4000 թիվը (նախորդ տարվա 4.1 հազարի դիմաց):
«Ինչո՞ւ առանձնացրեցի ու մանրամասն ներկայացրեցի Սյունիքն ու Տավուշը» հարցը պարզ պատասխան ունի: Մեր պարտությունից հետո թշնամին հենց այդ մարզերի նկատմամբ առաջնահերթ հավակնություններ ունի:
Գեղարքունիքի մարզի նկատմամբ հնչեցված հավակնություններն էլ իրենց «հետևանքն ունեն»: Այս մարզի հինգ քաղաքներից երեքի բնակչությունը նվազել է (Սևան՝ 18.9 հազար՝ 19 հազարի դիմաց, Գավառ՝ 17.9 հազար՝ 18-ի դիմաց, Վարդենիս՝ 12.3 հազար՝ 12.4-ի դիմաց):
Մնացած երկու քաղաքների բնակչության քանակը մնացել է նույնը՝ Մարտունի՝ 11.4 հազար, և Ճամբարակ՝ 5.5 հազար:
Ահա այսպիսին է մեր երկրի մշտական բնակչության ընդհանուր պատկերը:
