Հուշաղբյուրի բացում՝ Արցախում զոհված Տարոն Գիվարգիզյանի հիշատակին

Նոր Նորքի 1-ին զանգվածում՝ Սուրբ Աստվածամայր եկեղեցու հարևանությամբ, այսօր տեղի ունեցավ արցախյան վերջին պատերազմում զոհված 24-ամյա Տարոն Գիվարգիզյանի հիշատակին նվիրված աղբյուրի բացման արարողությունը։

Միջոցառմանը ներկա էին Տարոն Գիվարգիզյանի ընտանիքի անդամները, հարազատները, ընկերները, ուսուցիչները, ինչպես նաև անծանոթ քաղաքացիներ։

Տարոնի մայրը՝ տիկին Լաուրան, 168.am-ի հետ զրույցում ասաց, որ հուշաղբյուրի տեղը պատահական չի ընտրվել, որդին այս եկեղեցում տարիներ շարունակ դպիր է եղել․

«Շատ հոգեհարազատ տարածք է Տարոնիս, եկեղեցին իր առաջին տունն է, հետո նոր՝ մեր տունը։ Բոլոր պատարագներին, միջոցառումներին այս եկեղեցում ներկա է եղել Տարոնս և հիմա էլ է ներկա, ավելի մոտ եկավ, որ անգամ գիշերներն էլ հսկի։ Եկեղեցու բակում ես ասում եմ՝ շնորհակալ եմ Աստծուն, որ հենց ինձ է ընտրել՝ որպես Տարոնի մայր, բախտ ունեմ լինել Տարոնի մայր․․․ Տարոնս ինքնակամ է մեկնել, գիտակցաբար, իր կյանքը՝ բոլորիս կյանքի դիմաց, որի համար շնորհակալություն եմ հայտնում Տարոնիս, որ իր չապրած կյանքով ապրում ենք մենք և պարտավոր ենք ապրեցնել Տարոնիս և Տարոնիս նման հերոսներին, բոլորն էլ հերոս են, խոնարհվում եմ բոլոր զոհվածների ծնողների առաջ, և բոլոր ծնողներին ուժ, չպետք է կոտրվեն, պետք է ուժեղ լինեն, քանի որ մենք հերոսների ծնողներ ենք․․․»։

Հուշաղբյուրի վրա Տարոնի անվան կողքին փորագրված էին նրա սիրելի խոսքերը, մայրն ասաց․

«Իր սրտից բխած խոսքերն են, միշտ ասել է՝ ամեն ինչ անցնելու է գնա, վերջում մնալու է Քրիստոսը, իսկ դու՝ իր առջև․․․»։

Տարոնն ունի մեկ քույր, պատերազմ մեկնելու օրը հենց նրան էր զանգահարել ու հայտնել, որ կամավորագրվել է ու արդեն Արցախ մեկնելու ճանապարհին է, խնդրել էր, որ ծնողներին ավելի ուշ հայտներ լուրը․

«Հիշում եմ՝ երբ խոսում էի հեռախոսով, ասաց՝ մի բան ասեմ, բայց մամային ու պապային առավոտ կասես, որ գիշերը հանգիստ քնեն․․․»,- հիշեց Տաթևը, ու արցունքները գլորվեցին աչքերից։

Քույրը պատմեց, որ Տարոնը հանգիստ մարդ էր, բայց արտաքնապես հանգիստ թվացող Տարոնի նեսում իրականում միշտ ինչ-որ փոթորիկ էր․

«Տպավորություն էր, որ անընդհատ ինչ-որ բան է փնտրում, բայց չգիտի՝ ինչ։ Հիմա ամեն անգամ իր նկարին նայելուց թվում է, թե այդ խաղաղությունը, որ միշտ այստեղ փնտրում էր, այնտեղ գտել է։ Տարոնի ֆիզիկական բացակայության հետ մեկտեղ, տպավորություն է, որ ինքը տանն է, երբ ինչ-որ բան ենք խոսում, մտածում, երբ նայում ենք իր նկարին՝ տպավորություն է, որ մասնակցում է խոսակցությանը, իր կարծիքն է հայտնում․․․»։

Տարոնի հետ նույն եկեղեցում որպես դպիր ծառայած, ապա միասին ռազմաճակատ մեկնած Տիգրան Մանուկյանը հիշեց պատերազմ մեկնելու օրը, նախ եկեղեցում աղոթել էին, հետո ճանապարհ ընկել դեպի Արցախ․

«Հասանք Ստեփանակերտ, զենքերը ստացանք ու գնացինք դեպի Հադրութ, ես այնտեղ էի ծառայել, ինձ համար հեշտ էր՝ տարածքների իմացության առումով, մի քանի օր Ֆիզուլիում եղանք, բայց հիմնականում Հադրութում հաստատվեցինք՝ հենց առաջնագծում»։

Տղերքը մինչև հոկտեմբերի 25-ը Հադրութում են մարտական գործողություններ կատարել, բայց հետո դիրքերի փոփոխության ժամանակ դեպի Մարտունի 2-ի դիրքեր տեղաշարժվելիս՝ հակառակորդի անօդաչուն ֆիքսել էր նրանց ջոկատը․

«Բավականին երկար ճանապարհ անօդաչու սարքով մեզ հետևել էին, մի պահ մտածեցինք՝ արդեն հեռու ենք, նստեցինք հանգստանալու, հաց ուտելու, որովհետև 40 կիլոմետրի չափ քայլել էինք, հենց այդ ժամանակ էլ անօդաչու թռչող սարքով հարվածեցին, դրանից հետո 12 անգամ էլ «Գրադ»-ով են հարվածել․․․ Հենց առաջին հարվածից էլ մեր 10 ընկերները զոհվեցին, ադ թվում՝ Տարոնը․․․»։

Սուրբ Աստվածամայր եկեղեցու կանանց միության նախագահ Կարինե Սապոնջյանն էլ պատմեց, որ Տարոնին ճանաչում է 2014 թվականից՝ այս եկեղեցու բացման օրվանից.

«Հանուն հայրենիքի ինքը գնաց սիրով, գնաց մեծ զգացմունքներով, որ պետք է պայքարի հայրենիքի համար։ Ինքը մտածում էր, որ պատերազմից վերադառնա՝ պետք է վանականի կյանքով ապրի։ Օգնում էր բոլորին, հենց տեսներ մի նեղյալ, մի հիվանդ, անպայման ձեռք էր մեկնում, գալիս ինձ ասում էր՝ տիկին Կարինե, ինչո՞վ օգնեմ, ի՞նչ կարող եմ անել իր համար․․․»։