Մարդիկ կարծում են, թե մեկ անգամ ասելով, որ հավատում են, այն սահմանում են իրենց կյանքի բոլոր օրերի, բոլոր ժամանակների համար

Այսպես դիմեց Քրիստոսին հիվանդ երեխայի հայրը, երբ Փրկիչն ասաց, որ «ամեն ինչ հնարավոր է նրա համար, ով հավատում է» (Մարկոս 9:22):

«Օգնի՛ր իմ անհավատությանը»: Իրականում սա հավատքի բարձրակետն է բարձրագույն գիտակցման պահը, երբ հոգին գիտակցում է իր հավատի աստիճանը, միաժամանակ իր փոքրությունն ու Աստծո զորությունը:

Մարդիկ կարծում են, թե մեկ անգամ ասելով, որ հավատում են, այն սահմանում են իրենց կյանքի բոլոր օրերի, բոլոր ժամանակների համար: Մինչդեռ իրականում ամեն րոպե հավատքը ենթակա է խարխլման ու թուլացման՝ մեղքի արդյունքում: Մենք շատ հաճախ ենք գործում մեղքեր, որոնց մի մասը գիտակցված են, իսկ մյուս մասը՝ ոչ: Եվ քանի որ մենք ցանկանում ենք շարունակ պահպանել մեր հավատքն առ Աստված, պիտի խնդրենք Աստծուց շնորհել մեզ ուժը՝ հավատքի ճանապարհին հաստատուն մնալու:

Մենք սխալմամբ կարծում ենք, թե հավատը անփոփոխ երևույթ է, մինչդեռ այն իրականում պայքար է: Հավատքի ճանապարհը լի է փորձություններով, որոնցով անցնելիս հնարավոր է և կորցնել հավատը՝ հայտնվելով չարի ճիրաններում: Այս պայքարը բնավ բացասական երանգավորում չունի, քանի որ այն իրականում հանուն լույսի է, ոչ թե ընդդեմ խավարի: Եվ այս գիտակցմամբ է, որ պիտի առաջ շարժվենք, որպեսզի մեր մտքերն ուղղենք միայն դեպի դրականը և թույլ չտանք, որ չարը՝ բացասականի տեսքով, ներխուժի մեր կյանք, մեր մտքեր:

Երբ ընկնում ենք մոլորության մեջ՝ կարծելով, թե Աստված լքել է մեզ, մի պահ հասկանանք, որ մեր այս մտքի, այս զրպարտանքի արմատը չարից է, և ետ քաշվենք նման մտքերից՝ խնդրելով Տիրոջը. «Օգնի՛ր իմ անհավատությանը»:

Մենք՝ որպես հավատացյալներ, չպետք է մեր հավատքը կառուցենք՝ ելնելով այլոց անհավատությունից: Փորձենք դառնալ անկախ մեր հավատքի մեջ և ինքնահաստատում չփնտրել՝ այլոց թուլությունների, անհավատության հաշվին: Եվ երբ զգանք, որ թերանում ենք մեր հավատքի մեջ, ուշիմ գտնվենք ու խնդրենք Քրիստոսից. «Հավատում եմ, օգնի՛ր իմ անհավատությանը» (Մարկոս 9:23):

qahana.am