Պարո՛ն, քո վրա միայն մորուքդ է ներկա

Պարոնը ասում է, որ ժողովուրդը վստահում է իրեն և շնորհակալություն է հայտնում: Պարոնին բացահայտ ասենք՝ անգամ քո կինը քեզ չի վստահում, ավելին՝  դու քեզ չես վստահում, դարձյալ խաբում ես, բայց այս անգամ՝ արդեն միայն քեզ:

Պարոնը ասում է, որ Խորհրդային Միության գծած քարտեզի գիծը Սոթքի հանքավայրի մեջտեղով էր անցնում, որ օրինական է ադրբեջանցի զինվորականների ներխուժումը հանքավայրի տարածք և այնտեղից հայազգի հանքագործներին դուրս գալու նրանց ներկայացրած պահանջը: Խորհրդային Միությունն այլևս չկա, իսկ Հայաստանի Հանրապետությունն իր տարածքները պաշտպանելու, անվտանգ գոտիներ ստեղծելու կարողություն ու ճկունություն չունի՞, բանակցելու, երկխոսելու, ճշտումներ ու շտկումներ անելու հմտություն էլ չունի՞: Այդքանը տվեցիք, ամբողջը տվեցիք, հնարավոր չէ՞ր մասնիկները մասնակի բարեփոխումներով պահպանել, թե՞ Ադրբեջանն ինչ դեմ է տալիս, մենք պատվի առնելով՝ ասում ենք՝  պատրաստ ենք: Դրա համա՞ր է կառավարությունը, իշխանությունը, որը, պարոն, քեզ եմ հարցնում՝  հիմա կա՞, թե չկա՞: Ես գիտեմ պատասխանը, դու քեզ ասա:

Սոթքի ոսկու հանքի մեջտեղով բաժանարար գիծ քաշելն առաջին հայացքից է միայն ահավոր: Դրանից սոսկալին տեղի բնակիչների փաստարկած իրողությունն է, որ ադրբեջանական զինվորները տեղակայվել են բարձր դիրքի վրա, որտեղից ռագատկայով էլ կխփեն Զոդին, Վարդենիսին և Մարտունուն: Սա է ազերների ուզածը, որը ոսկուց կարևոր է:

Պարոնն արագ փակում է Սոթքի հարցն ու անցնում ոսկուց էլ թանկ, Հայաստանի սահմաններից էլ կարևոր սեփական տիկնոջ առաքելության ծիծաղելի արդարացմանը, թե իր տիկինը գնացել էր Ստեփանակերտ վտանգված խաղաղ բնակիչներին ռումբերի տարափի տակ հաց ու ջուր հասցնելու, և մուննաթով հարցնում է` Բադեն-Բադենի սանատորիա էր գնացե՞լ: Հա’, Բադեն-Բադենի սանատորիա էր գնացել: Եթե տիկինն իր աշխատակցուհիների հետ զվարթ սելֆի էր անում ու դնում Ֆեյսբուք՝ այն օրը, երբ պաշտոնական տվյալով 81 զոհ էինք տվել՝ հիմնականում 18-20 տարեկան, ուրեմն Բադեն-Բադեն էր գնացել: Իսկ հրամանատարական կետ տիկնոջն ինքն էր ուղարկել, որպեսզի բարոյական աջակցություն ցուցաբերեր գեներալների նկատմամբ: Պարզվում է, որ մեր գեներալներն անզոր նստել և սպասում էին, թե ե՞րբ է տիկինը գալու իրենց զորակցի, դուխ տա, որ պատերազմում հաղթեն: Բան չասացի, միայն ավելացնեմ, որ տիկնոջ տված դուխով պատերազմի արդյունքն էլ սա էր:

Պարոնն իր վերջին ուղերձում հոխորտում է, թե նախկիններն ուզում են պատերազմը տեղափոխել Հայաստանի տարածք, որովհետև նրանք սովոր են՝ արյունով գան իշխանության և արյունով իշխանություն պահեն: Պարո՛ն, վերջին 30 տարում մենք չենք տվել այնքան զոհ, և չի թափվել այնքան արյուն, որքան այս պատերազմի 44 օրում: Հիմա ո՞վ է արյունից խոսում և պատերազմով վախեցնում: Ոչ ոք չի ուզում պատերազմը տեղափոխել Հայաստանի տարածք, ուզում են, որ այս մնացած Հայաստանն էլ չկորցնենք: Իսկ եթե կա մեկը, որ ուզում է՝ պատերազմը տեղափոխվի Հայաստանի տարածք, ապա դա դու ես:

Հոխորտում է, որ իրավապահները թույլ չեն տա, որպեսզի երկիրն անկայունացնեն, ասենք, որ չի կարող ավելի անկայուն, անդեմ ու անողնաշար, և՛ ներսում, և՛ դրսում իրենից ոչինչ ներկայացնող լինել երկիրը, քան հիմա է: Իսկ իրավապահներին հանել դժգոհ ժողովրդի դեմ, պատերի տակ վնգստացողների հարցերը լուծել` ինչպես բնորոշում է քո բառապաշարը, սա է քո պատկերացրած պատերազմը, որի հաղթական ավարտը քո աթոռի անվնաս ոտքերն են: Իսկ ինչ վերաբերում է Հայաստանի տարածք տեղափոխվող պատերազմին` պարզապես կանխել են ուզում քո ասած պատերի տակ վնգստացողները:

Պարոնն այնքան է ասել՝ նախկիններ, որն ասելուց ոչ այնքան ինքը, որքան մենք ենք լսելուց հոգեկան խանգարում ստացել: Սկսենք քեզնից, որ ծնվել ես խորհրդային երկրում և եկել-հասել մինչև 2018 թիվ. նախկի՞ն ես, թե՞ ներկա: Քո վրա միայն մորուքդ է ներկա: Իմ այգու տանձի ծառի այս տարվա պտուղը ներկա է, իսկ տանձենին` նախկին. ի՞նչ անեմ, ծառը կտրե՞մ: Հիմա ես նախկի՞ն եմ, թե՞ ներկա, ինքս ինձ հետ ինչպե՞ս վարվեմ, ինձ տեղավորում ես ջրբաժանի ո՞ր կողմում: Օպերայի շենքը նախկի՞ն է, թե՞ ներկա: Հայաստանը՝ իր շենք-շինություններով, մշակույթով, սար ու քարով, թուփ ու ծառով նախկի՞ն է, թե՞ ներկա: Ի՞նչ անենք, բուլդոզերի տա՞կ տանք, ավերե՞նք, Մատենադարանի ձեռագրերը վառե՞նք, Սասունցի Դավթի արձանը գետնե՞նք, Ազգային պատկերասրահը քանդուքարա՞փ անենք… Այո՛, Արցախը նախկին էր, իսկ հիմա ներկա է, Մեղրին նախկին էր, իսկ հիմա ներկա է, Հայաստանը նախկին էր, իսկ հիմա ներկա է: Սա է քո ներկան: Մնաս վարչապետ այնքան ժամանակ, որ 2018-ի ապրիլին ծնված երեխան դառնա վարչապետի պաշտոնի համար հարմար տարիքի, և տաս իշխանությունը նրան ու նոր գնաս: Այդ ժամանակ Հայաստանը ներկա չի լինի, կլինի իսկապես նախկին, անցյալ:

Պարոնը, պատկերացնո՞ւմ եք, առանց թլվատ լեզվի, սահուն կերպով արտաբերում է, որ միայն պաշտոնական տեղեկատվությանը վստահենք, որ մյուս լրատվամիջոցները խաբում են, թե` ճշմարտությունը մենք երբեք ձեզնից չենք թաքցրել: Սույն պարոնի արտաբերումները բանականությունից դուրս են, մարդու գլխի մեջ չեն տեղավորվում, իսկապես մարդու ուղեղը կախում է, և ակամա հարցնում ես ինքդ քեզ` ես մա՞րդ եմ, թե՞ կենդանի: Կարելի՞ է այդ աստիճան անպատկառ լինել, պարզվում է, որ կարելի է: 44 օր ո՞վ էր խաբում, և դրա անունը ճշմարտությո՞ւն էր, որը չի թաքցվել: Բարոյակա՞ն է խաբել հայրենիքի զինվորին, զենքը ձեռքին զոհվածին, նրա ընտանիքին, թիկունքում սահմանի համար ամեն ինչ անողին, իր բանակին ու իր ուժերին հավատացող մի ամբողջ երկրի, աշխարհասփյուռ ժողովրդի… ո՞ր մեկն ասեմ, և սա դեռ խաբել չէ՞: Դարձյալ մեզ է մեղադրում, թե տողատակեր կային՝ հասկանայիք, և չենք հասկացել: Երբ Արծրունն ասում էր, որ թուրքերին գյոռբագյոռ արեցինք, պետք է հասկանայինք, որ Շուշին հանձնեցինք: Ընթերցող, եթե դու բան հասկանում ես, օգնիր` ես էլ հասկանամ:

Պարոնը սովորության համաձայն՝ դարձյալ կոչ է անում, թե՝ մի տրվեք անապագայության քարոզին: Առնվազն կույր պետք է լինել, մտավոր անդամալույծ, որպեսզի չտեսնես, թե ո՞վ է երկիրը տարել և տանում անապագայության, ո՞վ է մեր ապագայազրկման իրողությունն ամբողջացնում: Իբր ապագա՞ է մնացել, որ դեռ սակարկում ենք: Թույլ տուր գոնե դրա հեռանկարը չկորցնենք: Աստված սիրես, գնա Բադեն-Բադեն, Սոչի սանատորիա, Կանադա, Մոնբլանի գագաթ, Սոթքի ոսկու հանքի փայլուն խորքերը, ուր ուզում ես, միայն թե գնա, աչքս քեզ չտեսնի, ականջս քեզ չլսի: Տո  գնա’, էլի: