Իշխանությունն անցնում է հակահարձակման
Ապրիլյան պատերազմի օրերին ոմանց կողմից հայտնվող հույսերը, թե իշխանությունը դասեր կքաղի, հօդս ցնդեցին, ինչպես Ադրբեջանի կիրառած ռուսական «Սոլնցեպյոկի» մարտագլխիկներից արձակված փոշին: Պատերազմական մի քանի օրերին իշխանության ներկայացուցիչները, թվում էր` գիտակցել են իրենց գործունեության ու անգործության հանցավոր բնույթը, և գիտակցելով` համեմատաբար համարժեք վարքագիծ են դրսևորում: Բայց հիմա սահմանին հարաբերական անդորր է, ու իշխանության ներկայացուցիչներն անցել են հակահարձակման: Ընդդեմ հասարակության, բնականաբար:
Որովհետև պատերազմի օրերին հարցեր բարձրացնողը հասարակությունն էր: Հասարակությունն էր նաև իր բարձրացրած հարցերին պատասխաններ գտնողը:
Որովհետև այդ օրերին իշխանությունները զուսպ էին ու չէին համարձակվում պատասխանել հասարակությանը: Իսկ հասարակության գտած պատասխանները հանգում էին իշխանության առանձին ներկայացուցիչների, գերհարուստ ներկայացուցիչների ունեցվածքի անօրինական ծագումնաբանությանը, դրանք պետությանը վերադարձնելու մեթոդներին: Հասարակությունը մտածում էր ու մտածում է իրենից գողացվածը վերադարձնելու մասին: Ու բնական է, որ իշխանության ներկայացուցիչներն անցել են հակահարձակման:
Որովհետև ադրբեջանական ագրեսիայի դեպքում հակահարձակվողը հասարակությունն էր` Զինված ուժերում ծառայող իր ներկայացուցիչներով, իսկ իշխանությունը` իր ներկայացուցիչներով, պատասխան հարվածներ է սկսել հասցնել հասարակությանը, որը, իրենց կարծիքով, միայն ընտրություններում գլխաքանակ ապահովելու ու իրենց բիզնեսների արտադրածը սպառելու ֆունկցիա ունի ու հարցեր բարձրացնելու ֆունկցիա չպետք է ունենար:
«Պաշտոնյաների խորհրդականներին և օգնականներին կրճատելու մասին պահանջները պոպուլիստական են»,- ասում է իշխանության` ինտելեկտուալ ներկայացուցչի համբավ ունեցող Դավիթ Հարությունյանը, ով սահմանադրություն գրելուց բացի՝ զբաղեցնում է նաև Կառավարության ղեկավար-նախարարի պաշտոնը: «Ինչքան որ ես եմ աշխատել այլ երկրներում, ո՛չ դու, ո՛չ քո ամբողջ շրջապատը, ո՛չ էլ քեզ ֆինանսավորողն էդ էլ չի կարա աշխատի:
Դրսից ես փող եմ բերել երկիր՝ ի տարբերություն ոմանց, որ այստեղ գողանում են ուրիշի ջեբից ու ձեզ են տալիս, իսկ ես դրսից եմ բերել»,- ասում է իշխանության` միանգամայն այլ համբավ ունեցող ներկայացուցիչ Վարդան Այվազյանը: «Մենք արդեն սկսենք ներքին քաղաքացիական պատերազմ մղել կամ սկսենք մերոնց կուլակաթափ անե՞լ ու դատարկե՞նք Հայաստանը: Դա եք ցանկանո՞ւմ»,- ասում է իշխանության` ոչ այնքան որոշակի համբավ ունեցող մեկ այլ ներկայացուցիչ՝ Վահրամ Բաղդասարյանը` արձագանքելով պաշտոնյաների ունեցած դղյակների, հարստության մասին հարցին:
Օրինակները կարելի է շարունակել, իշխանության ներկայացուցիչների ցինիկ հայտարարություններով վերջին օրերին հեղեղված է մամուլն ու համացանցը: Այդ և նման բոլոր հայտարարությունների իմաստը հանգում է հետևյալին` լավ ենք արել՝ թալանել ենք, ու շարունակելու ենք թալանել:
Որովհետև Դավիթ Հարությունյանի համար հեղինակություն համարվող որևէ մեկը նրան չի բացատրում, որ Հայաստանը միջին չափի կորպորացիայի մասշտաբի միավոր է, որը կարելի է արդյունավետ կառավարել մի քանի տասնյակ պրոֆեսիոնալներով` առանց որևէ օգնականի ու խորհրդականի:
Որովհետև նույն կերպ Վարդան Այվազյանի համար «ավտարիտետ» համարվող որևէ մեկը նրան չի բացատրում, որ «խոպանչու հոգեբանությամբ» երկիր չեն կառավարում, ու, որ նրա ունեցվածքի մասին համապատասխան ստուգումներ չեն կատարվել միայն այն պատճառով, որ ստուգողների ունեցվածքի օրինականությունը նույնքան կասկածելի է:
Որովհետև նույն կերպ որևէ մեկը Հայաստանի խորհրդարանական իշխող խմբակցության ղեկավարի բարձր պաշտոնը զբաղեցնող Վահրամ Բաղդասարյանին հասկանալի աստիճանի պարզունակությամբ չի բացատրում, որ պետությունից թալանված միջոցներով կուտակված հարստության օրինականությունը պարզելը ոչ թե՝ քաղաքացիական պատերազմ է, այլ՝ հենց քաղաքացիական պատերազմը կանխելու միջոց: Ու չի բացատրում նաև, որ մի քանի տարվա ընթացքում մի քանի հարյուր հազար մարդով Հայաստանը «դատարկվել» է, ինչպես ինքն է ասում` «մերոնց» պատճառով:
Ապրիլյան պատերազմի արդյունքում խախտվել է ստատուս-քվոն ոչ միայն՝ ղարաբաղաադրբեջանական սահմանին, այլ նաև՝ Հայաստանի ներքին կյանքում: Ու մինչ ոմանք շարունակում են հուսալ, որ իշխանությունը կզբաղվի այդ խախտված ստատուս-քվոյի վերականգնմամբ սահմանագծին, իշխանության ներկայացուցիչները զբաղվում են ներքին ստատուս-քվոն վերականգնելով: Առջևում ընտրություններ են:
