«Նիկոլ, չե՛ս մարսելու. Եռաբլուրում սրբապղծությունը դավադրություն էր զինվորի հանդեպ». զոհվածների ծնողներ

Այսօր առավոտյան «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում տեղի ունեցած խայտառակությունից հետո՝ 168.am-ի «Պրեսսինգ» հաղորդաշարին էին հյուրընկալվել 44-օրյա պատերազմում զոհված զինծառայողների ծնողները:

Մեր զրուցակիցներն են՝ 44-օրյա պատերազմում նահատակված զինծառայողներ Հայկազ Մկրտչյանի մայրը՝ Աննա Մկրտչյանը, Հակոբ Ռոստոմյանի (Ռոստ) հայրը՝ Արա Ռոստոմյանը, Մխիթար Գալեյանի հայրը՝ Գարիկ Գալեյանը:

Հայկազ Մկրտչյանը 2019-ին էր զորակոչվել բանակ։ Սկզբում վեցամսյա դասերի էր մասնակցել Լուսակերտում, այնուհետև տեղափոխվել էր Տավուշ՝ Մեհրաբի զորամաս։ Կրտսեր սերժանտ էր, ականանետային հաշվարկի հրամանատար։ Հայկազը 2020-ի հուլիսին տավուշյան մարտերի ժամանակ եղել է ջոկատի հրամանատար, պարգևատրվել է «Մարտական հերթապահության համար» մեդալով։

Հայկազին հոկտեմբերի 14-ին տեղափոխել են Արցախ, վիրավորում է ստացել հոկտեմբերի 29-ին, դեպի Կարմիր Շուկա տանող ճանապարհին, 12 օր պայքարել է կյանքի համար, մահացել է նոյեմբերի 9-ին։

Ավագ լեյտենանտ Հակոբ Ռոստոմյանը ծնվել է 1989թ. Երևանում։ Ավարտել է ԵՊՀ ֆիզիկայի ֆակուլտետը։ 2009-2015 թթ. ծառայել է հայոց բանակում. սկզբում՝ շարքային։ Այնուհետև որոշ ժամանակ վերապատրաստվել է Վազգեն Սարգսյանի անվ. ռազմական համալսարանում և համալրել Արցախի պաշտպանության բանակի սպայական կազմը։ 2010-15 թթ. ծառայել է Մարտակերտի տարածքում՝ հրաձգային դասակի հրամանատար։ Որոշ ժամանակ անց արդեն հակատանկային, հատուկ նշանակության դասակի հրամանատար էր։ Արցախյան 44-օրյա պատերազմի առաջին օրերից Մարտակերտում էր։ Թողելով 2 որդիներին, ծնողներին, կնոջը՝ գնացել է հայրենիքը պաշտպանելու։

20-ամյա Մխիթար Գալեյանը զորակոչվել էր բանակ 2019թ. հունվարի 17-ին: Ծառայում էր Հադրութի զորամասում: Մխիթարը և իր ծառայակից ընկեր Հայկը ծանր մարտերի ժամանակ, երբ լսում են նահանջի հրամանը, վերադառնում են իրենց վիրավոր ընկերոջը փրկելու, և իրենց իսկ մարմնով, իրենց իսկ կյանքի գնով պաշտպանում և փրկում են ընկերոջը:

Հիշեցնենք, որ 44-օրյա պատերազմում նահատակված զինծառայողների ծնողները սեպտեմբերի 20-ի ուշ երեկոյից «Եռաբլուրում» էին, որպեսզի թույլ չտան Հայաստանի Անկախության տարեդարձի կապակցությամբ ՀՀ գործող իշխանությունների որևէ ներկայացուցչի և առաջին հերթին՝ Նիկոլ Փաշինյանի մուտքը «Եռաբլուր»: «Թույլ չենք տա պղծել մեր որդիների շիրիմները»,-հայտարարել էին նրանք:

Լուսադեմին՝ 05:40-ին, իշխանությունները հարյուրավոր ոստիկանական և ավտանգային ուժեր, այդ թվում՝ կարմիր և սև բերետավորներ կենտրոնացրեցին «Եռաբլուրի» մուտքի մոտ: Մինչ այդ զոհվածների հարազատները «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնից հեռացրել էին ՀՀ Պաշտպանության նախարարի կողմից վաղ առավոտյան տեղադրված ծաղկեպսակը: Ժամը 06:00-ի մոտ սկսվեց Նիկոլ Փաշինյանի մուտքն անխոչընդոտ իրականացնելու «օպերացիան»՝ կարմիրբերետավորներն ուժի կիրառմամբ սկսեցին հեռացնել նահատակված տղաների ծնողներին՝ տարածքից հատուկ տեխնիկայով դուրս բերելով նաև ավտոմեքենաները:

Ըստ ոստիկանության, այդ օրը բերման էին ենթարկել 37 անձանց: Բերման ենթարկված ծնողներից 2-ը մարմնական վնասվածքներ էին ստացել ոստիկանության գործողությունների արդյունքում:

Հարցազրույցում ծնողներն ասել էին.

Ոստիկանները Եռաբլուրում ծնողներից առաջինը Գարիկ Գալեյանին տարան. կոնկրետ հրահանգ ունեին՝ ում տանեն:
Նիկոլը հեռվից նայում էր. սպասում էր՝ ոստիկանական ուժերը գործողությունն ավարտեին, որ գար…

Ուզում եմ հասկանալ՝ էդ ոստիկանները, որ իմ՝ կյանքի դիմաց կյանք ստեղծած կնոջը բերման էին ենթարկում, ով կերակրող մայր է, իրենց մայր չի՞ կերակրել:
Մենք կորցրել ենք արդեն մեր զավակներին. ուզում եմ հասկանալ՝ այն մայրերը, որ չեն կորցրել, ինչո՞ւ չեն պայքարում իրենց երեխաների համար:
Դա սպանդ էր. երեք տարվա սերունդ վերացրեցին:

Իրենք վախենում են 8 մամայից և 12 պապայից. ճիշտ են անում, որ վախենում են: Նահատակված ծնողների դեմ կառավարությունը հանում է 3 դիպուկահար:
Նիկոլը ոչ մի շիրիմի չի կարողացել մոտենալ. Մենք մեր գործն արել ենք՝ թույլ չենք տվել պղծել մեր հերոսների շիրիմները: Սրբապիղծները չեն կարողացել մոտենալ մեր տղերքի շիրիմներին:
Եռաբլուրում դատարկ փոսից ավելի վատ ենք զգում, քան թարմ շիրիմից:
Ինչքան շատ են բիրտ ուժ կիրառում մեր նկատմամբ, էնքան ոստիկանությունը բարձր պարգևավճարներ է ստանում:
Երկու տարվա մեջ Սյունիքում մի հատ զորանոց չի կառուցվել. Արցախից բերած զորքն ո՞ւր եք տանում:

Սրանց բոլոր գործողությունների նպատակը բանակի մեջքը կոտրելն է:
Եթե մեր զոհված տղերքի ոգին չլիներ, միգուցե չկարողանայինք պայքարել. Տղերք, դեռ մի հանդարտվեք, պատերազմը չի ավարտվել:
Ամեն օր եկեք, տարեք, մեկ է՝ մինչև վերջ պայքարելու ենք. կամ դուք, կամ մենք: Ուրիշ տարբերակ չկա:
Նիկոլ Փաշինյանի թիմակիցների աչքերի մեջ մեր հանդեպ ատելություն տեսանք:
Հովիկ Աղազարյանն ասել է՝ տղան որ 18 տարեկան է դառնում, էլ ծնողինը չէ… Բա այ ապրանք, քո երեք երեխեքն ինչի՞ են քոնը, հանրությանը չեն: Ինչո՞ւ հիմա պատերազմի դաշտում չեն:
Անդրանիկ Քոչարյանին այս եթերից ուզում եմ ասել՝ ես այս տարիքում գնում եմ սահման, բայց միայն իր տղայի հետ: Ուղիղ ասում եմ՝ ինձ տար, բայց ինձ հետ լինի քո տղան: Հանգիստ վստահ եղիր՝ թեկուզ վիժվածքի տղա է, բայց չեմ թողնի՝ այդ երեխային բան լինի: Բայց թող գա, տեսնեմ՝ ամեն գիշեր քանի՞ հատ պամպերս ես փոխելու այդ երեխայի համար:
Առաջնագիծը սարքել են կառափնարան. ում ուզում են վախեցնել, ասում են՝ կտանենք սահման:

Անահիտ Ավանեսյա՛ն, դեղ հասցրեք բանակին. զորքը թոքաբորբով հիվանդ է, նորակոչիկների կեսը հիվանդ է:
Իսկ վախ չկա՞, որ վաղը թուրքը գալու է, իրենց տուն մտնի: Մայրերը չուզեցին մեզ հասկանալ, որ մեր պայքարը նրա համար է, որ իրենց երեխաները ողջ-առողջ զորացրվեին, այլ ոչ թե իրենք էլ սև շոր հագնեին, գային կանգնեին մեր կողքը:
Շատ կուզեի՝ իշխանությունները մասնակցեին հուղարկավորություններին, տեսնեին այդ մայրերին, որոնց դեղ են ներարկում, որ չուշաթափվեն, երբ 2 ամիս առաջ ողջ-առողջ բանակ ուղարկած տղային հողն են դնում:
Թուրքը քացով դուռը բացելու է, դանակը դնի վզին, ասի՝ սեղան գցիր, հետո իր արածն անի ու գնա:

Սրանք լսել են, որ փող աշխատելն ամոթ բան չէ, բայց չեն հասկանում, որ փողը ընտանիքից, հայրենիքից ու սրբությունից թանկ բան չէ:
Մենք ուզում ենք պայքարել, որ նախ մեր տղերքի արած գործն իզուր չանցնի:
Մենք այսօր կանգնած ենք հայրենիքի, պետության, ոչ իշխանության կողքը, իսկ հայրենիքը ես համարում եմ Արցախն ու Հայաստանն իրար հետ: Արցախը մեր հայրենիքն է, մեր տղաների արյունով շաղախված հողն է, և եթե մենք էլ չտեսնենք, թող մեր երեխաներն ու թոռները տեսնեն: Կապրենք էնքան, որ տեսնենք՝ ամեն հող հետ է բերվել, որովհետև եթե Մխիթարը Ջրականում է զոհվել, ո՞նց կարելի է այդ հողը թողնել այնտեղ: Բա փոքր Մխիթարը չգնա՞, էդ հողը վերցնի բռի մեջ, իր եղբոր արյան հոտն առնի: Կամ նույնը իմ թոռները. Չգնա՞ն իրենց հոր զոհված տեղի հողը վերցնեն:

Մեր պահանջն արդար է. մենք պահանջում ենք դավաճանին պատժել, դավաճանությունը կանխել: Եթե որևէ քաղաքական ուժ գալիս-կանգնում է մեր կողքը, օժանդակում են մեզ, ինչո՞ւ՝ ոչ:
«Ես արդեն անհանգստանում եմ, որ հանկարծ Եռաբլուրը չկորցնենք»,- ասաց Գարիկ Գալեյանը: