Վահրամ Սահակյանը` մեր օրհասական վիճակի մասին
Թատերագիր, դերասան Վահրամ Սահակյանը 168TV-ի «Ռեվյու» հաղորդման ընթացքում նշեց, որ «Կատակամարտ» ներկայացումն ապրիլի 22-ին և 23-ին վերջին անգամ են խաղալու:
«Ներկայացումը, իհարկե, չի հանվում, բայց ձմռանը «Կատակամարտ»-ը ուրիշ բանի մասին կլինի: Ես չեմ ուզում վերնագիրը դնել «Կատակամարտ» 2 կամ 3, բայց առաջին այս «Կատակամարտ»-ը, որ մենք խաղացինք, շատ դասեր քաղեցինք: Մարդիկ, որ գալիս էին իմ ներկայացումները դիտելու, շատ են պահանջում սուր խոսք, շատ են պահանջում իրենց հուզող շատ հարցեր, բայց երբ անընդհատ նոր բաներ եմ ներկայացնում, նրանք սկզբից դժվար են մարսում: Պատկերացրեք՝ 15 հատ նոր հատված՝ ամեն մեկը տարբեր բաների մասին, ու իրենք դժվար էին դա մարսում: Հիմա որոշել եմ թատերական կտորները մի քիչ զտել, ավելի շատ խոսքի վրա գցել, հասցնել նրան, որ իմ խոսքը շատանա, իհարկե, այնքան, որ դա չդառնա սթենդ ափ, և հանկարծ պատահաբար ատելության խոսք չհնչեցնեմ:
Հենց ներկայացման սկզբում հայտնվում է մի պերսոնաժ, որն ինձ ասում է՝ ես քեզ դեմքով ճանաչում եմ, հայհոյանքը քո լեզվի ծայրին է, այս մի մարտը կատակներով վարի, 1.5 ժամ կատակ արա, դրա համար անունը դրել ենք «Կատակամարտ», և այս ներկայացումը կարող են 12 տարեկան երեխաներն էլ նայել»,- ընդգծեց նա:
Վահրամ Սահակյանը նկատեց՝ ներկայացումն իր մեջ բարություն ունի. «Ես ուզում էի, որ այն կատակերգություն լինի, ոչ թե՝ տրագիկոմեդիա, բայց հենց պրեմիերայի ժամանակ դարձավ տրագիկոմեդիա, որովհետև վերջում մարդիկ լաց էին լինում: Ես հասկացա, որ մարդկանց ոչ թե պետք է ծիծաղեցնել կամ լացացնել, այլ պետք է ավելի շատ բան տալ բեմից»:
Ըստ հեղինակի՝ «Կատակամարտ» ներկայացումն այսօրվա օրհասական վիճակի, մեր վախկոտության, մեր մտավորականների ծախվածության, գոռոզության, մեծամտության և այն ամենի մասին է, ինչը հենց հիմա հետաքրքրում է այսօրվա իսկական հային:
«Մտավորականների վերաբերյալ ասում են՝ սերունդ են դաստիարակել. Քծնելը վատ բան է, չէ՞, եթե մեկը նման բան է անում և 80+ տարիք ունի, ես կարո՞ղ եմ հարցնել՝ իսկ իրեն ո՞վ էր խնդրում, որ դառնար 80+: Ի՞նչ է նշանակում՝ սերունդ է դաստիարակել: Եթե ես պատկերացնում եմ ինձ, որ չդաստիարակվեի Շառլ Ազնավուրով, Միշել Լեգրանով, Մայլս Դևիսով, Դե Նիրոյով, դաստիարակվեի Չեքիջյանի խոռով, չասեմ՝ ինչ կդառնայի: Գոյություն ունի երիտասարդություն, նայում են, որ իրենց դասախոսը կամ ճանաչված արվեստագետը գնացել է՝ գլուխ է ծռել, նա դառնում է այդպիսի մարդ, և կերտվում է փչացած հասարակություն: Աշխարհում նման բան չկա: Ես լեզուներ գիտեմ, ես ուսումնասիրում եմ, ես ապրել եմ դրսում, ուրիշ տեղ եթե որևէ արվեստագետ նման բան անի, սկզբից իր ընկերները կհեռացնեն իրենցից կամ կմտածեն՝ կատակ է անում: Հիմա ես ո՞նց դրա մասին չխոսեմ: Բայց միայն մտավորականության մեջ չեն դրանք, տարբեր տեղեր կան, և «Կատակամարտ»-ում հանդիսատեսը դա կտեսնի»,- ասաց նա:
Վահրամ Սահակյանն ընդգծեց՝ տարբեր բացասական արարքներ կատարող մարդկանց փորձում են արդարացնել նրանով, որ մասնակցել են պատերազմի. «Պատերազմի մասնակցելով՝ ո՞ւմ է լավություն անում, կինը, որ մարդու հետ անկողին է մտնում, լավությո՞ւն է անում, բա պարտականություններ կան, չէ՞, աշխարհում»:
Ինչ վերաբերում է հասարակության պառակտվածությանը, նա նշեց, որ չի ուզում որևէ մեկի հետ խոսել. «Եթե մի կողմում հայեր են, իսկ մյուս կողմում հայեր չեն, թող այդպես պառակտված էլ մնան: Եթե ասում ես՝ հայեր, միացեք, ասում ես, որ հայերը միանան, չէ՞: Բա, եթե մարդը լսում է Կոմիտաս, Ազնավուր, ու կա մարդ, որը լսում է «Доля воровская» կամ թուրքական մուղամ, իրենք պայքարի ի՞նչ եզրեր կարող են ունենալ, ինձ կասե՞ք»:
Դիտարկմանը՝ միավորման արդյունքում գուցե որակը փոխվի՞, նա արձագանքեց. «Իրենց այդպես դզում է, ինչի՞ փոխվի, ես իրենց վատ բան չեմ ասում, ես ո՞վ եմ, որ գնամ այդ մարդուն փոխեմ, ասեմ՝ «Доля воровская»-ի փոխարեն՝ լսի Ազնավուր, այդ մարդը դա է սիրում, ես այդ մարդու հետ ի՞նչ գործ ունեմ: Ի՞նչ է նշանակում՝ պառակտված լինելը վատ բան է, աշխարհում այսքան պետություններ կան, իրենք մի անգամ չեն պառակտվե՞լ, որ հետո կարգավորվեն, ասենք՝ Ֆրանսիայի պատմության մեջ քանի՞ պառակտում է եղել: Բա մենք փոքր պետություն ենք, պետք է պառակտվենք, որ իմանանք՝ ում հետ ենք ճանապարհ գնում»:
Մանրամասները՝ 168TV-ի տեսանյութում
