Москва слезам не верит
Ցանկացած քաղաքական գործչի համար կարևոր է քաղաքական սկզբունքայնությունը, քանի որ հանրությունը, լրատվամիջոցները, հաճախ հիշելով նախկինում արված նրա հայտարարությունները, համադրում է ներկայումս կատարվող քայլերի հետ և տեսնում արմատական տարբերություն, իսկ դրանց պտուղները բավականին ցավոտ ու անդառնալի հետևանքներ են թողնում տվյալ անհատի քաղաքական ճակատագրի վրա։
Օրերս ռուսական «Կոմերսանտին» հարցազրույց էր տվել վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը և քննարկել տարբեր ոլորտի մի շարք հարցեր։ Փաշինյանը, խոսելով ՀՀ-ի՝ ՀԱՊԿ անդամակցության փաստի մասին, ասել է, թե «դա մեզ համար շատ կարևոր առաքելություն է: Ես այն համարում եմ պատմական: Այն հաջողությամբ իրականացվում և շարունակվում է»:
Հավանաբար սա պատահական արված հայտարարություն է, քանի որ նույն «պատահականության» սկզբունքով 2016-17 թվականների իր խորհրդարանական ելույթներում ՀԱՊԿ-ին թիվ 1 պախարակող անձը Նիկոլ Փաշինյանն էր, որ հեգնանքով հայտարարում էր, թե «ՀԱՊԿ-ն է՞ այն կառույցը, որ պետք է ապահովի ՀՀ անվտանգությունը պատերազմական գործողությունների ժամանակ, բա 2016-ի օգոստոսին ՀԱՊԿ-ն ո՞ւր էր, կամ, որ կրակում էին Չինարիի վրա»։
Փաշինյանի շահարկող թեզերից էր նաև այն պնդումը, որ «ՀԱՊԿ-ն կառույց է, որն իր համար ստեղծել է Ռուսաստանը, և իր վասալներին համախմբել այդ դրոշի ներքո»։
Իսկ այսօր արդեն վարչապետ Փաշինյանն առիթը բաց չի թողնում բարձրաձայնել այդ կառույցի առանցքային դերի ու ՀՀ անվտանգության հարցում ստանձնած դերակատարության մասին։
Փաշինյանն իր այդ հարցազրույցում, հետևելով իր խոսնակին, ՌԴ-ից մատակարարվող գազի գնի հետ կապված, կրկնել է նույն անմեղսունակ պատասխանը՝ պնդելով, թե գազի գնի հարցն իր մեջ տնտեսական բաղադրիչ է պարունակում։ Բնականաբար, Փաշինյանը պատասխանը մանիպուլյացրել է, քանի որ փայլուն կերպով գիտակցում է, որ գազի գնի հարցը բացառապես քաղաքական գործընթաց է և բոլոր ժամանակներում կարգավորվել է երկրների ղեկավարների մակարդակով։ Նման ձևակերպմամբ՝ նա ուղղակի իր վրայից «գցում» է առաջիկայում սպասվող գազի գնի թանկացման թեման՝ այն տեղափոխելով անհասկանալի ուղղությամբ։ Սա՝ այն դեպքում, երբ ժամանակին կոկորդ պատռող ընդդիմադիր Նիկոլը համայն հայության առաջ բղավում էր, թե՝ «ՌԴ-ն փորձում է Ադրբեջանին բերել ԵԱՏՄ, ՀՀ-ին սպառնում է գազի գնով», և այլն։ Այս կոնտեքստում զարմանալին այն է, որ և Փաշինյանին, և իր թիմի «հակառուսական» սեգմենտին թվում է, թե ռուսական շրջանակները մոռացել են իրենց կողմից ժամանակին հնչեցված հակառուսական «քլնգոցը», և հիմա իրենց աչքերին ժպտալով՝ ամեն ինչ մոռացության է մատնվել, որը, ինչ խոսք, քաղաքական նաիվություն է։
Կարևոր է փաստել այն, որ հարցազրույցում առանցքային տեղ էր գրավում ԵԱՏՄ-ի կարևորությունը, որը ժամանակին ուղղակի ծաղրի էր վերածվում նույն Փաշինյանի կողմից (հավելենք, որ ՀՀ ԵԱՏՄ-ին անդամակցության խորհրդարանական քվեարկության ժամանակ Փաշինյանն այդ միությանը միանալուն դեմ քվեարկած 7 պատգամավորներից մեկն էր)։ «Եվ ես ուրախ եմ, որ ԵԱՏՄ-ում Հայաստանի նախագահությունը ստացվեց շատ արդյունավետ: Անձամբ ես և մեր կառավարությունը կարողացանք կոնկրետ ներդրում ունենալ, որպեսզի ԵԱՏՄ-ն ավելի շատ գործընկերներ ունենա ամբողջ աշխարհում: Եվ մենք շարունակելու ենք աշխատել այս ուղղությամբ: Նույնը վերաբերում է ՀԱՊԿ-ին»,-այսօր արդեն հպարտորեն ասել է Փաշինյանը։
Պետք է հստակ ֆիքսենք, որ ներկայումս ԵԱՏՄ-ով հպարտանում է մի քաղաքական գործիչ, ով մոտ 5 տարի հանրությանը քարոզում էր, թե «դա ձևական կառույց է, ՌԴ շահերը սպասարկելու հերթական հարթակ է, ՀՀ-ն ԵԱՏՄ-ին անդամակցելով՝ վերջնականապես կորցնում է իր ինքնիշխանությունը՝ դառնալով ՌԴ հերթական մարզը»։
Այս ամենի հետ մեկտեղ՝ ողջ հարցազրույցի մեջ Փաշինյանի մտքի փայլատակման արդյունքում ծնված այս ձևակերպումը դուրս է ռացիոնալ բանականությունից։ Նա ասել է․ «Մեզ համար Ռուսաստանը եվրոպական քաղաքակրթության անբաժանելի մասն է: Սա ոչ միայն մեր ժամանակակից ընկալումն է, այլև մեր պատմական ընկալումը»:
Սրանով Փաշինյանն արդեն որերորդ անգամ քծնում է Ռուսաստանին և ռուսական ողջ պետական ապարատին՝ փորձելով բոլորին ևս մեկ անգամ ապացուցել, որ նրանք որքան «պուպուշ» են, և, որ ամենակարևորն է, ՀՀ գործող իշխանություններն ինչքան շատ են սիրում ռուսներին։
Սա ասում է մի գործիչ, ով 2018-ին հրապարակներում հայտարարում էր, որ «Քոչարյանն ու Սերժը սաղ երկիրը ծախեցին ռուսներին՝ Ատոմակայանը, ՀԷՑ-ը, «ՀայՌուսգազարդը», երկաթուղին»։
Ռուսներին փորձում է ամեն կերպ սիրաշահել մի մարդ, ով ռուսական շրջանակների կողմից լուրջ չի ընդունվում առ այսօր, ի դեպ, այդ թվում՝ նաև ՌԴ-ում գործող հայ բիզնեսմենների կողմից, ովքեր վերջնականապես «ձեռքները լվացել» են ՀՀ-ից։
Այս հարցազրույցն ապացուցում է, որ իր պաշտոնավարման մեկուկես տարվա ընթացքում Փաշինյանը մինչև հիմա Մոսկվայում վստահություն չունի․ հարցազրույցում նրա կողմից հնչեցվող պատասխանների ենթատեքստը վկայում է հենց դրա մասին։ Ինչպես վերջին շրջանում հաճախ ասում է Արմեն Աշոտյանը՝ «ամեն անգամ փորձում է ապացուցել, որ սիրում է Մոսկվային»։ Ինչպես հայտնի ֆիլմում է ասվում՝ «Մոսկվան արցունքներին չի հավատում»։
Արմեն Հովասափյան
