«Ես աղաչում էի մայրիկիս, որ սպանի ինձ, եթե սիրում է». Ռոբերտո Բաջոյի կյանքի կանոնները
Իտալական ֆենոմենը՝ Ռոբերտո Բաջոն, միշտ աչքի է ընկել տպավորիչ մտքերով: Ամբողջ կարիերայի ընթացքում միայն իտալական ակումբներում և Իտալիայի ազգային հավաքականում խաղացած ֆուտբոլիստը ֆուտբոլը համարում էր իր մեծագույն սերը և կյանքի ռիթմը:
20-րդ դարի լավագույն ֆուտբոլիստների ցուցակում 4-րդը ճանաչված ֆուտբոիստը (Մարադոննայից, Պելեից և Էյսեբիոյից հետո), սակայն, միշտ նշել է, որ ինքը սովորական իտալացի ֆուտբոլիստ է և իր համար առաջնայինը համեստությունն է:
«Ես երազում էի առավոտյան, ճաշին և երեկոյան: Գնդակով ես սովորեցի տառապել, ընկնել և վեր կենալ: Ես սովորեցի ապրել»:
«Երբ ես փոքր էի, ես երազում էի խաղալ ֆուտբոլ, ես երազում էի դառնալ ֆուտբոլիստ, որպեսզի իմ խաղով ուրախացնեմ մյուսներին: Դա իմ գլխավոր նպատակն էր»:
«Միայն տաղանդը բավարար չէ: Պետք է աշխատանք, համեստություն և կիրք»:
«Մարդիկ հարգում էին նրա համար, որ ես այնպիսին էի, ինչպիսին կայի: Անկախ նրանից, թե որտեղ էի խաղում՝ ես միշտ շատ ջերմ էի երկրպագուների հետ»: 
«Վնասվածքները ինձ սովորեցրին, որ ամեն ուրախ պահը կարող է ավարտվել՝ վրադարձնելով քեզ ամենասկզիբ: Դա ինձ սովորեցրեց մտածել, որ ամեն հաջորդ օրը ավելի լավն է, քան նախորդը»:
«Ես տարել եմ ծնկի 6 վիրահատություն՝ 4-ը աջ ոտքին, 2-ը՝ ձախին: Ես չէի կարողանում ցավազրկողներ ընդունել, քանի որ ալերգիա ունեի: Աննկարագրելի ցավոտ էր: Ես աղաչում էի մայրիկիս, որ սպանի ինձ, եթե սիրում է»:
«Իմ ստեղծած ամենամեծ հրաշքը այն է, որ ես խաղացի ֆուտբոլ մինչև 35 տարեկան: Չէ՞ որ ես խաղում էի 1.5 ոտքով»:
«Ես կարող էի բռնել աստղերը, քանի որ ինձ անվանում էին ֆենոմեն, սակայն իրականությունը ինձ ներքև իջեցրեց»:
«Ֆուտբոլից հեռանալուց հետո ես կարծես մահացա»:
Սիրարփի Աղաբաբյան
