Ոգեշնչող 5 առակներ

Առակ 1

Ծեր, իմաստուն չինացին քայլում էր ձյունապատ դաշտով, երբ տեսավ տարիքն առած, արտասվող մի կնոջ ու հարցրեց, թե ինչու է նա լաց լինում:

– Լաց եմ լինում, քանի որ մտածում եմ կյանքիս մասին, իմ երիտասարդության, անցած գեղեցկության և այն տղամարդու մասին, ում սիրել եմ: Աստված շատ դաժան է գտնվել, երբ շնորհել է հիշելու ունակություն: Չէ՞ որ նա գիտեր, որ ես կհիշեմ իմ կյանքի գարունն ու լաց կլինեմ:

Իմաստունն այդ ընթացքում կանգնել էր ձյունառատ դաշտում ու անքթիթ նայում էր ինչ-որ կետի ու մտածում: Անսպասելիորեն կինը դադարեց լաց լինել ու հարցրեց ծերունուն.

– Ի՞նչ եք Դուք տեսնում այնտեղ:

– Վարդերի դաշտ,- պաասխանեց իմաստունը,- Աստված մեծահոգի է գտնվել իմ հանդեպ, երբ ինձ տվել է հիշելու ունակություն: Նա գիտեր, որ ձմռանը ես միշտ կարող եմ հիշել գարունն ու ժպտալ:

Առակ 2

– Հասկանո՞ւմ ես…. Մենք ախր միշտ վիճում ենք… Մի՞թե մենք չենք կարող միասին լինել:

– Իսկ դու բալ սիրո՞ւմ ես:

– Այո:

– Իսկ դու այն ուտելիս թքո՞ւմ ես կտերը:

– Այո, իհարկե:
– Այդպես էլ կյանքում է: Սովորիր թքել կորիզներն ու միաժամանակ սիրել բալը:

Առակ 3

Չորս մոմեր հանգիստ այրվում էր ու աստիճանաբար հալչում: Նրանք զրուցում էին միմյանց հետ: Առաջին մոմն ասաց.

– Ես հանգստությունն եմ: Ցավոք, մարդիկ ինձ չեն գնահատում: Կարծում եմ, որ հանգչելուց բացի, ինձ այլ բան չի մնում: Եվ մոմի կրակը հանգավ:

Երկրորդ մոմն ասաց.

– Ես հավատն եմ: Ցավոք, ես ոչ ոքի պետք չեմ: Մարդիկ չեն ուզում ոչինչ լսել իմ մասին, այդ իսկ պատճառով  այլևս այրվելու իմաստ չկա: Ու նա էլ հանգավ:

Տխրելով` 3-րդն արտաբերեց.

– Ես սերն եմ: Ես էլ այլևս ուժ չունեմ շարունակել այրվել: Ինձ չեն գնահատում: Մարդիկ չեն կարողանում ոչ սեր նվիրել, ոչ էլ այն ստանալ: Եվ այս մոմն էլ հանգավ:

Հանկարծ սենյակ մտավ մի երեխա: Տեսնելով 3 հանգած մոմերը` նա վախեցավ ու գոռաց.

– Ի՞նչ եք անում: Դուք պետք է շարունակեք այրվել: Ես վախենում եմ մթությունից: Ու լաց եղավ:

Հուզված 4-րդ մոմն ասաց.

– Մի վախեցիր ու լաց մի եղիր: Քանի դեռ ես այրվում եմ, կարելի է վառել նաև մյուս 3 մոմերը: Ես ՀՈՒՅՍՆ եմ:

Առակ 4

Մի կին քայլում էր Փարիզի փողոցներից մեկով և նկատեց Պիկասոյին, ով փողոցի սրճարաններից մեկում ինչ-որ բան էր ուրվագծում թղթի վրա: Նա հարցրեց Պիկասոյին, թե կարո՞ղ է արդյոք նա նկարել իր դիմանկարը՝ համապատասխան վճարի դիմաց, իհարկե:

Պիկասոն համաձայնեց: Մի քանի րոպեից նկարը պատրաստ էր:

– Եվ ինչքա՞ն եմ ես Ձեզ վճարելու,- հարցրեց կինը:

– 5000 ֆրանկ,- պատասխանեց Պիկասոն:

– Բայց չէ՞ որ Դուք ընդամենը 3 րոպե եք աշխատել,- համեստորեն հիշեցրեց կինը:

– Ոչ, հարգելիս,- ասաց Պիկասոն,- դրա համար իմ ողջ կյանքն է պետք եղել:

Առակ 5

Մի աղջիկ նստել էր այգու նստարաններից մեկի վրա և դառնորեն լաց էր լինում: Այդ ժամանակ ծառուղով անցնում էր մի երեխա, որը երեքակնանի հեծանիվ էր վարում: Եվ այնպես խղճաց աղջկան, որ հարցրեց, թե ինչու է նա լաց լինում:

– Դու փոքր ես, չես հասկանա,- ասաց աղջիկը:

Երեխային թվաց, թե դա ասելուց հետո նա ավելի ուժեղ սկսեց արտասվել, և առաջարկեց.

– Իսկ ուզո՞ւմ ես՝ ես քեզ խաղալիք նվիրեմ: Ես շատ ունեմ:

Աղջիկն ավելի ուժգին սկսեց արտասվել:

– Փոքրիկ, ես ոչ ոքի պետք չեմ, ինձ ոչ ոք չի սիրում…

Տղան լուրջ-լուրջ նայեց աղջկան ու պատասխանեց.

– Իսկ դու վստա՞հ ես, որ բոլորին ես հարցրել:

Պատրաստեց ՍՈՖԻ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԸ