«Գնում ես՝ արտաքին աշխարհի դեմ լեգիտիմացնում ես այդ ամեն ինչը, որ ի՞նչ». Արամ Կարապետյանը՝ «4+4+4» ձևաչափով բանակցությունների մասին
168.am-ի զրուցակիցն է «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ Արամ Կարապետյանը
– Պարոն Կարապետյան, երեկ տեղի ունեցան Ընտրական օրենսգրքի նախագծի շուրջ «4+4+4» ձևաչափով քննարկումներն իշխանությունների, ընդդիմության և քաղհասարակության միջև: Ի՞նչ տպավորություն ունեք, և ըստ Ձեզ՝ ի՞նչ արդյունքներ կարելի է ակնկալել:
– Ես ձևաչափերի խնդիրը չեմ հասկանում, բայց ընկալում եմ այն, ինչ կատարվում է: Ինձ մոտ տպավորություն է ստեղծվում, որ Դավիթ Հարությունյանը փորձում է բացատրել, թե ինչու ոչ մի բան պետք չէ անել: Եթե այսպես գնա, այդ ձևաչափի քննարկումները բերելու են նրան, որ, եթե ինչ-որ բաներ էլ արվեն, ապա՝ կիսատ-պռատ: Այսինքն՝ պահանջները շատ սովորական են, շատ քիչ են, այդքան էլ շատ չեն, 5 կետի մասին են խոսում: Պետք է ասել, որ, այո՛, դրանք բավարարվում են, կամ՝ չէ, դրանք չեն բավարարվում, և շարունակաբար այդպես գնալու է առաջ: Այսինքն՝ այդ հանդիպումների, քննարկումների, բանակցությունների իմաստն անհասկանալի է մնում: Թե ի՞նչ է անում իշխանությունը, ես հասկանում եմ: Իշխանությունը տպավորություն է ստեղծում հասարակության և միջազգային կառույցների մոտ, որ լայն քննարկման է գնում ընդդիմության, քաղհասարակության և մնացածի հետ այնպես, ինչպես պահանջել է Վենետիկի խումբը, ԺՀՄԻԳ-ի համապատասխան կառույցները, որովհետև ապրիլի վերջին նրանք մի բան պետք է ասեն, չէ՞, այդ հարցերի շուրջ:
– Իսկ ընդդիմությունն ու այն հ/կ–ները, որոնք մասնակցում են բանակցություններին, չե՞ն հասկանում դա, որ նման գործընթացի մեջ են մտնում:
– Ճիշտն ասած՝ չգիտեմ, չեմ էլ ուզում դրա մեջ մտնել, որովհետև, եթե դաշտում նայում ենք, ավելի շատ ընդդիմություն-ընդդիմություն են կռվում, քան ընդդիմություն-իշխանություն: Ամեն անգամ մի բան ասում ես, հետո նրանք մի բան ասում են՝ բանսարկությունների դաշտ, բամբասանքներ և այլն: Այսինքն՝ ինչ ես ինձ համար գիտեմ՝ գիտեմ, ինձ համար էական է, թե վերջում ինչ կասեն:
– Եթե չգնան բանակցությունների, ապա ի՞նչ անեն, որ փոփոխություններ լինեն ԸՕ նախագծում:
– Ի՞նչ է նշանակում՝ գնալ բանակցությունների. կան պահանջներ: Այսինքն՝ ինչի՞ շուրջ են իրենք հիմա բանակցում, որ այդ պահանջները ինչո՞ւ պետք չէ բավարարել:
– Բայց ինչպե՞ս անեն, որ այդ պահանջներն ընդունվեն, ո՞րն է այդ մեխանիզմը, եթե բանակցությունները չեն:
– Հո այդ մարդիկ պահանջ չե՞ն դնում, որ իրենց տանն ինչ-որ կահույք են ուզում, դա ընդհանուր հասարակական պահանջ է, կա՛մ կբավարարի, կա՛մ չի բավարարի, բանակցելը ո՞րն է: Եթե չեն բավարարում, մենք էլ մեր գործն իմանանք: Եթե ի սկզբանե ամեն ինչ պարզ է, որ մարդիկ ամեն ինչ անելու են ոչինչ չանելու համար, գնում ես՝ արտաքին աշխարհի դեմ լեգիտիմացնում ես այդ ամեն ինչը, որ ի՞նչ, այսինքն՝ իմաստը ո՞րն է:
– Պարոն Կարապետյան, «Նոր Հայաստան» ընդդիմադիր շարժման ղեկավար Ժիրայր Սէֆիլյանն ասել էր, որ մի շարք ընդդիմադիր գործիչների և ուժերի հետ (որոնց մեջ եք նաև Դուք) բանակցություններ են սկսում արտահերթ ընտրությունների գնալու հարցով: Ձեր վերաբերմունքն ինչպիսի՞ն է՝ կմիանա՞ք նրանց, և այդ բանակցություններն ի՞նչ փուլում են:
– Բանակցությունները միշտ գնում են, ինձ հետ բազում անգամներ մարդիկ են հանդիպել «Նոր Հայաստան» ճակատից, իրենք իմ ընկերներն են, այսինքն՝ ամեն անգամ էլ հանդիպում, խոսում ենք: Բայց եթե նկատում եք, ես քաղաքական առումով, որպես կուսակցության ղեկավար, քաղաքական դեմք՝ պաշտոնապես չեմ միացել «Նոր Հայաստանին»:
– Ինչո՞ւ, ի՞նչն է պատճառը:
– Որովհետև ես միշտ ողջունել եմ յուրաքանչյուր պայքար, միշտ որպես քաղաքացի ներկա եմ եղել իրենց գրեթե բոլոր միջոցառումներին, բայց քաղաքական դեմքը հենց նրանով է քաղաքական դեմք, որ տարբերություն պետք է դնի՝ հնարավո՞ր է արդյոք այն, ինչ իրենք այսօր ուզում են անել: Քաղաքական հաշվարկներ պետք է լինեն, եթե նման բան չլիներ, բոլորը նույն բանը կասեին ու կանեին: Իմ տպավորությամբ՝ այն, ինչ իրենք ուզում են անել, շատ հասկանալի է, ընկալելի է, ընդունելի է, բայց պահի, կատարման տեխնիկայի, մոբիլիզացիոն հնարավորությունները պետք է հաշվի առնել: Ինձ մոտ կա բավականաչափ թերահավատություն այդ հարցերի շուրջ, ոչ թե նպատակների, մարդկանց:
– Ասում եք՝ հիմա համապատասխան պահը չէ արտահերթ ընտրությունների գնալու, մյուս կողմից էլ՝ ասում եք՝ իշխանությունների հետ էլ պետք չէ բանակցել, այս դեպքում, Ձեր պատկերացմամբ՝ ելքը ո՞րն է, ընդդիմության անելիքը ո՞րն է:
– Ելքն այն է, որ քաղաքական պահն օգտագործեն: Բանակցել՝ բանակցելու համար, ես կատեգորիկ դեմ եմ, բանակցել արտաքին լեգիտիմացման համար՝ կատեգորիկ դեմ եմ, պա՞հն է հիմա հեղափոխական քայլեր անելու, իմ տպավորությամբ՝ ոչ: Ուրեմն՝ մի բան կա, է՛լ ավելի վատթարանալու է վիճակը: Ուրեմն՝ հանգում ենք մի կարևոր եզրակացության. շարունակաբար կյանքի վիճակը վատթարանալու է, մարդիկ սկսելու են այնքան վատ ապրել, որ այլ ելք չի մնալու, քան հայրենիքը լքեն կամ ոտքի բարձրանան, լքելու տեղ էլ համարյա թե չի մնացել: Ուրեմն՝ մնացել է քաղաքական պահին ճիշտ մոբիլիզացիայի, ճիշտ քաղաքական ուժերի համախմբման պահը, ե՞րբ է դա պետք անել, այստեղ հարցեր կան, դրա համար գիտելիքներ պետք է ունենալ, հաշվարկներ անել:
– Այսինքն՝ մինչև այդ ի՞նչ պետք է արվի:
– Հիմա, քանի որ դիմացը լուրջ քաղաքական պահ է գալու՝ ընտրությունները երկրի լրջագույն քաղաքական պահն է, իմ տպավորությամբ՝ հիմա իրար հետ պետք է բանակցեն այն ուժերը, որոնք ո՛չ արտաքին, ո՛չ ներքին ծախված չեն, որովհետև այդպիսի ուժեր գտնել շատ բարդ է:
– Այդ ո՞ր ուժերն են, որ ծախված չեն:
– Կան նման ուժեր, եթե ես հիմա ձեզ ամեն ինչ ասեմ, բա ո՞նց գնամ բանակցեմ:
