«Մենք այն քույր և եղբայրներից ենք եղել, ովքեր առանց իրար ապրել չեն կարող». Ասում է Սոսո Պավլիաշվիլիի քույրը
Հարցազրույց Սոսո Պավլիաշվիլիի քրոջ՝ Մակա Պավլիաշվիլիի հետ
– Պատմեք, թե ինչպիսի եղբայր է եղել և կա Սոսոն: Պարզ է, որ չեք հայտնի նրա քիչ թե շատ բացասական կողմերի մասին, բայց խնդրում եմ՝ լինեք հնարավորինս անկեղծ:
– Գիտեք, վերջերս, երբ մենք հյուրընկալել էինք Անդրեյ Մալախովի հաղորդմանը, նա ևս այդ հարցն ուղղեց: Եվ ես նստած տաղավարում՝ բավականին երկար փորձում էի հիշել, թե ի՞նչ չարություններ է արել նա իմ հանդեպ: Պարզվեց՝ ոչ մի: Ես ոչ մի թեթև քերծվածք անգամ չունեմ նրա կողմից ստացած: Ավելին, Սոսոն սիրում էր երկար, տանջելու աստիճան երկար համբուրել ինձ:
– Սոսոն չորս տարի մեծ է Ձեզանից: Սովորաբար մեծերը տուժում են, քանի որ մինչև որոշակի տարիք՝ ծնողները շարունակ կրկնում են. «Դու մեծ ես՝ զիջի՛ր, հասկացի՛ր, ների՛ր, բացատրի՛ր…»: Այլ կերպ ասած, մեծ երեխայի «քթերից» են բերում նրա առաջնեկ լինելու հանգամանքը:
– Մեր պարագայում այլ է եղել իրավիճակը: Նա շատ զգայուն և էմոցիոնալ էր դեռ մանկուց: Սիրել է կարդալ, երգեր հորինել: Ես եմ միշտ նրան պաշտպանել: Մենք այն քույր և եղբայրներից ենք եղել, ովքեր առանց իրար ապրել չեն կարող: Իսկ հիմա, երբ ժամանակի ու տարածության պատճառով այդքան հաճախ չենք տեսնում իրար, որքան կցանկանայինք, է՛լ ավելի ենք սիրում իրար, զգում մեկս մյուսի կարիքը: Եթե Սոսոն օրվա ընթացքում 4-5 անգամ ինձ հետ հեռախոսով չխոսի, չի հանգստանա: Նա իրո՛ք հանգստանում է, երբ ինձ հետ խոսում է: Դա կարող է լինել անգամ գիշերը ժամը 3-ին:
– Կարո՞ղ եք մի քանի դրվագ հիշել Ձեր մանկությունից:
– Երաժշտական դպրոցից տունդարձի ճանապարհին, նա, տեսնելով բակում ֆուտբոլ խաղացող տղաներին, իմ գիրկն էր տալիս իր ծանր ջութակն ու տուն ուղարկում: Եվ ես ամեն անգամ կես ճանապարհից, քարշ էի տալիս մեր երկուսի ջութակները: Մի ջութակով գնում էի, երկուսով ետ գալիս տուն:
– Եթե նա չդառնար երգիչ, ապա ինչո՞վ կզբաղվեր:
– Նա միանշանակ կդառնար ֆուտբոլիստ: Նա պաշտում էր ֆուտբոլը դեռ մանկուց: Ես դա ասում եմ ամենայն լրջությամբ:
– Շատ են տղամարդիկ, ովքեր պաշտում են ֆուտբոլը հեռուստացույցի առջև՝ բազմոցի մեջ խորտակված: Սոսոն և՞ս այդ դասի «պրոֆեսիոնալներին» է պատկանում:
– Ոչ, նա սիրում է ֆուտբոլ խաղալ և հետո միայն՝ դիտել: Ընդհանրապես նա այն տղամարդկանց դասին չի պատկանում, ովքեր սիրում են կյանքի մասին մեծ-մեծ խոսել՝ առանց ճանաչելու կյանքը: Նա այն մարդն է, ով համարում է, որ կյանքն անչափ հետաքրքիր է և թանկ, որ ուղղակի չի կարելի այն վատնել հեռուստացույցի առջև գամված:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 Ժամ» թերթի տպագիր համարում:
