«Այո, կարող ենք ասել, որ քրեաօլիգարխիան հաղթեց». Սամվել Նիկոյան. 1in.am
«Առաջին լրատվական»-ի Realpolitik հաղորդաշարին հարցազրույց է տվել ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ Սամվել Նիկոյանը:
– Առաջիկա օրերին հայտնի կդառնա վարչապետի անունը: Հենց այդ անձով էլ նոր փուլ կթևակոխի Հայաստանի նորագույն պատմությունը: Ինչո՞ւ հանկարծ որոշվեց և օրակարգ բերվեց վարչապետի և կառավարության հրաժարականը, և ինչո՞ւ այդքան ակտուալ դարձավ, որովհետև մինչև ՀՀԿ ԳՄ վերջին նիստը խոսվում էր, որ ՀՀԿ օրակարգում այդպիսի հարց չկա: Մինչդեռ Գործադիրի վերջին նիստում հստակ արդեն խոսվել է, որ Տիգրան Սարգսյանը դեռևս փետրվարին է ցանկություն հայտնել, և հերթական անգամ մենք ականատես ենք լինում իշխանության կողմից ոչ ստույգ տեղեկությունների հանրայնացման:
– Իսկապես դա այդպես է եղել: Մեկ ամիս առաջ վարչապետը հրաժարականի դիմում է ներկայացրել նախագահին, և նախագահը այդ պահին նպատակահարմար չի գտել ընդունել այդ հրաժարականը: Կարծում եմ՝ ճիշտ է, որ դա հրապարակային չեն դարձրել, այլապես դա կկազմալուծեր ամբողջ կառավարության աշխատանքը: Ինչո՞ւ վարչապետը գնաց այդ քայլին: Նշել որևէ մեկ կոնկրետ գործոն՝ ճիշտ չի լինի: Գործոնները բազմաթիվ էին:
– Որո՞նք էին, ըստ Ձեզ, ամենահիմնականները:
– Կառավարության ղեկավարը բազմաթիվ անգամ հայտարարել է ուղենիշներ, որ ինքը պետք է կատարի: Հիշո՞ւմ եք, երբ նա նոր էր դարձել վարչապետ, սկսեց պայքարել օլիգոպոլիայի դեմ, տնտեսության ստվերի, մենաշնորհների դեմ: Ստացվե՞ց իր մոտ, կարողացա՞վ, ցավոք՝ ոչ: Թե ինչու՝ դա այլ հարց է: Ստեղծվել էր մի իրավիճակ, որ յուրաքանչյուր բացասական բան հանրապետությունում կապվում էր անձի հետ: Երկրորդ տարին է՝ ես կրկնում եմ, որ ներքաղաքական բոլոր գործընթացները տարվում էին վարչապետի պաշտոնի շուրջ պայքարի համար:
– Կարո՞ղ ենք ասել, որ վարչապետին չհաջողվեց օլիգոպոլիային հաղթել, օլիգոպոլիան հաղթեց վերջապես:
– Ես, ճիշտն ասած, բազմիցս ասել եմ, որ՝ այո, ինքը փորձեց պայքարել, բայց չստացվեց, հակառակը ստացվեց:
– Այսինքն՝ օլիգարխները ըստ էության հաղթում են կառավարության այն թիմին, որը բարեփոխումներ էր հռչակել և փորձում էր երկիրը ազատել այդ աղետից:
– Ամեն դեպքում յուրաքանչյուր երկրում եթե ուզում ես, որ կայանա փոքր և միջին բիզնեսը, պետք է քայլեր անել: Ինչքանով ստացվեց՝ բոլորս էլ գիտենք. ինքը դժգոհ էր նաև այն արդյունքից, ինչին հասել է: Ասեմ, որ հրաժարականի գաղափարն այն չէ, որ հենց մեկ ամիս առաջ վարչապետի մոտ ծագեց: Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր բարձրաստիճան պաշտոնյայի մոտ էլ կարող է նման ցանկություն առաջանալ և ինչ-որ ձևով դա դրսևորվել: Այնպես որ՝ ունենք այն, ինչ ունենք:
– Ձեր կուսակցության պառլամենտական ֆրակցիայի ղեկավարը, ասել է, օրինակ, որ Հովիկ Աբրահամյանը ընդունելի է քաղաքական դաշտի համար, իսկ Ձե՞զ համար:
– Ես ընդհանուր առմամբ չէի շտապի, և որևիցե մեկը Հանրապետականից, կարծում եմ, պետք է չշտապի, կամ եթե շտապում են, ապա միայն իրենց անձնական տեսակետն ասեն՝ հարգելով նախագահի սահմանադրական իրավունքը, որովհետև նախագահին է վերապահված նշանակել: Առաջ ընկնել և ասել անուններ, եթե նույնիսկ ինֆորմացիայի ես տիրապետում, կարծում եմ, այնքան էլ պատշաճ չէ:
– Խոսվում էր ազգային համերաշխության կառավարության անհրաժեշտության մասին: Եթե վիճակն այդքան օրհասական չէ, և եթե խնդիրը բացառապես նախագահի լիազորությունների տիրույթում է, ինչո՞ւ պետք է կառավարության ղեկավարի անձը ընդունելի լինի քաղաքական բոլոր հատվածների համար:
– Անկեղծ ասած՝ ինձ համար մի քիչ անհասկանալի է, որ վարչապետը պետք է ընդունելի լինի բոլորի համար: Վարչապետը քաղաքական մեծամասնության ծրագիրն է իրականացնում: Քաղաքական մեծամասնությունն ունի իր ծրագրերը, իր գաղափարախոսությունը, որը կարող է չհամընկնել ընդդիմության ծրագրերին և մեծապես չի համընկնում: Եվ ինձ համար ակնհայտ է, որ պետական կառավարման համակարգը փորձում են ավելի կենցաղային մակարդակով մոտեցումների հարթության մեջ դիտարկել: Իհարկե, ընդդիմությունը պետք է լինի ընդդիմություն, այն պետք է պայքարի կառավարության և իշխանության դեմ: Դա է պետությունը, դա է դասական օրինակը, այլ ոչ թե կառավարությունը կամ վարչապետը լինի ընդունելի ընդդիմության համար: Դա զուտ մարդկայնորեն կարելի հասկանալ, իսկ քաղաքագիտորեն և պետական շահերի տեսանկյունից արդեն անհասկանալի է: Ի՞նչ, հարգարժան ընդդիմություն, Դուք դադարելո՞ւ եք քննարկել վարչապետին կամ կառավարության գործունեությունը, ապա ո՞րն է Ձեր գործը, Դուք ինչի՞ համար եք, ընդդիմության գործունեությունը բացառապես գործող կառավարության ծրագրերին այլընտրանք ծրագրեր, այլընտրանք մոտեցումներ ներկայացնելն է, ցույց տալը, թե նրանք ինչքան վատն են, ինչքան իրենք լավն են, քննադատելը: Ընդդիմության գործոնը դա է: Ամբողջ աշխարհում է այդպես: Եթե ընդդիմությունն էլ է իշխանական քայլվածք դրսևորում, անհասկանալի է արդեն: Եվ հետո` մենք ամենակարևոր խնդիրը մեր պետության մեջ բացատրում ենք իշխանության վատ աշխատանքով: Ընդունում եմ: Բայց որևիցե մեկը չի ասում իսկ ընդդիմությունը հանրության մեջ իր գործողությամբ, վարքագծով արդյոք հիասթափություն և հուսալքում չի՞ առաջացնում, թե՞ միայն դրական սպասումներ:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ` սկզբնաղբյուր կայքում:
