«Լևոն Ջավախյանը ժամանակակից արձակի խիղճն է, իսկ վաղը կլինի նրա պարծանքը»… Գրում եմ, էլի, հլա տեսնեմ՝ վաղը պարծենալու տեղ կունենա՞մ… Ավաղ, ուշ, շատ ավելի ուշ հասկացա, որ էս կյանքում կարևորը գրող դառնալու մարմաջը չէր և ոչ էլ մեծ գրող դառնալը։ Կյանքում շատ ավելի կարևոր բաներ կան։ Բայց ինձ համար, գոնե հիմա, կարևորը Մարդն է, պարզապես Մարդ լինելը։ Գրականությունը իմ մտորումներում, սոսկ, ճանապարհ է։ Եվ դեռ երկար է ձգվելու այդ ճամփան` դեպի Մարդը, մինչև իսկական Մարդուն հասնելը…
Էս ինչ գրում եմ` հայերեն չի, շնողերեն ա, որովհետև մեր գյուղում մարդիկ ապրում են շնողերեն, տները կառուցված են շնողերեն, սարերը բարձրանում են շնողերեն, անտառը ծավալվում է շնողերեն, ջրերը հոսում են շնողերեն, նույնիսկ կովերն են բառաչում շնողերեն…
Կար ժամանակ, երբ ժամանակը կանգ էր առել. ձին գնում էր, էշը գնում էր, նույնիսկ ես էի գնում, բայց ժամանակը լռվել, կանգ էր առել` այնպես, ինչպես Ախալքալաքի շրջանի Օլավերդ գյուղում։
Արտասվում եմ. ում համար՝ լաց, ում համար՝ ողբ, ում համար՝ ծիծաղ, մի այլ մեկի համար անգամ էրոտիկա… Բանաստեղծ Հակոբ Մովսեսը, ով գրական լայն շրջանակներում հայտնի է Հակոբ Մողես անունով, դարակազմիկ բացահայտում է արել: Ասում է. «Էրոտիզմի տեսակ է հայ մարդու համար դարձել հայրենասիրությունը…»: Քանզի ինքը հակված է էրոտիզմին՝ մի էրոտիկ բացահայտում էլ ես անեմ. Հակոբը, չեմ կարող չասել, բեղերը սրած շարունակ նույն թելն է թելում, որն, ի դեպ, անցնում է օրվա իշխանության հետանցքի միջով…
