Հիպերհիդրոզ․ բուժման մեթոդները

Հիպերհիդրոզը շատ հաճախ արտահայտվում է ձեռքերի շրջանում՝ հատկապես ափերում։

Ավելացած քրտնարտադրությունը հրահրվում է ֆիզիոլոգիական և պաթոլոգիական մի շարք գործոններով, ինչպիսիք են՝

ծանր սթրեսը,

տաք կամ կծու սնունդ ընդունելը,

ալկոհոլ օգտագործելը,

շոգը,

բարձր ջերմությունը։

Եթե ​​ավելորդ քրտնարտադրության օբյեկտիվ պատճառներ ի հայտ չեն գալիս, ապա պետք է դիտարկել ափի հիպերհիդրոզի պաթոլոգիական պատճառները։

Դրանք ներառում են՝

էնդոկրին խանգարումներ՝ ներառյալ հորմոնալ անբավարարություն,

վարակիչ հիվանդություններ,

ժառանգական պաթոլոգիաներ,

հոգեկան հիվանդություն։

Ֆիզիոլոգիական հիպերհիդրոզը չի պահանջում դեղորայքային ուղղում: Այն առաջանում է ի պատասխան արտաքին գրգռիչների և անհետանում է, հենց որ դրանք դադարում են ներգործել մարմնի վրա։

Պաթոլոգիական քրտնարտադրությունը ոչ միայն անհարմարություն է պատճառում, այլև լուրջ հիվանդությունների ախտանիշ է։ Հետևաբար, այն չպետք է անտեսվի, քանի որ ինքնուրույն չի անհետանում։

Առանց հիվանդության պատճառը պարզելու, չի կարող նշանակվել նաև արդյունավետ բուժում: Հետևաբար, անհրաժեշտ են մի շարք վերլուծություններ՝

մարմնում T3-ի և T4-ի մակարդակի որոշում,

վահանաձև գեղձի ուլտրաձայնային հետազոտություն,

ընդհանուր արյան անալիզ,

ֆտորոգրաֆիա,

կենսաքիմիական արյան ստուգում՝ ներառյալ գլյուկոզան:

Բժիշկը համապարփակ հետազոտությունից հետո կեզրակացնի՝ անձն ունի՞ ֆիզիոլոգիական կամ պաթոլոգիական հիպերհիդրոզ, թե՞ ոչ։ Երկրորդ փուլում կատարվում է հայտնաբերված ախտորոշում և ընտրվում է անհրաժեշտ բուժում։

Առողջական խնդիրների դեպքում ավելորդ քրտնարտադրությունը կարող է առաջանալ

հիպերթիրեոզի,

շաքարային դիաբետի,

SARS և սուր շնչառական վարակների,

մալարիայի, տենդի որոշ տեսակների,

տուբերկուլյոզի,

Բրունաուերի համախտանիշի,

բնածին պախիոնիխիայի,

դիսկերատոզի,

էրիթրոմելալգիայի,

Բուկի համախտանիշի,

ալերգիայի,

մակերիկամների վնասման,

թունավորման դեպքում։

Հիպերհիդրոզի ախտանշաններն ավելի ցայտուն են արտահայտվում տղամարդկանց մոտ՝ կապված քրտնագեղձերի մեծ քանակի հետ։ Բայց կանայք ավելի շատ են հակված այս պաթոլոգիային՝ անկայուն հորմոնալ ֆոնի պատճառով:

Նախ պետք է այցելել մաշկաբանի. Նա կգնահատի խնդիրը, կուղղորդի համապատասխան հետազոտության։

Բուժման մարտավարությունը կախված է հիմքում ընկած հիվանդությունից: Էնդոկրին խանգարումների դեպքում ախտանիշը հեռացվում է արյան մեջ հորմոնների մակարդակի շտկմամբ: Իսկ վարակիչ հիվանդությունների դեպքում բավական է ընդունել հիվանդության համապատասխան թերապիա՝ հակաբիոտիկներ կամ հակավիրուսային դեղամիջոցներ։

Եթե ​​ավելորդ քրտնարտադրության պատճառը ոչ թե լուրջ հիվանդություններն են, այլ հաճախակի սթրեսային իրավիճակները կամ օրգանիզմի անհատական ​​առանձնահատկությունները, բուժումն իրականացվում է սիմպտոմատիկ։

Քրտնագեղձերի ուղիները կարող են խցանվել բոտուլինային տոքսինի պատրաստուկներով, որի շնորհիվ ափի մեջ խոնավության մակարդակը զգալիորեն կնվազի: Այդ պրոցեդուրայի ազդեցությունը մինչև 12 ամիս է, հետո այն պետք է կրկնել։