«Խոսիր ինձ հետ» ներկայացումը համալրել է Վանաձորի թատրոնի խաղացանկը
Վանաձորի Հովհաննես Աբելյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի բեմ է բարձրացել «Խոսիր ինձ հետ» ներկայացումը, որի ռեժիսորն Ալյոնա Ջավուկցյանն է:
Բեմադրության հիմքում ճապոնացի հեղինակ Բեցույակու Մինորուի «Հարյուր ենթավճար» ստեղծագործությունն է, որը գրվել է 2000 թվականին։
Ջավուկցյանը խոստովանում է՝ դժվարությամբ է կանգ առել այդ պիեսի վրա: «Ինչպես ցանկացած ռեժիսոր, ես ևս կարդացել եմ մի շարք ստեղծագործություններ՝ ինձ հուզող հարցերի մասին մտածելով և նպատակ ունենալով բեմադրել այնպիսի գործ, որը Հայաստանում չի բեմադրվել։ Պատահաբար հանդիպեցի «Հարյուր ենթավճար» ստեղծագործությանը: Երբ այն մի քանի անգամ կարդալու ցանկություն առաջացավ, հասկացա, որ դա այն է, ինչ ինձ պետք է»,-ասում է ներկայացման ռեժիսորը:
Մինչ այդ գործին անդրադառնալը Ալյոնա Ջավուկցյանը այնքան էլ ծանոթ չի եղել ճապոնական գրականությանը: Ընթերցելով՝ որոշել է հայ հանդիսատեսին ևս ծանոթացնել ճապոնացի ստեղծագործողներին, ճապոնական մշակույթին:
Ներկայացման գլխավոր հերոսներին մարմնավորում են Մարիամ Ղևոնդյանն ու Արման Սաքանյանը:
«Վանաձորի թատրոնն ինձ հարազատ է, և ես ծանոթ էի դերասաններին, գիտեի նրանց ներուժը, իսկ բեմադրական աշխատանքներն ընթացել են բավականին հարթ, թեև, ընթացքում ունեցել ենք ստեղծագործական բանավեճեր, որոնք շատ հետաքրքիր էին: Դերասանները շատ մտածող են, և ցանկացած միտք առաջադրելիս պետք է նրանց համոզեի, թե ինչու հենց այդ միտքը, ինչու այսպես պիտի բեմադրվի և այլն: Ի վերջո ստացել ենք ներկայացման վերջնական տեսքը»,-նշում է ռեժիսորը:
Նրա խոսքով՝ «Խոսիր ինձ հետ» ներկայացումը միայնակ մարդկանց մասին է, միայնակ կնոջ և տղամարդու, որոնք հավաքական կերպարներ են։ «Հանդիսատեսն իրեն տեսնելու է թե՛ տղամարդու, թե՛ կնոջ մեջ։ Մեզնից յուրաքանչյուրն այս կերպարների մեջ հարազատ շունչ է զգալու։ Միայնակ մարդիկ, որոնք հայտնվել են նույն վայրում, նույն նպատակով՝ կախվելու համար: Նրանք ընթացքում սկսում են բացահայտել իրենց նախապատմությունը՝ ով ինչ խնդիրներ ունի և ինչն է իրեն հասցրել այդ կետին։ Շեշտը դրված է սիրո վրա։ Հերոսները սիրահարվում են, փորձում են օգնել միմյանց, հասկանալ՝ ինչո՞ւ են ուզում կախվել, ինչո՞ւ հենց հիմա և արդյոք ոչինչ իրենց հետ չի՞ պահի այդ մտքից և այլն։ Ուշագրավն այն է, որ ներկայացման ավարտը բաց է, որովհետև հանդիսատեսն ինքն է որոշում՝ արդյո՞ք հերոսներն ի վերջո կախվում են, թե ոչ»,-պատմում է ռեժիսորն ու հավելում՝ թատերասերները դրաման բավականին թեթև են դիտելու, որովհետև կա մի փոքր լույս, որն անընդհատ հիշեցնելու է, որ ոչինչ վերջ չունի, քանի դեռ կա ընտրության հնարավորություն։
