Կալանավորված Միքայել Արզումանյանն առաջիններից էր պատով բարձրացել Շուշի, նստել բանտի պատին ու գնդացրով կոտորել ներսում գտնվող թուրքերին․ «Փաստինֆո»
ՊԲ նախկին հրամանատար Միքայել Արզումանյանին ճանաչողները, նրա մարտական ընկերները վճռական են տրամադրված՝ պայքարելու են այնքան, մինչև թյուրիմացաբար կամ միտումնավոր կալանքի տակ առնված հրամանատարն ազատ արձակվի։
Միքայել Արզումանյանի մարտական ընկեր Յաշա Խաչիյանը, ով Միքայել Արզումանյանի հետ միասին կռվել է Արցախի հերոս Աշոտ Ղուլյանի հրամանատարության ներքո, շեշտում է՝ Միշան (նկատի ունի Միքայել Արզումանյանին) զինվորից գեներալ-լեյտենանտ է դարձել իր տաղանդի, համարձակության ու խելքի շնորհիվ։
«Փոքր ժամանակվանից ճանաչում եմ Միշային։ Ճարպիկ, համարձակ, անվախ տղա էր։ Մայիսի 8-ին մեր վաշտից առաջինն ինքն է բարձրացել Շուշի։ Աշոտ Ղուլյանն (Բեկոր) ասաց՝ մեկը թող բարձրանա պատով, ինքն էլ, որ ամենաթեթևն էր ու շատ համարձակ, անմիջապես բարձրացել, նստել է բանտի պատին ու սկսել գնդացրով կոտորել ներսում գտնվող թուրքերին»,-հիշում է Միքայել Արզումանյանի մարտական ընկեր, Շուշիի ազատագրման ռազմագործողության մասնակից Յաշա Խաչիյանը։
Ազատամարտիկը շեշտում է՝ Բեկորը բոլոր մարտերին իր հետ տանում էր Միշային. ով լիներ՝ չլիներ, Միշան կար։
«1992թ. Լեոնարխ գյուղի վերևում ծանր մարտեր էին։ Ժամից ավել թշնամին անընդհատ գրոհում էր։ Այդ ժամանակ Միշան գլխից վիրավորվեց։ Ուղարկեցինք հոսպիտալ ու ասացինք՝ կմնաս այնքան, մինչև վերքդ լավանա։ Գնաց, վիրակապեցին, հետ եկավ։ Ասացինք՝ ինչո՞ւ ես եկել, ինքն էլ թե՝ ձեզ չէի կարող էստեղ մենակ թողնել»։
Խաչիյանը հիշում է՝ արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ ոչ ոք նահանջելու մասին չէր մտածում, որևէ մեկի մտքով չէր անցնում մարտադաշտը, ընկերոջը թողնել ու փախչել։
«Ամեն անգամ մարտի գնալուց առաջ Բեկորն ընտրում էր, թե ով պետք է գնա իր հետ։ Ում չէր ասում, որ գնա իր հետ, նեղանում էր։ Մայիսի 8-ին, երբ պատրաստվում էինք Շուշիի ռազմական գործողությանը, 88 հոգի էինք մեր վաշտից։ Բեկորն ընտրեց առաջին խումբը՝ բաղկացած 45-50 հոգուց, որը պիտի առաջինը բարձրանար։ Մնացածները նեղացել էին, որ առաջինը չեն մտնելու մարտի մեջ, ասում էին՝ բա էլ ինչո՞ւ ենք եկել էստեղ, եկել ենք՝ պիտի կռվենք։ Էն ժամանակ բոլորս համարձակ էինք, չգիտեինք՝ փախչելն ինչ է։ Եթե մեկը հանկարծ փորձեր նման բան անել, կկրակեինք»,-պատմում է ազատամարտիկը։
1992թ. նոյեմբերին Ստեփանակերտի առաջին վաշտը վերակազմավորվում է գումարտակի. Գենադի Հակոբյանը նշանակվում է գումարտակի հրամանատար, Միքայել Արզումանյանը՝ վաշտի հրամանատար։
Միքայել Արզումանյանի ռազմական վերընթաց ուղին այդտեղից էլ սկսվում է։
Պահեստազորի սպա Արմեն Պետրոսյանը եւս հավաստիացնում է՝ ՊԲ նախկին հրամանատարը գեներալ-լեյտենանտի կոչումն արդարացիորեն վաստակել է ու ինքը նահանջի հրաման չտվող, հմուտ հրամանատար է։
«Հինգ տարի Միքայել Արզումանյանի անմիջական հրամանատարության ներքո ծառայել եմ։ Երբ ինքը ՊԲ հրամանատարի տեղակալ էր և բանակի մարտական պատրաստության համար էր պատասխանատու, ես եղել եմ զինպատրաստության պետ։ Ամեն անգամ, երբ գալիս էր ստուգումների, հարցնում էր՝ ինչո՞վ կարող եմ օգնել, որ զինվորների պատրաստվածության մակարդակն ավելի բարձրանա։ Հիշում եմ՝ 2017թ.-ին մենք էլ մասնակցեցինք բանակային ձեռնամարտի միջազգային առաջնությանը և վերադարձանք մրցանակային տեղերով։ Այդ արդյունքներին հասել էինք Արզումանյանի մեծ ներդրման շնորհիվ նաև։ Ինքն իրեն իր ուսադիրներից զարմացած գեներալի պես չէր պահում, երբեք վերևից չէր նայում զինվորներին. իրեն պահում էր զինակից ընկերոջ պես»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է Պետրոսյանը։
Ի աջակցություն Միքայել Արզումանյանի՝ Ստեփանակերտում երեկ կայացած ակցիային՝ ի թիվս ՊԲ նախկին հրամանատարի մյուս զինակից ընկերների, մասնակցում էին նաև ազատամարտիկներ Արմենն ու Յաշան։
