Ժպիտը՝ առաջնագծից. պատմում են կամավորները

Ղարաբաղաադրբեջանական շփման գծում տեղի ունեցած քառօրյա պատերազմի հենց առաջին օրերից նկատվում էր կամավորականների մեծ հոսք: Չկար տարիքային սահմանափակում. բոլորը մեկնում էի Արցախ՝ օգնելու հայ զինվորին:

Արցախ մեկնողների թվում էր նաև 25-ամյա Անդրանիկ Մանուկյանը, ով իր ընկերների հետ առաջնագծում անցկացրեց 10 օր: Նա իր ընկերների՝ Նարեկ սարկավագի, Վոլոդյայի և Համլետի հետ ապրիլի 3-ի վաղ առավոտյան մեկնեց Արցախ:

«Գնացինք Ստեփանակերտ: Մարտակերտում ապրող Մատաղիսի հոգևոր սպասավոր Գոռ սարկավագն իր մեքենայով տարավ Մարտակերտ, որն արդեն գնդակոծվում էր: Մի օր մնացինք Հոռաթաղում, մի օր՝ Մարտակերտ՝ Գոռենց տանը: Հաջորդ օրը հրետանավորների հետ առավոտից փոս էինք փորում, հետո ասեցին, որ 2 ժամով հրադադար է, բարձրացանք Մատաղիս, հետո՝ Եղնիկներ: Այնտեղ արդեն կամավորներին ծանոթով գրեցին պահեստազորի մեջ ու բարձրացրին իմ հարազատ մարտական դիրք»,- 168.am-ի հետ զրույցում պատմեց Անդրանիկը:

Հայ կամավորները մարտի են գնում ժպտալով: Իսկ հումորների և ժպիտների պակաս չի զգացվում անգամ մարտական հենակետում: Անդրանիկի և իր ընկերների շնորհիվ հավաքագրել ենք անցած օրերին առաջնագծում հնչած ամենահետաքրքիր մտքերն ու ծիծաղելի երկխոսությունները:

Վաշտի հրամանատարին՝

– Սպասի, ո՞ւր ես կրակում, ախր հրադադար է:

– Ի՞նչ հրադադար: 10 ավտո գալիս է իրանց պոստի կողմ, հո չե՞նք թողնի, որ զինվեն նորից: Տենց կարող ենք երկիր կորցնել:

***

Պետք է տեսնեիք մեր դիրքի խեղճ ավագի հայացքը, երբ քաջարանցի Նորայրը՝ «զապալը», ձգում էր նռնակը, գցում ծոցագրպանը, զենքը լիցքավորում ու բարձրանում խրամատ: Ասում է՝ դրան մի փոքր բան էլ որ պահի, կարող է պայթել, իսկ Նորայրը ժպտում էր ու ժպտում, ժպտում էր ու ժպտում՝ ասելով. «Ա, բան էլ չի լինի»:

***

Հարցնում եմ, թե բա էս ո՞նց եղավ, որ Քաջարանով բոլորով եկաք:

Ասում է. «Մենք գիտեինք՝ գնում ենք Ջաբրաիլի պոստերը հետ բերենք, էն էլ բերեցին դրախտ, որ մեզ վնաս չսպառնա»:

Դրախտն էլ՝ Եղնիկներն է:

***

Մեկն ասում է՝ Ռուսաստանում Անյուտան սպասում է: Էս երկիր չի, գնալու եմ իրա մոտ: Բայց կամավոր եկել է կռվելու:

***

Մարդը նեղված է, ասում է՝ տղայիս են դատում, ինչպե՞ս լավատես լինեմ: Ու այդ մարդը կամավոր էր եկել կռվելու:

***

Դե արի ու տղային հերոս մի անվանի:
1 ժամվա մեջ 100 արկ 120մմ ականանետից կրակել է, գնացել է, որ արկղը բերի՝ չի կարողացել կանգնել ոտքի վրա, քանի որ ցնցում է տարել, հոսպիտալ տարան, բայց երբ մենք գնացինք, արդեն մարտադաշտ էր վերադարձել: Ասում են՝ հենց ուշքի է եկել, մի կերպ պոկվել է բժիշկներից ու վերադարձել ընկերների մոտ:

***

Ասում է.
– Կամավորագրվա՞ծ ես եկել:
– Չէ, 21 էի, չգրեցին:
– Բա ո՞նց ես եկել:
– Դու` կամավոր, ես` կամակոր:

***

Գվարդիական Արթուրն ամբողջ 10 օրը զենքը գրկած քնեց, տեսնես՝ երազում ինչե՜ր է տեսել:

***

– Ձյաձյ Նորիկ, էդ ի՞նչ կրակոցներ էին:

– Դե, ձորի մեջ լույս տեսանք:

– Բա չգնա՞նք մենք էլ մի քիչ լույս տենանք:

***

Պոստում էնքան ուտելիք կար, որ զզվեցրեցին հաց տալով՝

– նախաճաշ
– հետնախաճաշ
– լանչ
– ճաշ
– հետճաշ
– նախաընթիք
– ընթրիք
– հետընթրիք և այլն:

***

Ասում է, դե, պոստում X թվով ենք, ու դրա կեսը կկանգնեն պոստի:

Հարցնում եմ՝ բայց ինչի՞, ախր շատ ենք, գոնե 3 հերթափոխով կանգնենք:

– Որ 3 հերթափոխով կանգնենք, քնելու տեղ չի լինի:

***

Մարտակերտում տղերքի հետ փոս էինք փորում, էնքան խնդացրի, էն տղեն ասում է՝ ապեր, հերիք ա, մենք, աչքիս, ոչ թե սնարյադից ենք մեռնելու, այլ՝ խնդալուց:

***

Չնայած քաղաքը գնդակոծում են, բայց Գոռ սարկավագի հայրը մնացել է ու չի ուզում, որ իր հետ մնանք, ասում է՝ մարդ ա 100 եվրո կտաք՝ կմնաք: Ասում է, որ պատերազմի ժամանակ կոշիկն այդ պոստի դիմաց է մնացել, խելոք չմնան՝ կգնա վերցնելու: Գոռ սարկավագի հայրը, մեկ է, չի գնալու, ինքը թեյ է խմում ու օնլայն շախմատ խաղում:

***

– Տղաներն ո՞ւր են:

– Երևանում՝ շտաբում:

– Բա Գոռե՞նք:

– Ստեփանակերտում:

– Փաստորեն, ամենալավ վիճակում մենք ենք՝ Մարտակերտի գնդակոծությունների տակ:

***

Մարտակերտի զինվորներից մեկը, ում հետ զրուցում էինք, մի օր հետո վիրավորվեց: Լավ տղա է, շատ հումորով, ասում է՝ ոնց որ ջոմանջի խաղը լինի, նայում ես՝ տանիքը կա, մեկ էլ տեսնում ես՝ չկա:

***

Ասում է՝ այստեղի կոորդինատները տվել են, հեռու գնացեք, շուտով կգնդակոծեն: Մենք էլ, թե՝ ինչո՞ւ ենք հեռու գնում, իրենք շաշ են, շեղ են խփելու: Ու իրոք այդպես է:

***

– Տեղդ ասա ու մեկ էլ՝ ի՞նչ ուտելիք, որ ուղարկենք:

– Որ տեղս ասեմ, պիտի ասեմ՝ 2 հատ սոկ, մի հատ սնարյադ:

***

Ասում է՝ դու է՞լ ես հոգևորական, ասում եմ՝ չէ, հոգևորականը նա է, ես ոգևորական եմ:

Սիրարփի Աղաբաբյան