Անցնենք կանաչ լույսով

«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանը իր այսօրվա խմբագրականում  գրում է.

«Հայաստանի լավագայն լրագրողներից մեկը, սակավաթիվ հեղինակավոր և որակյալ լրատվամիջոցներից մեկի՝ «Հետքի» ղեկավար Էդիկ Բաղդասարյանը, իր հիասթափությունն է հայտնել հայկական ԶԼՄ-ներից և մեդիա դաշտից՝ նշելով, անշուշտ, գոյության ունեցող արատները։ Սակայն չեմ ընդունում հուսահատ և ծայրահեղացված եզրահանգումները՝ լրագրողն այլևս անելիք չունի, ուզում եմ «Հետքը» փակել և այլն։ Դեմ եմ որևէ ոլորտում վիճակը չափից դուրս դրամատիկ ներկայացնելուն, կոնկրետ այս դեպքում ինձ թվում է, որ այն, ինչ հնարավոր է անել, պետք է անել։ Դրա համար պայմանները, ինչ խոսք, հեոու են իդեալականից, բայց, ինչպես հայտնի Է, ամեն ինչ հարաբերական Է։ Լրագրող­ները, ինչպես և գրողները, կոմպոզիտորները, նկարիչները, աշխատում Էին և՛ Բրեժնևի, և՛  Ստալինի ժամանակ, և ոչ ոք չի կարող ասել, որ դաժան գրաքննության և գաղափարախոսական խիստ պարտադրանքի պայմաններում ստեղծած նրանց ամբողջ ժառանգությունը աղբ է և արժանի Է մոռացության։ Ամեն մի ժամանակ իր խնդիրներն ու բարդություններն ունի, և Էդի­կի նման մարդիկ միշտ իրենց տեղն ու ասելիքը պետք է ունենան։

Ենթադրում եմ, որ Հայաստանն աշխարհում մի­ակ երկիրը չէ, որտեղ իշխանավորներն ու հա­րուստ մարդիկ օգտագործում են լրատվամիջոց­ները՝ հասարակությանը տարբեր մանիպուլյացի­աների ենթարկելու համար։ Կարծում եմ, որ մենք  եզակի չենք նաև այն առումով, որ վերջին 4-5 տարիներին համացանցում հայտնվել են «լրատ­վամիջոցներ», որոնք իրականում այդդպիսիք չեն՝ դրանք կամ «թխում են» իսկական լրատվամիջոց­ների նյութերը, կամ էլ լուրեր են մոգոնում՝ հե­տաքրքրության առաջացնելու նպատակով՝ հա­ճախ նույն մանիպուլյացիայի շրջանակներում։

Ի՞նչ կարելի է հակադրել դրան։ Պայքա՞ր հա­նուն կամ ընդդեմ ինչ-որ բանի։ Կարծում եմ, որ՝ ոչ, որովհետև այդ դեպքում էլ մեծ է ինչ-որ քա­րոզչական խաղի մասնակցելու հավանականու­թյանը։ Երբ որևէ մեկը փողոց է անցնում կարմիր լույսի տակ, դուք դրա դեմ պայքարո՞ւմ եք։ Ոչ, դուք խելոք սպասում եք, մինչև որ բացվի ձեր կանաչ լույսը՝ որքան էլ ձեր ճարպիկ համաքա­ղաքացիները ձեզ ընկալեն որպես կյանքից կտր­ված մի միամիտ մարդու։ Եթե այդ «շուստրիները» ցանկանում են կործանվել, իրենց գործն է։ Այդպես էլ տվյալ դեպքում, անենք մեր գործը այն հնարավորությունների սահմաններում, որոնք մեզ տրված են՝ այդպիսով, ի վերջո, լայնացնելով այդ հնարավորությունները։ Թող դա հնչի համեստ և ոչ հավակնոտ։ Հավակնոտներն արդեն վաղուց Ազգային ժողովի պատգամավորներ են։

…Վստահ Եմ,  որ Էդիկի հուսահատությանը ժա­մանակավոր է՝ բոլորիս  հետ էլ պատահում է,  և նա «Հետքը» երբևէ փակելու իր մտադրությունից  կհրաժարվի»։

Կարդացեք «Առավոտ» օրաթերթում։