«Զարմանալի բան չկա, հայրենիքն է աչքներիս առաջ կես լինում, երկիրն է կես լինում, մշակույթն է կորում, ջախջախվում։ Մշակութային ու ազգային եղեռն է»,- նշեց Դավիթ Ստեփանյանը։
20-րդ դարի մեծանուն ճարտարապետ Ալեքսանդր Թամանյանի կյանքին ու գործունեությանը վերաբերող բազմաթիվ արժեքավոր նմուշներ, մի քանի տարի է, որևէ թանգարանում չեն ցուցադրվում։
«Եթե արվարձաններում չկան թենիսի դաշտեր, ապա պետք է քանդել կետրոնի՞նը։ Որտե՞ղ պետք է թենիս խաղա կենտրոնի բնակչությունը, որը Երևան քաղաքի բնակչության մոտ 15 տոկոսն է կազմում, էլ չեմ ասում, որ մարզական հրապարակները պետք է լինեն հանրային կանաչ տարածքների բաղկացուցիչ մասը բոլոր քաղաքներում,- 168.am-ի հետ զրույցում վերջին իրողություններին այսպես է արձագանքում Կադաստրի պետական կոմիտեի նախկին նախագահ, ճարտարապետ, քաղաքաշինարար Սարհատ Պետրոսյանը և հավելում,- Երևանում, Օղակաձև և Թումոյի այգիներից և միգուցե Ծիծեռնակաբերդի անտառից բացի, չկա որևէ հանրային կանաչ հատված, որտեղ լինեն մարզադաշտեր։
Ամանորի տոնական լուսավորություն ապահովելու նպատակով Կառավարության շենքի պատերին բացված անցքերի և պետության կողմից պաշտպանվող պատմամշակութային հուշարձանը վնասելու թեման շարունակում է քննարկվել մասնագետների և քաղաքացիների շրջանում:
Ամեն շենք, որ սարքվում է, միշտ պիտակավորում է գտնվում, բայց այս շենքի դեպքում այդպես չեղավ։ Բայց ժողովրդի մեջ կա մի բան, որ ինչ-որ մի բանի պետք է նմանեցնի։ Տարածվեց երկու տարբերակ, որով թեք մույթերը համարվեցին այն նահանգները, որտեղ ցեղասպանություն է եղել, իսկ հուշասյունը, որը երկու կտորից էր, ասացին՝ սա Մեծ Հայքն է և ներկայիս Հայաստանը։ Հաջորդ տարբերակն այն էր, որ 12-ը ոչ թե նահանգներն են, այլ առաքյալները, իսկ հուշասյունը՝ Մասիսն ու Սիսը։ Մենք այդպես չէինք մտածել։ Խորհուրդը, ազդեցությունը, որ մարդ պետք է ունենա այնտեղ այցելելիս՝ տալիս էին իր ձևերը։
