Այո, եթե Ֆրանսիայի հարաբերությունները ՌԴ-ի հետ լավանան, կամ Ռուսաստանի, այսպես ասած, հզոր վերադարձ լինի դեպի կովկասյան քաղաքականություն, և այն շրջադարձ ստեղծի առկա իրողության մեջ, Ֆրանսիան, անշուշտ, իր դիրքորոշումը կփոխի: Իսկ թե ինչ է փնտրում Ֆրանսիան Հարավային Կովկասում, բնականաբար, այս ամենը պետք է դիտարկել ԱՄՆ-ի հետ Ֆրանսիայի համաձայնության համատեքստում:
«Ֆրանսիայում պետական ցուցանակներ կան զոհերի 1.5 միլիոն հասկացողությամբ: Եվ հիմա Անդրանիկ Քոչարյանը, Նիկոլ Փաշինյանը, Զարեհ Սինանյանը կամ որևէ նման մանկլավիկ թրքական թեզն են եկել պաշտպանելու: Աբսուրդ է, և վստահ եղեք՝ չի ընդունվելու, նրանց անունները մնալու է դավադիրների ցանկում:
Ասեմ, որ, բնականաբար, չի վստահի, և չվստահելու շատ պատճառներ ունի: Բոլորը գիտեն Նիկոլ Փաշինյանի լարախաղաց և հարափոփոխ քաղաքականությունը, ուստի անվստահելի գործընկեր կարող է դիտարկվել և դիտարկվում է: Իսկ հարգանքը քաղաքական աշխարհում կարևոր ազդակ չէ, կան միայն փոխադարձ շահեր և վստահության հարց, և ինչպես ասացի՝ ոչ մեկը չի վստահում նրան:
Մեզ համար պայքար հասկացողությունը հանգրվանային է եղել միշտ, որի նպատակն ամբողջական Հայաստանի կերտումն է: Իսկ այս պահին պայքարը մեր պետականության պահպանման համար է, որը վտանգված է: Սփյուռքն իր բոլոր հնարավորությունները մեկտեղելով՝ մեր պետականության պահպանման համար պիտի պայքարի:
Այո, հատկապես Դաշնակցության ու դաշնակցական գործիչների նկատմամբ է այս վարքագիծը, որը, ի դեպ, նոր չէ, այլ՝ այս կլանի իշխանության գալու առաջին իսկ օրից: Անձամբ ես չէի տարբերակի Սփյուռքի գործիչներ հասկացողությունը, այլ՝ դաշնակցական գործիչներն ընդհանրապես: Զուգադիպությո՞ւն էր, օրինակ, պատգամավոր Մհեր Սահակյանի հետ տեղի ունեցած միջադեպն ԱԺ-ում և Կարեն Մկրտչյանի հետ պատահարը նույն օրերին, կամ՝ սփյուռքահայ գործիչների՝ Հայաստան մուտքի արգելքը և նույն ժամանակ՝ ՀՀ-ում դաշնակցական գործիչների ձերբակալություններն ու նրանց բնակարանների խուզարկությունները: Բնականաբար՝ ոչ: Այս բոլորն ուղղված է Դաշնակցության դեմ: Ինչո՞ւ այս հալածանքը:
