«Մի սպասեք, որ ինձ պետք է խփեն». Ռուդոլֆ Ղևոնդյան. «ՀԺ»
«Հայկական Ժամանակ» թերթը գրում է. «ՀՀ վաստակավոր արտիստ Ռուդոլֆ Ղեւոնդյանի վերջին հարցազրույցը հայկական կայքերից մեկում հանրային կյանքում ցնցում առաջացնող ազդեցություն ունեցավ: Վիրտուալ տիրույթում օրեր շարունակ մարդիկ չնվազող հետաքրքրությամբ լսում են նրա խոսքը, քննարկում, համաձայնում կամ չհամաձայնում: Բայց քանի որ դերասանի քննադատությունը սուր ու ծակող էր, շատերը սկսել էին անհանգստանալ նրա համար:
Ռուդոլֆ Ղեւոնդյանն անդրադառնում է երկրի հասարակական-քաղաքական կյանքից մինչեւ կրոնի հարցերի: Կրոնն ազգի համար անպետք ու ոչ օգտակար է համարում, արձանագրում է, որ երկրում մնացել է չորս հոգի, այնինչ ոմանք նյութական շահի հետեւից են վազում, ձգտում փողի, տան, ավելի մեծ տան: «Սատկելու ես, էթաս, տունդ պոլիկլինիկա են սարքելու, այ դոդ գլուխ»,- կյանքի անփոփոխ օրենքն է հիշեցնում արտիստը: Անդրադառնում է նաեւ գյուղացու դարդուցավին ու նկատում. «Գյուղացին պոմիդորը մի տարի քաղհան է անում, բերում է, չի կարողանում ծախել, որովհետեւ Մուկը պիտի իր պոմիդորը ծախի: Է՜, այ քեզ բան: Մուկ ջան, թող էս մարդիկ էլ ծախեն»:
Ռուդոլֆ Ղեւոնդյանի հետ զրուցել ենք նրա աղմկահարույց գնահատականների արձագանքների առիթով: Եվ ինչպես պարզ դարձավ, դրանց բացասական մեկնաբանությունները դերասանին ցավ էին պատճառել:
– Պարոն Ղեւոնդյան, Ձեր վերջին հարցազրույցը շատ մեծ արձագանք գտավ, ընդամենը մի քանի օրվա ընթացքում ունի հարյուր հազարավոր դիտում՝ 400 հազարից ավելի: Ձեր հնչեցրած սուր ու կծու գնահատականներից հետո հիմա շատերին է հետաքրքիր՝ ինչպե՞ս եք, ձեզ մոտ ամեն ինչ կարգի՞ն է:
– Ամեն ինչ կարգին է: Ամեն ինչ էլ հրաշալի է: Շատ լավ է, ի՞նչ պիտի լիներ, որ:
– Շատերն անհանգստանում էին ձեզ համար:
– Չէ, թող ոչ մեկն էլ չանհանգստանա ինձ համար, ամեն ինչ լավ է, ընդունողը ընդունել է, չընդունողն այդպես էլ չի ընդունելու: Ես չգիտեի, որ իմ ժողովրդի վիճակն այդքան լավ է, ես էլ հիմարի պես ընկել, ամեն մեկի համար դոշ եմ տալիս: Դու մի ասա այնքա՜ն մարդ կա, որ իր համար լավ է, ու դեռ մի բան էլ նեղանում է, որ ճիշտն եմ խոսում, ճիշտն եմ ասում: Ինչ-որ հիմա մեկնաբանություններում կարդում եմ, ստացվում է, որ մարդիկ շատ գոհ ու երջանիկ են, նեղվում են, որ այդքան բացեիբաց խոսում եմ: Ինձ համար շատ հետաքրքիր նորություն էր: Ես գիտեի՝ համընդհանուր ինչ-որ դժգոհություն կա, համընդհանուր տհաճ երեւույթներ կան, պարզվում է մարդկանց համար բավական լավ է: Շատ ողջունելի է, շա՛տ:
– Իսկ իշխանությունը, եկեղեցին, օլիգարխները որեւէ ձեւով ձեզ չե՞ն փորձել բացատրել, որ անթույլատրելի մտքեր եք արտահայտել, իրենց տեսանկյունից:
– Դուք գտնում եք, որ իրենք այդպիսի տեսանկյուն ունեն, որ անթույլատրելի մտքե՞ր եմ արտահայտում:
– Դե նրանցից շատերին ձեր ասածները գուցե դուր չգային, շատերն իրենց կտեսնեին ձեր խոսքերում, ձեր քննադատությունը կհամարեին իրենց ուղղված:
– Ով պետք է, ինչքան պետք է, հասկացել է, ոչ ավելին է պետք, ոչ պակասը: Ոչ էլ սպասեք, որ ինձ պետք է խփեն, կամ ես՝ մեկնումեկին: Հանգիստ եղեք, ամեն ինչ նորալ է, ամեն ինչ լավ է: Ես իմ մտքերն եմ արտահայտում բարձրաձայն: Ում սրտով չէ, դա արդեն իր պրոբլեմն է, իր մեղքն է: Ես ասել եմ այն, ինչ-որ ճշմարտությունն է:
– Ձեր նկարագրած Հայաստանի վիճակը բավականին տխուր է, ինչքան էլ որ հիմա արձագանքներից կարող եք այն տպավորությունը ստանալ, որ գուցե շատերի համար ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ…
– Եթե գյուղացի մարդը բողոքում է, ասում է, որ կարկուտը խփեց, պոմիդորս թափվեց, խաղողը չաճեց եւ այլն, ու երբ ասում ես, որ մարդ կա, որը սկզբից իր բերքն է ծախում, հետո է թողնում գյուղացու բերքը ծախվի կամ չծախվի, փտում է, թափվում է, ես տեսնում եմ, որ մարդիկ դժգոհում են իմ ասածից, որ ես այդպիսի օրինակ եմ բերում: Դե, եթե դժգոհում են, թող իրենք գտնեն իրենց դրսեւորման ճանապարհը, իրենց ասելիքը: Դա ինձ կարող է եւ չանհանգստացնել: Իսկ որ ասում եմ՝ գեղցի, ես գյուղացուն նկատի չունեմ: Ես քաղքենուն նկատի ունեմ, հենց քաղաքի կենտրոնում ծնված գեղցուն: Գեղցին ու գյուղացին տարբեր բաներ են, սարերի ու մոլորակների տարբերություն է: Գեղցին անդաստիարակ, ցիվիլիզացիա չանցած սրիկան է, իսկ գյուղացին մնում է նույն սիրուն գյուղացին, որի ափը պետք է պաչել իր կթած կովի, իր աճեցրած մրգի, բանջարեղենի եւ այն ամենի համար, ինչ ինքը կարողանում է անել: Երբեք գյուղացուն ես չեմ կպչում ու մեծ հարգանք ունեմ»:
Ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում:
