Հարցեր Ռուբեն Բաբայանին

Երևանի Պետական, Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը հարցազրույց է տվել «Հրապարակ» թերթին։ Ռուբեն Բաբայանի հետ ունեցել եմ ջերմ հարաբերություններ, սակայն վերոնշյալ հարցազրույցն առաջացրեց մի շարք հարցեր։

1․ Պարոն Բաբայանը սկզբունքորեն դեմ չէ բուհերի, մասնավորապես՝ Կինոյի և Թատրոնի, Գեղարվեստի Ակադեմիայի և Կոնսերվատորիայի միավորմանը։ Պարոն Բաբայան, ի՞նչ եք կարծում, բուհերի միավորման հարցն իսկապե՞ս կապված է բարձրագույն կրթության զարգացման հետ, թե՞ իրական նպատակը բուհերի շենքերը յուրայիններին վաճառելն  ու շահույթ ստանալն է։ Եվ ի՞նչ կարծիքի կլինեիք, եթե կառավարության, ավելի ճիշտ՝ վարչապետ կոչեցյալի որոշմամբ Տիկնիկային թատրոնը միավորվեր, օրինակ, Երևանի մյուս բոլոր թատրոնների հետ, դառնալով մեկ միասնական արվեստի և թատրոնի կենտրոն, որը հնարավորություն կտար տարբեր դերասանների առավել սերտ շփմանը, կամ միավորվեր Հովհաննես Թումանյանի տուն թանգարանի հետ, չէ՞ որ երկուսն էլ Թումանյանի անունն են կրում։

2․ Պարոն Բաբայանն անդրադառնալով ընդդիմության քննադատությանը մտավորականությանը, իրավացիորեն նշում է, որ մտավորականությունը,  որպես միասնական հանրույթ, իրական չէ, և, որ դա փուչ արտահայտություն է։ Այնուհետև պարոն Բաբայանը մեջբերում է Չարենցին․ «Ով հայ ժողովուրդ, քո միակ փրկությունը քո հավաքական ուժի մեջ է», բացատրելով, որ ի տարբերություն «միասնականության», հավաքականությունը ենթադրում է տարբեր կարծիքներ ունեցողների միավորումն ընդհանուր գաղափարի շուրջ։ Փայլուն է ասված։ Պարոն Բաբայան, իսկ այսօր  ո՞րն է այն ընդհանուր գաղափարը,  որի շուրջ պետք է համախմբվել։ Չե՞ք կարծում, որ այն հայոց պետության պահպանման գաղափարն է, որի բաղկացուցիչ մասն է Արցախի հիմնահարցը, այն է՝ Արցախի անկախության պաշտպանությունը։

Եվ արդյոք չե՞ք տեսնում, որ այսօրվա իշխանությունը Հայաստանն ու Արցախը տանում է կործանման։ Եվ չե՞ք կարծում, որ 2020թ․ նոյեմբերի 9-ի խայտառակությունից հետո, հայ ժողովրդի համախմբումը պետք է լիներ մեկ հարցի շուրջ՝ վռնդել պարտության և խայտառակության հեղինակին։ Դուք համարում եք, որ Արցախի հարցը պետք է լուծվի Կոսովոյի օրինակով, իսկ մենք գնացինք Մերձդնեստրի ճանապարհով։ Պարոն Բաբայան, ի տարբերություն Կոսովոյի և Մերձդնեստրի, Արցախում օտար երկրների զինված ուժերը բացակայում էին և Արցախի անվտանգությունն ապահովում էին Արցախի և Հայաստանի զինված ուժերը։ Իսկ պատերազմն ու պարտությունը ոչ թե կապ ունեին Ադրբեջանի փաստաթղթային և իրավական աշխատանքների հետ, այլ վարչապետ կոչեցյալի միտումնավոր, դավաճանական քաղաքականության։ Եվ վերջապես, նույնիսկ Կոսովոյի տարբերակն է այսօր ժխտում վարչապետ կոչեցյալը, հրապարակայնորեն Արցախը համարելով Ադրբեջանի մաս։

3․ Պարոն Բաբայանն անդրադառնալով ՀԱՊԿ-ին, նշում է, որ ինքն ընտրում է ճիշտ քաղաքակրթական, այն է՝ արևմտյան համակարգը, որտեղ մարդը մեծանում է արժանապատվորեն։ Պարոն Բաբայանն արևմտյան համակարգը համարում է քրիստոնեական, և քանի որ հայերը քրիստոնյա են, ուստի․․․

Պարոն Բաբայան, իսկապե՞ս կարծում եք, որ  այսօրվա Արևմուտքը դավանում է քրիստոնեական արժեքներ։ Ճիշտ հակառակը, եվրոպական բոլոր երկրներում փակվում են եկեղեցիները, այնտեղ բնակչության գերակշիռ մասն անհավատ է։ Եվ վերջապես, ՀԱՊԿ-ի հիմնական դերակատար Ռուսաստանը նույնպես և ավելի քրիստոնյա երկիր է, քան ողջ Արևմուտքը, չհաշված Վատիկանը։

Եվ ինչո՞վ է Հայաստանն արևմտյան քաղաքակրթության երկիր։ Դատական համակարգի ջախջախմա՞մբ, քաղաքական հետապնդումներո՞վ, կեղծված ընտրություններո՞վ, թե՞ համատարած կոռուպցիայով։  Կամ ինչո՞վ է Հայաստանը քրիստոնեական․ եկեղեցաշինությա՞մբ,  խաչեր տնկելո՞վ, թե՞ Հիսուսի արձան տեղադրելով։ Թե՞ չեք տեսնում այս բոլորը։ Իրականում Հայաստանը ոչ արևմտյան, ոչ արևելյան, ոչ էլ քրիստոնեական քաղաքակրթության երկիր է, այլ զուտ քյոխվայահպատակային հայկական «քաղաքակրթական»։

Պարոն Բաբայան, մեղմ ասած, չընդունելով Ռուսաստանը, դուք ասում եք, որ մեծ տարբերություն կա Պուշկինի, Չեխովի,  Տոլստոյի և Պուտինի միջև։ Միանգամայն ճիշտ եք, բայց արդյոք տարբերություններ չե՞ն եղել ռուսական ցարերի և նույն գրողների միջև, կամ ՍՄԿԿ գլխավոր քարտուղարների և Բուլգակովի, Մանդելշտամի, Եսենինի միջև, կամ Դիկենսի, Սվիֆթի, Բայրոնի և անգլիական միապետների միջև։ Շարքը կարելի է շարունակել։ Պարոն Բաբայան, իսկ ի՞նչ կապ եք տեսնում Թումանյանի, Իսահակյանի, Տերյանի, Բակունցի, Սևակի, Մաթևոսյանի և այսօրվա վարչապետ կոչեցյալի միջև։

Պարոն Բաբայան,  դուք շեշտում եք, որ դեռևս 20 տարի առաջ դեմ եք եղել Հայաստանի ՀԱՊԿ անդամակցությանը։ Հետաքրքիր է, ՀԱՊԿ-ը հիմնադրվել է 1992թ․՝ 30 տարի առաջ, և Հայաստանը եղել է հիմնադիր անդամներից։ Ինչ-որ չեմ հիշում, որ դուք հրապարակայնորեն դրան դեմ լինեիք։

Ցավով եմ  նշում, բայց կարծում եմ, որ Ռուբեն Բաբայանը, ազատ մտավորականի կեցվածքով, իրականում պաշտպանում է ապիկար, դավաճան իշխանությանը։