«Նադեժդա Սարգսյանն ինչի՞ց է որոշել, որ ինքը ռեստորանային երգչից ավելի լավ է երգում». Սերգեյ Դանիելյան

168.am-ի զրուցակիցն է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը

– Պարոն Դանիելյան, ՀՀ մշակույթի նախարարի փոփոխության մասով ի՞նչ կասեք. ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք նոր նախարարից, և հին նախարարի գործունեության մեջ ի՞նչ թերություններ եք տեսել։

– Ես ոչ մի ակնկալիք չունեմ։ Ընդհանրապես, որ դերերով փոխվում են, ոչ մի բան առանձնապես չի փոխվում, որովհետև սիստեմը պետք է փոխել, ոչ թե մարդկանց. դա է խնդիրը։ Իսկ Ամիրյան Արմենին գիտեմ՝ որպես շատ նորմալ, կիրթ մարդ։ Բայց քիչ կիրթ մարդ կա՞, որ չի կարողանում աշխատել։ Հասմիկ Պողոսյանի մասին ոչ մի վատ բան չեմ ասի, որովհետև նա արդեն նախարար չէ։ Էնքա՜ն եմ ասել նախարար եղած ժամանակ։

– Մշակույթի գործիչները վերջերս բոյկոտեցին Հանրային հեռուստաընկերության՝ Առաջին ալիքի «Ամենակարող երգիչ» նոր նախագիծը, Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք այդ նախագծի վերաբերյալ։

– Ես Facebook-ում առաջինն եմ գրել դրա մասին, որովհետև ինձ ընդհանրապես չի հետաքրքրում՝ որ ալիքն ինչն է անում, որովհետև բոլորը կոմերցիոն ալիքներ են։ Հանրային՝ Առաջին ալիքը սնվում է մեր հարկերով. ես աշխատում եմ՝ իրենք ուտում են։ Թող բարի լինեն՝ իմ տված աշխատավարձը նվիրեն մշակութային ու դաստիարակչական գործերին, ոչ թե փող աշխատեն ամեն գնով, ու հիմա էլ՝ ազգը փչացնելով։ Առանց այն էլ՝ ռաբիս, տգետ հասարկություն է, մենք էլ իրենց նախիրային, ստոր զգացմունքներին տեղ ենք տալիս. ինչի՞ համար։ Ինչի՞ համար անել վատը, եթե կարելի է անել լավը։ Մանավանդ, որ կոմերցիոն ալիք չէ, չի մտածում փող աշխատելու մասին, որովհետև պետությունն իրեն այդ փողը տալիս է։ Եթե նույն հաղորդաշարը լիներ ուրիշ հեռուստաալիքով՝ ես ձայն չէի հանի. կմտածեի՝ մարդիկ չեն կարողանում փող աշխատել՝ աշխատում են։

– Կարծիքներ կան նաև, որ դա զանգվածային մշակույթ է, հանրությունն ունի դրա պահանջը։

– Դուք երիտասարդ եք, երևի չեք հիշի, բայց կար մի երգչուհի՝ Զեյնաբ Խանլարովա անունով, որը Բաքվի ժողովրդական  երգչուհիներից էր։ Երբ գալիս էր Երևան, ամբողջ Հանրապետական ստադիոնի (ներկայիս Վազգեն Սարգսյանի անվան մարզահամերգային համալիրը, այն ժամանակ «Հրազդան» ստադիոնը չկար) 25 հազար հոգանոց դահլիճը լեփ-լեցուն էր, ու այդ թուրքական կլկլոցը լսում էին։ Երևանում ամեն օր ժամը 6-ին միացնում էին Բաքվի ռադիոն, ու բնակչության 80%-ը լսում էր այդ սարսափելի թուրքական կլկլոցը։ Այս ժողովուրդը խեղաթյուրված է, իր գենետիկ կոդի մեջ կեղտոտել են ժամանակին։ Հիմա արժե՞ այդ կղկղանքը, այդ աղբը հանել վերև։

Գաղթական ենք, Թուրքիայի հետ ժամանակին հարաբերվել ենք շատ կոպիտ ձևով, մեր տատիկներին բռնաբարել են, և այլն… հիմա այն մարդը, որը լսում է թուրքական ռաբիսը, ու իրեն դուր է գալիս, ուրեմն իր տատիկին էլ է դուր եկել, որ իրեն արել են այդ բանը։ Իմ տատիկին դուր չի եկել, հասկանո՞ւմ եք, դրա համար ես դրան դեմ եմ, ու էլի մարդիկ կան, որ դեմ են… Եկեք հասկանանք՝ որն է ճիշտ, որը՝ սխալ, ոչ թե՝ զանգվածայի՞ն է, թե՞ ոչ։ Ուզո՞ւմ եք՝ ես վաղը հեռուստատեսությամբ ցույց տամ պոռնոգրաֆիա, և կպարզվի, որ բնակչության 90%-ը մեծ հաճույքով կնայի դա։ Բայց արդյոք արժե՞ դա ցույց տալ։ Կան առանձին վեբ-կայքեր, մտեք՝ ի՜նչ ուզում եք՝ արեք, արա՛…

Բայց եթե դա պետական դաշտն է, եթե պետական մակարդակով է այդ ամենը, ուրեմն ես ՀՀ քաղաքացի չեմ, ես ամաչում եմ, որ այս պետության մեջ եմ ապրում։ Ասում են՝ զանգվածները դա են ուզում. զանգվածները ք… են ուտում, ինձ չի հետաքրքրում։ Ցանկացած ժողովրդի մեջ զանգվածը ստոր մի մասսա է, ուտող-արտաթորող մի մասսա։ Այդ զանգվածում կա մի փոքր մաս, որը մտածում է տվյալ զանգվածի մասին։ Այդ պուճուր մասը պետք է ասի՝ ինչ լինի պետական բյուջեից ֆինանսավորվող Հանրային հեռուստաալիքով, այլ ոչ թե զանգվածները։ Իսկ այս երկիրը գեղցիների ձեռքում է (գյուղացիների հետ չշփոթեք), դրա համար իրենք իրենց գեղցի ճաշակը հիմա փաթաթում են իմ վզին։ Եկեք Զեյնաբ Խանլարովա էլ լսենք. 20 տարի առաջ լսում էինք, հիմա չե՞ն լսի։ Մե՛ծ հաճույքով կլսեն։

– Այսինքն՝ հեռուստաալիքները կարո՞ղ են ժողովրդին ճաշակ թելադրել։

– Իհա՛րկե կարող են։ Եկեք մի պահ մոռանանք, որ ես «Շանթ» հեռուստաընկերությունում եմ աշխատում. երբևէ տեսե՞լ եք, որ «Շանթով» ռաբիս երաժշտություն հնչի։ Չեք տեսել։ Իսկ ո՞վ է ասում, որ հիմա «Շանթի» ռեյտինգը Հ1-ի ռեյտինգից ցածր է։ Ուրեմն՝ որո՞նք են այդ զանգվածները։ Եկեք մտածենք՝ ո՞ր զանգվածը զարգացնենք. այն զանգվածը, որի մեջ թուրքի արյո՞ւն է, թե՞ այս զանգվածը, որն ավելի մաքուր է։ Ուզո՞ւմ եք՝ ցանկացած ժողովրդի մեջ այնպիսի աղբ գցեմ ու սկսեմ դա զարգացնել։ Ինչո՞ւ ենք մեզ մոտ զարգացնում ամենավատը։ Ինչո՞ւ չենք վերցնում այն, ինչ իսկապես մերն է, այն, որ Եվրոպային ավելի մոտ է, որ ցիվիլիզացված է ավելի։

– «Ամենակարող երգիչ» նախագծի վերաբերյալ այդ հաղորդաշարի ժյուրիի անդամ, երգչուհի Նադեժդա Սարգսյանն ասել էր՝ նախագիծը նպատակ ունի նպաստելու, որ ռեստորաններում էլ երգեն գրագետ երգիչներ, և կատարվեն գրագետ երգեր, որ նույնիսկ ռեստորանային երաժշտությունը մաքրվի: Ի՞նչ կասեք այս մասին։

– Հիմարությո՛ւն է։ Չեմ ընդունում այդ ասածը։ Հերիք է այս մարդկանց ինչ-որ բան սովորեցնեք, ընդհանրապես պետք չէ իրար սովորեցնել։ Ռաբիսները ոնց ուզում են՝ թող երգեն, բայց թող երգեն ռեստորանում։ Նադեժդա Սարգսյանն ինչի՞ց է որոշել, որ ինքը ռեստորանային երգչից ավելի լավ է երգում։ Ցանկացած ռեստորանային երգիչ էլ մի հատ ֆալշ չի երգում, նա ամեն օր կենդանի երգում է։ Այլ հարց է՝ սիրո՞ւմ ես այդ երաժշտությունը, թե՞ ոչ։ Թող ռեստորանային երգիչը երգի ռեստորանում, ինչո՞ւ պետք է երգի Հանրային հեռուստաընկերության՝ Առաջին ալիքով։ Թող մասնավոր որևէ ալիքին փող տա ու երգի։ Ինչո՞ւ պետք է իմ վճարած հարկերից աշխատավարձ ստանան, ու ես լսեմ այդ աղբը։ Դասական երաժշտությունն այսօր միայն թաղումներին է հնչում, իսկ Հանրային հեռուստատեսությունը պետք է դա պրոպագանդի։ Հանրային հեռուստաընկերությունը պետք է ունենա ժողովրդական, դասական երգերի նախագծեր, և այլն։

Ոչ մի ուրիշ ալիքի իրավունք չունեք ասել՝ դաստիարակչակա՞ն է, թե՞ ոչ, սերիալները լա՞վ են, թե՞ վատ են. դա ոչ մեկի շան գործը չէ։ Այդ մարդիկ իրենց հացն են վաստակում՝ իրենց «հետույքով», իսկ Հանրային հեռուստաընկերությունն իր հացը վաստակում է մեր «հետույքով»։

– Պարոն Դանիելյան, ՀՀ կրթության և գիտության նախարարության պաշտոնական կայքէջում հրապարակված «ԱՊՀ–ն իմ հայրենիքն է» միջազգային մրցույթի անցկացման մասին հայտարարության վերաբերյալ։ Ըստ Ձեզ՝ սա ի՞նչ է նշանակում։

– Դա նշանակում է, որ երեխային չպետք է պետական դպրոց ընդունել։ Երեխաներին պետք է ընդունել մասնավոր դպրոցներ։ Ուզում են՝ ԱՊՀ անեն, ուզում են ՊՊՀ անեն, ինչ ուզում են՝ անեն… Թող բոլոր երեխաները սովորեն մասնավոր դպրոցներում, այս հանրապետության հետ ընդհանրապես կապ չունենան։ Ճիշտ է, մի քիչ թանկ է, բայց ելքը դա է։ Մենք ամեն ինչին փող տալիս ենք, բացի ուսումից։ Նույն  այդ ուռոդ դպրոցներում ամսական 50 հազար դրամ հավաքում են, հետո էլ Վերջին զանգին անասունի պես գոռում են «Տա-սի Բ՜»… Եթե ուզում եք, որ ձեր երեխան այդպես ուռոդ չլինի, տվեք որևէ մասնավոր դպրոց, ու նման անասուն շարադրություն էլ երեխան չգրի։