«Երբեմն ամուսնալուծությունից հետո կյանքը դեռ նոր է սկսվում». Ասում է երգչուհի Անի Քրիստին
Երգչուհի Անի Քրիստին երկար ընդմիջումից հետո կրկին Հայաստանում է:
Նրա մշտական բնակության վայրն այժմ Լոս Անջելեսն է: «Օվկիանոսից այն կողմ» ապրող երգչուհին 168.am-ի հետ զրույցում պատմել է Երևան ժամանման պատճառների և այն մասին, թե ինչո՞ւ մինչ օրս՝ 16 տարի, մայրիկի հետ նույն քաղաքում չի եղել:
– Անի, Ձեր ֆեյսբուքյան էջում տեղադրված Երևան ժամանումի մասին ազդարարող լուսանկարների հետ մեկտեղ՝ հետևյալ գրառումն եք արել՝ «16 տարի է, մամայիս հետ նույն քաղաքում չեմ եղել»: Մի փոքր կբացե՞ք փակագծերը:
– Սիրով: Երբ 14 տարեկան էի՝ մայրս՝ եղբորս հետ միասին, մեկնեցին Բրյուսել բնակվելու: 6 ամիս անց ես նույնպես պետք է լինեի նրանց կողքին: Բայց ճակատագրի բերումով մնացի Երևանում, քանի որ արդեն ճանաչում էի ձեռք բերել «Կարոտ» երգով, և կյանքս կտրուկ փոխվել էր: Չցանկացա մեկնել արտերկիր և մնացի Երևանում: Հիմա 29 տարեկան եմ, և մայրս՝ ինձ հետ միասին, այդքան տարիներ անց, վայելում է Երևանը: Ես հնարավորություն ունեցել եմ ժամանակ առ ժամանակ իրենց այցելելու՝ թե՛ Լոս Անջելեսից, և թե՛ Հայաստանից: Բայց իրենք այդ հնարավորությունը միայն վերջերս են ձեռք բերել՝ անցյալ տարվանից:
– Գաղտնիք չէ, թե որքան շատ եք սիրում Ձեր տատիկին: Երբևէ ցանկություն առաջացե՞լ է՝ տատիկին ևս տեղափոխել ԱՄՆ:
– Ցանկություն բազմիցս է եղել: Սակայն, ցավոք սրտի, հիմա չեմ կարող: Տատիկս ունի առողջական խնդիրներ՝ տարիքային բնույթի, ճնշում…
Ես վախենում եմ նրա համար: Կարծում եմ՝ այդքան երկար ճանապարհն անցնելն այդքան էլ ճիշտ որոշում չէ նրա համար: Բացի այդ՝ ունեմ պապիկ, որին ևս խնամք է անհրաժեշտ:
– Երկար տարիներ ապրելով ԱՄՆ-ում, կարո՞ղ եք արդեն «դիտորդի» հայացքով մեկնաբանել հայ կանանց և աղջիկների գլխավոր բարդույթները: Ինչպիսի՞ բարդույթներ են խանգարում մեր կանանց և աղջիկներին՝ լիակատար ազատ լինելու համար:
– Չէի ասի, թե մեր աղջիկներն ու կանայք կաշկանդված են, և, որ ինչ-որ բան խանգարում է նրանց՝ լինել նպատակասլաց և ազատ: Ընդհակառակը: Այս մի քանի տարիների ընթացքում շատ բան է փոխվել: Համենայն դեպս, ես այդպես եմ տեսնում և շատ ուրախ եմ այդ կապակցությամբ:
– Ի՞նչն է այս անգամ Ձեզ բերել Հայաստան:
– Ի՞նչը կարող է յուրաքանչյուր հայի բերել Հայաստան: Իհա՛րկե, կարոտը: Հարազատների և բարեկամների, ընկերների և սիրած մարդկանց շրջապատում ևս մեկ անգամ լինելու հնարավորությունը:
– Պատրա՞ստ եք վերստին բնակվելու Հայաստանում:
– Ինչո՞ւ ոչ: Եթե դրա կարիքը լինի՝ այո: Պարզապես հիմա գործունեությունս ծավալված է ԱՄՆ-ում: Այդպես է ստացվել: Ապագան լի է անակնկալներով:
– Ի՞նչ ստեղծագործական նորություններ ունեք մեզ համար:
– Շուտով լույս կտեսնի իմ նոր համերգային DVD-ին՝ Լոս Անջելեսում կայացած իմ առաջին մենահամերգից: Ինչպես նաև՝ նոր համագործակցություններ, դուետ, նոր երգեր…
– Գաղտնիք չէ, որ անգամ ճանաչված երգիչ-երգչուհիները մեծամասամբ գումար են վաստակում՝ կորպորատիվ երեկույթներին մասնակցելով: Իսկ ինչպիսի՞ն է իրավիճակն ամերիկաբնակ հայ երգիչ-երգչուհիների համար:
– Իրավիճակը նույնն է: Դա նրանց և մեր մասնագիտությունն է:
– Շատերը կարծում են, որ ԱՄՆ-ում բնակվող հայի գլխին, անձրևի փոխարեն՝ «դոլարներ են թափվում երկնքից»:
– Կարծում եմ, որ հիմա այլևս այդպես չեն կարծում: Աշխարհում ամենուր կյանքը բարդացել է: Այնպես որ՝ «Ով աշխատի, նա կուտի» արտահայտությունն ավելի քան տեղին է: Էլ չեմ խոսում մեկ այլ ասույթի վերաբերյալ. «Ով սովորի, նա կուտի»:
– Անի, պարզ է, որ Դուք չեք ցանկանա խոսել Ձեր ամուսնալուծության թեմայի վերաբերյալ: Իսկ ի՞նչ կասեք այն բոլոր կանանց, ովքեր համարում են, թե ամուսնալուծությունից հետո կյանքն ավարտվում է:
– Այդպիսի բան չկա: Համենայն դեպս՝ իմ պարագայում: Երբեմն ամուսնալուծությունից հետո կյանքը դեռ նոր է սկսվում, իհարկե, լավ իմաստով: Եթե մեկի կողքին հոգիդ երջանիկ չէ, և նրա հետ ապագա չես տեսնում, ահա այդ դեպքում իրապես կյանքդ ավարտված է:
– Որքանո՞վ է ճիշտ հասարակության, հատկապես՝ մեր մայրերի և տատիկների սերնդի ներկայացուցիչների խիստ համոզմունքը, որ մեր սերունդը չգիտի համբերել, դիմակայել: Այդ իսկ պատճառով էլ կտրուկ որոշումներ ենք կայացնում:
– Ասածի մեջ ճշմարտություն կա: Երբեմն ամուսնանալն ու ամուսնալուծվելը մեր օրերում արդեն հումորի է վերածվել: Ես չեմ խոսում, իհարկե, բացառությունների մասին: Ուղղակի հիմա ավելի ազատ է ամեն բան և հասանելի, քան այն տարիներին:
– Ըստ Ձեզ՝ որքանո՞վ է կյանքի փորձ ասվածն օգնում մարդուն հետագա սխալներից խուսափելու հարցում:
– Կյանքի փորձը շատ է օգնում, եթե, իհարկե, այդ ճանապարհով անցնող մարդը խելացի է և կոփված:
– Ի՞նչն է կնոջը դարձնում ուժեղ: Եվ արդյո՞ք կինն ուզում է լինել ուժեղ:
– Արդեն մայրանալիս կինը բնության կողմից օժտվում է գերբնական ուժերով: Այ, «տղամարդ-կին» արտահայտությունն ու այդ տեսակը ոչ մի կերպ չեմ ընդունում և չեմ սիրում: Այո, կինը պետք է լինի խելացի, կանացի, ուժեղ, բայց ոչ վանող՝ իր անտանելի վուլգարությամբ:
– Կնշե՞ք Ձեր բնավորության դրական և բացասական կողմերը: Ըստ Ձեզ՝ բնավորության ո՞ր գծերն են վանում կամ գերում:
– Ավելի լավ է խոսեմ բացասական կողմերից: Այդպես ավելի հեշտ կլինի: Տաքարյուն եմ: Նույնիսկ արտերկրում բնակվելով՝ չեմ ձուլվել այդ անբնական ազատությանը: Իհարկե, եթե դա կարելի է համարել թերություն: Բարի եմ, ներող և, միևնույն ժամանակ, պատժող, եթե դրա կարիքը լինի: Հոգեպես պատժող: Դա ամենաուժեղ զենքն է, որին ես լավ եմ տիրապետում՝ բանացնելով միայն անարժան և անհոգի մարդկանց շրջապատում:
– Արդյո՞ք Դուք այն մարդկային տեսակից եք, ով փորձում է բոլորին դուր գալ: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում նման մարդկանց:
– Նման մարդկանց ոչ մի կերպ չեմ վերաբերվում: Ամեն մարդ իր արարքների պատճառներն ունի: Ես ինձ այդ շարքերին չեմ դասում: Ինձ սիրում են, որովհետև այդպես ուզում և զգում են: Ես դրա համար ոչ մի աճպարարություն չեմ անում: Բնական վիճակը՝ նույնիսկ ամենաբարկացած վիճակում, պետք է լինի բնական՝ առանց ձևականությունների: Իհա՛րկե, միշտ պահպանելով կանացիությունն ու արժանապատվությունը:
