«Ինչո՞ւ է Քոչարյանը մոռանում, որ Մարտի 1-ին նախագահն ինքն էր. նա կիսե՞ց 10 զոհերի հարազատների վիշտը». Արմեն Բադալյան
168.am-ի զրուցակիցն է քաղաքական և ընտրական տեխնոլոգիաների փորձագետ Արմեն Բադալյանը
– Պարոն Բադալյան, այսօր ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը հարցազրույց է տվել՝ անդրադառնալով նաև Գյումրիի ողբերգությանը: Նա մեղադրել է ներկայիս իշխանություններին անհապաղ չգործելու և Պերմյակովին ՀՀ իրավապահ մարմիններին հանձնելու ուղղությամբ գործողություններ չձեռնարկելու մեջ:
– Ռոբերտ Քոչարյանը նշում է, որ ինքն ու իր ընտանիքը խորապես ցնցված են Գյումրու ողբերգությունից և կիսում են բնակչության վիշտը: Հարց է առաջանում` 2008թ. մարտի 1-ին ՀՀ-ում տեղի ունեցածը չցնցե՞ց նրան, և ո՞վ էր դրա ետևում կանգնած: Գուցե ինքը մոռացե՞լ է, եթե մոռացել է, ապա կարող ենք հիշեցնել, որ այն ժամանակ դեռևս նա էր ՀՀ նախագահը, և բանակը, խախտելով բոլոր օրենքները, մտցվեց Երևան քաղաք՝ իր հրամանով պաշտպանելու համար իրեն ու իշխանությանը: Ուստի հասկանալի է, թե ում վրա է ընկնում պատասխանատվությունը:
Իսկ այստեղ իր ընտանիքը ցնցված էր այդ իրադարձություններից, և արդյո՞ք կիսում էր այդ 10 հոգու սպանության վիշտը 2008 թվականին, նա այն ժամանակ չասաց, թե կիսում է այդ ընտանիքների վիշտը: Այնպես որ, կարող ենք պարզապես ասել, որ անգամ սպանությունները, անգամ վիշտը փորձ է կատարվում քաղաքականացնել, ինչն ընդհանրապես բարոյական չէ: Թեև տարօրինակ չէ ՀՀ քաղաքականության համար, քանի որ Հայաստանում բարոյականությունն ու քաղաքականությունը հասկացություններ են զուգահեռ հարթությունների վրա և երբեք չեն հատվում:
Այս անդրադարձով երկրորդ նախագահը փորձեց միանալ ժողովրդին, որովհետև հասկանալի է, որ հասարակության մեծ մասի շրջանում խորը ցնցում էր առաջացրել Գյումրիի ողբերգությունը, և շարքային քաղաքացիները կիսում էին Գյումրիի սպանված ընտանիքի վիշտը:
Այս քայլով նա անուղղակիորեն իրեն նույնականացնում է այս քաղաքացիների հետ և փորձում տարանջատվել այս իշխանություններից: Երկրորդ նախագահի բոլոր հարցազրույցներում կարմիր թելի նման գնում է հետևյալ միտքը` տարանջատվել իշխանություններից՝ ցուցադրելով, որ այս իշխանությունների հետ նա ոչ մի ընդհանուր բան չունի, որ իր ժամանակ որոշակի թերություններով, ամեն ինչ դրական է եղել, իսկ այսօր վատ է, և դրա մեղավորն ինքը չէ: Նա խոսում է նաև բենզինի շուկայում մենաշնորհի մասին, իսկ ոչ ոք չի մոռացել, թե ով է բենզինի շուկայում մենաշնորհի հիմնադիրը, ավելի ճիշտ՝ օլիգարխիկ մենաշնորհային տնտեսության հիմնադիրը:
Ինչպես այս, այնպես էլ բոլոր նախորդ հարցազրույցներն ունեն մեկ նպատակ` տարանջատվել գործող նախագահից, որը նրան չի հաջողվում, որովհետև գործող նախագահն իրականացնում է երկրորդ նախագահի տնտեսական և արտաքին քաղաքականությունը:
– Երկրորդ նախագահը սահուն կերպով շրջանցում է ընդդիմության և ոչ իշխանական կուսակցության վերաբերմունքը, չի գնահատում այն, երբ, ըստ էության, ընդդիմությունը, ինչպես և իշխանությունը, փորձեց Մոսկվային «չվիրավորելու» քաղաքականություն վարել, պահանջներով հանդես չգալ: Ինչո՞ւ է քննադատվում միայն իշխանությունը և ոչ ողջ քաղաքական դաշտը, երբ դա ընդհանուր քաղաքական դաշտի խնդիրն է:
– Բնական է, յուրաքանչյուր քաղաքական գործիչ ինքն է որոշում, թե իր հարցազրույցում որ հարցերին անդրադառնա, որին` ոչ: Երկրորդ նախագահն այս հարցը, ճիշտ նկատեցիք, շրջանցում է, որովհետև ընդդիմության և ոչ իշխանական եռյակի շարքում կա մի ուժ, որի հետ նա դրական հարաբերություններ ունի: Եթե նա քննադատեր եռյակի մոտեցումը, կքննադատեր «Բարգավաճ Հայաստանին» ևս, ինչից խուսափել է: Թեև պետք է ասեմ, որ եռյակի ուժերը քննադատեցին Գյումրու իրադարձություններն ավելի շուտ, քան Սերժ Սարգսյանը: Իշխանությունները լռեցին՝ սպասելով Պուտինի արձագանքին-ցավակցությանը, որից հետո պարզ դարձավ նրանց համար` ինչ պետք է անել, իսկ ոչ իշխանական ուժերը ցավակցեցին:
– Զգուշավոր հայտարարություններից բացի՝ գործողություններ չեղան:
– Այո, հայտարարություններ եղան, իսկ գործողությունների հարցում զգուշավոր գտնվեցին: Եռյակի որոշ գործիչներ նույնիսկ կարծիք հայտնեցին՝ պնդելով, որ մեղադրվողը պետք է հանձնվի ՀՀ իրավապահ մարմիններին, բայց գործողություններին տեր կանգնել չցանկացան, դա կարող էր բացասական ընկալվել Մոսկվայում: Իսկ Գյումրիի դեպքը ցույց տվեց այն, որ Հայաստանում ամեն ինչ որոշում է Պուտինը, երբ նրա ցավակցությունից հետո կարելի է ցավակցել, նա է որոշում՝ հանցագործություն կատարած զինվորին որտե՞ղ և ի՞նչ օրենքներով դատել, և նա է երկրի տերը, քանի որ Հայաստանը դարձել է ՌԴ վարչատարածքային միավորը:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 Ժամ» թերթի վաղվա համարում:
