Ստամբուլում ապրող հայ երեխաների կարոտը եկեղեցու նկուղում մի պատառ Հայաստան է ստեղծել
Ստամբուլի Գեդիկփաշա թաղամասի հայ ավետարանական եկեղեցու նկուղային հարկում «ժամանակի մեքենա» կա. մի քանի վայրկյանում Հայաստան է տանում: Այստեղ Հրանտ Դինքի անվան դպրոցն է: Սա մոտ 150 հայ մանուկների ու պատանիների «Հայաստան» կոչվող կղզին է: Այստեղ ամեն բան հայերեն է: Հայերեն են անգամ մանուկների անկարգություններն ու ուսուցիչների նախատող հայացքները, փոքրիկ Սարգիսի ծիծաղն ու քնել չցանկացող 3 տարեկան Մարիամիկի արցունքերը:
Ամեն կողմից հնչող «Բարև Ձեզ», «Բարով եք եկել»-՚ն ու պատերի հայրենասիրական գրություններն ինձ մի պահ հայրենիք տեղափոխեցին: Բացում եմ դասարաններից մեկի դուռը.
– Ի՞նչ դաս է ձեզ մոտ:
– Մայրենի,- խմբով պատասխանում են երեխաները:
Դպրոցը հիմնվել է հատուկ հայաստանցի երեխաների համար, որոնց ծնողները հանգամանքների բերումով հայտնվել են Թուրքիայում և ժամանակավորապես աշխատում են այնտեղ: Ի տարբերություն Ստամբուլի մյուս հայկական դպրոցների՝ այս դպրոցը միակն է, որը բացառապես Հայաստանի կրթական ծրագրով է դասավանդումն իրականացնում: Ուսուցչական կազմը նույնպես Հայաստանից է:
Դպրոցն ութամյա է: Այն ավարտելուց հետո աշակերտներին տրվում է տեղեկանք, որի հիման վրա նրանք կարող են կրթությունը շարունակել Հայաստանի հանրակրթական դպրոցներում: Իսկ Թուրքիայում այդ տեղեկանքը պարզապես թուղթ է և ոչինչ չի նշանակում: Բայց դա բնավ չի անհանգստացնում երեխաներին ու նրանց ծնողներին, քանի որ նրանք իրնեց ապագան միմիայն Հայաստանի հետ են կապում:
«Երբ 2003 թվականին հիմնեցինք դպրոցը ընդամենը 7 աշակերտ ունեինք: Տարեցտարի նրանց թիվը գնալով ավելանում է: Ուսուցիչները նույնպես Հայաստանից են: Այնտեղ են կրթություն ստացել»,– պատմում է դպրոցի տնօրեն Հերիքնազ Ավագյանը:
Արդեն 11 տարի այս կրթօջախի սաներին մեկ ընդհանուր երազանք է համախմբում.հայրենիք են ուզում վերադառնալ:
– Մի տարի հետո վերադառնալու եմ:
– Երևանի՞ց ես:
– Չէ, Արտաշատից:
– Կարոտո՞ւմ ես Արտաշատը:
– Շատ…
(Ջուլիա 14 տարեկան)
– Իսկ դո՞ւ:
– Ես Երևանից եմ:
– Դու է՞լ ես ուզում հետ գնալ:
– Հա:
– Լավ չի՞ այստեղ:
– Լավ է: Դպրոցն էլ եմ շատ սիրում, ուսուցիչներիս էլ: Քաղաքն էլ գեղեցիկ քաղաք է. Նույնիսկ ֆուտբոլի եմ գնում: Բայց… չգիտեմ… որ իմ երկրում չեմ…չգիտեմ… մի տեսակ հանգիստ չեմ:
(Միքայել 12 տարեկան)
Երեխաների՝ տուն վերադառնալու բաղձանքն ու կարոտը եկեղեցու նկուղը վերածել են դպրոցի, նեղ ու անշուք սենյակները՝ դասասենյակների, եկեղեցու աթոռը՝ աշակերտական նստարանի: Երեխաների չփարատվող կարոտը օտարության մեջ մի պատառ Հայաստան է ստեղծել, մի պատառ` մայր հայրենիքից հարյուրավոր կիլոմետր հեռավորության վրա:
Աստղիկ Իգիթյան
Ստամբուլ
Ermenihaber.am
