Հանրային հեռուստաընկերության «Հարցազրույց» հաղորդաշարի հերթական թողարկման ողջ ընթացքում Արցախի Հանրապետության մարդու իրավունքների պաշտպան (ՄԻՊ), արցախցիների իրավունքների պաշտպանության խորհրդի անդամ Գեղամ Ստեփանյանին հարցազրույցը վարող Պետրոս Ղազարյանը անդադար նույն հարցն էր տալիս՝ «Ճիշտ չէ՞ր լինի արդյոք նախ դառնալ ՀՀ քաղաքացի, նոր Հայաստանի պետությունից պահանջել ճիշտ ու սխալ, աջ ու ձախ ինչ-որ բաներ»: Անդադար կառավարության շահերի պաշտպանությունը ստանձնած Պետրոս Ղազարյանն ասում էր՝ ինչո՞ւ չեք դառնում ՀՀ քաղաքացի, ինչո՞ւ չեք ընդունում ՀՀ քաղաքացիություն:
Առհասարակ իրավաբանների շրջանում մի խոսք կա՝ «ուշացած արդարադատությունը արդարադատություն չէ», և Անահիտ Մանասյանը պետք է լավ իմանա, որ «պտիչկայի» համար գրված հաղորդագրությունը ոչինչ է այն դեպքում, երբ դու ուշացած պաշտպանություն ես իրականացնում, ու հատկապես, երբ այդ «Պաշտպանությունն» ավելի շատ իշխանության պաշտպանություն է, և հատկապես, որ կոնկրետ գործի վերաբերյալ ընդհանրական մեջբերումներ են արվում:
Երեկ 168.am-ն ահազանգել էր Արաբկիր համայնքի Մարշալ Բաղրամյան պողոտայի թիվ 57/3 հասցեում գտնվող Հակոբ Օշականի անվան թիվ 172 դպրոցի՝ (Փոսի դպրոց.- Գ.Ս.) անմիջական հարևանությամբ 35 հարկանի շենքերի կառուցման պատճառով հեռավար ուսուցման անցնելու մասին:
Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ վերջին ժամանակներս քրեական ենթամշակույթի դեմ պայքարի արդյունքում հանցավոր աշխարհի փոխարեն՝ քրեական ենթամշակույթի կրող են դառնում իրավապահ համակարգի ներկայայացուցիչներն ու Ազգային ժողովի (ԱԺ) որոշ պատգամավորներ, հրատապ է դառնում Հայաստանում բնակվելու համար որոշ կանոնների ու օրինաչափությունների պարզաբանումը բնակչության համար:
17 վայրկյան տևողությամբ տեսանյութը ՄԻՊ-ն ըստ երևույթին ուսումնասիրում է օրը մեկ վայրկյան հաճախականությամբ, որովհետև մինչ օրս որևէ մեկը, ինչպես սովորաբար նման դեպքերում, այդպես էլ չիմացավ՝ ի վերջո, Պաշտպանն այդ տեսանյութում ի՞նչ էր տեսել՝ քնքշա՞նք, թե՞, այնուամենայնիվ, բիրտ ուժի կիրառում:
Երեկ դատարանի շենքում մահացավ պրոդյուսեր Արմեն Գրիգորյանը, ով մասնակցում էր իր վերաբերյալ քրեական վարույթի դատաքննության առաջին ու, ցավոք, վերջին նիստին: Մահացավ մի վայրկյանում, երբ րոպե առաջ լայն ժպտում էր, մահացավ ակնթարթորեն՝ առանց, թերևս, հասկանալու՝ ինչ է կատարվում: Կար մարդը, ու չկա մարդը:
