Չամոքվող ցավն ակնհայտ է. և խոսքը միայն այն ցավի մասին չէ, որն ամփոփված է գերեզմանախորշերում՝ տապանաքարերի տակ, անուն-ազգանունով, ծննդյան ու մահվան թվերով: Դա ցավ է, որ երբեք չի անցնելու: Բայց այդ չամոքվող ցավի մեջ կան մի քանի տասնյակ տոպրակներով չիդենտիֆիկացված հայ տղերք, որոնք մինչև հիմա հողին չեն հանձնվել: Այդ ցավի մեջ կան մոտ 100 ռազմագերիներ, որոնք կտտանքների մեջ են ադրբեջանական բանտերում, տասնյակ անհետ կորածներ, որոնք իրենց օջախներ չեն վերադարձել»:
