Լիբանանի քաղաքական ճգնաժամը․ ներքին պառակտումից մինչև տարածաշրջանային բախման վտանգ
Լիբանանը կանգնած է նոր վտանգավոր փուլում, որտեղ ներքին քաղաքական ճգնաժամը խաչվում է արտաքին ուժերի շահերի հետ։ Շիան նախարարների դուրս գալը կառավարության նիստերից ոչ միայն խախտեց կառավարման սահմանադրական լիազորությունների հավասարակշռությունը, այլև բացեց դռները արտաքին միջամտության համար։ Մնացած նախարարների կողմից «Բարաքի պահանջների» միակողմանի ընդունումը լայն շրջանակներում համարվում է ոչ լեգիտիմ և վտանգավոր նախադեպ։
Արտաքին ուժերի դերակատարությունը
Սաուդյան Արաբիան և ԱՄՆ-ն, տեղական դաշնակիցների միջոցով՝ նախագահականից մինչև վարչապետի գրասենյակ, իրականացնում են ճնշման ռազմավարություն, որի նպատակն է թուլացնել Լիբանանի դիմադրության ուժերը, առաջին հերթին՝ Հեզբոլլահը։ Նրանց գործողությունները միաժամանակ խարխլում են Լիբանանի բանակի համախմբվածությունը՝ առաջ բերելով ներքին զինված բախման վտանգ։
Այս գործընթացը ներկայացվում է որպես «ազգային շահի պաշտպանություն», սակայն իրականում այն ծառայում է ավելի լայն աշխարհաքաղաքական ծրագրերի։
Դիմադրության դիրքորոշումը
Հեզբոլլահն ու նրա դաշնակիցները կտրականապես մերժում են զինաթափման գաղափարը՝ այն դիտելով որպես պետական ինքնիշխանության և անվտանգության կորստի ուղի։ Նրանց համոզմամբ՝ զինված ուժերը միակ իրական զսպող մեխանիզմն են Իսրայելի և այլ արտաքին սպառնալիքների դեմ։
Բանակի քայքայման սցենարը
Կան լուրջ մտավախություններ, որ արտաքին ուժերը կփորձեն բանակը ներքաշել դիմադրության դեմ բախման մեջ, ինչն անխուսափելիորեն կհանգեցնի դրա մասնատման և պետական իշխանության կործանման։ Այդ վակումը կարող է դառնալ արդարացում Իսրայելի ռազմական ներխուժման համար՝ հիմնվելով «Հեզբոլլահի կողմից երկրի վերահսկողության» թեզի վրա։
Նոր սեկտանտական բախումների վտանգ
Լիբանանի սահմաններին մոտ գործող Ալ-Ջուլանիի հետ կապված ծայրահեղական խմբերը կարող են տեղափոխվել Լիբանան՝ իբր սուննի բնակչության պաշտպանության անվան տակ։ Սա կարող է վերաակտիվացնել սեկտանտական պատերազմը և վերածել Լիբանանը նորից լայնածավալ ճակատամարտի դաշտի։
Եզրակացություն
Լիբանանի ճգնաժամը միայն ներքաղաքական վեճ չէ․ այն բազմաշերտ աշխարհաքաղաքական բախման արտահայտություն է, որտեղ խաչվում են տարածաշրջանային մրցակցություն, արտաքին միջամտություն և ներքին ինստիտուտների փլուզման վտանգ։
- Ներքին լեգիտիմության կորուստը թույլ է տալիս արտաքին ուժերին ավելի հեշտ մանևրել։
- Դիմադրության զինված ուժերի պահպանումը դառնում է հակամարտության գլխավոր բաժանարար գիծ։
- Բանակի հնարավոր մասնատումը և Իսրայելի ներխուժման հավանականությունը բարձրացնում են լայնամասշտաբ պատերազմի ռիսկը։
- Ծայրահեղականների ներթափանցումը սպառնում է երկարաժամկետ անկայունությամբ և նոր ավերածություններով։
Այս պայմաններում միակ ելքը կարող է լինել ներքին քաղաքական ներառական երկխոսությունը և արտաքին ճնշումների նվազեցումը՝ Լիբանանի ինքնիշխանությունը պահպանելու համար։
Աղբյուրը՝ «Փակագիծ» տելեգրամյան ալիք
