Կարևոր չէ` համոզմունքով կամ` «կոպեկի» դիմաց պատրաստ են «համբուրել» թուրքական յաթաղանը. Արման Աբովյան

Արման Աբովյանը գրում է. «Երբ կարդում կամ լսում ես այսպես կոչված «խաղաղության» ջատագովների մեկնաբանությունները իշխանամետ քարոզչության խոսափողներից, հասկանում ես, որ նրանց հետ բանավիճելը բացարձակապես անիմաստ է։ Այդ մարդիկ իրենց ընտրությունն արել են, և ըստ էության, այլևս կարևոր չէ` համոզմունքով կամ` «կոպեկի» դիմաց պատրաստ են «համբուրել» թուրքական յաթաղանը։ Այնուամենայնիվ, պետք է նշել մի քանի սկզբունքային թեզեր, որոնցով գործում են թուրքական նարատիվների հայ ադեպտները

Որպես կանոն, տվյալ մարդիկ, տեղեկատվական ռեսուրսները, ֆեյսբուքյան էջերն ու տելեգրամյան ալիքները հիմնականում օգտագործում են թուրքամետ քարոզչական կլիշեներով։

Եվ այսպես.

1. Հայկական ազգանուններով թուրքամետ քարոզիչները «հարաբերությունների կարգավորում» ասելով հասկանում են բացառապես թուրքական նախապայմանների բավարարումը։ Ճիշտ է, այդ մասին նրանցից շատերը բաց չեն խոսում, բայց, օրինակ, Հայաստանի կողմից Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման աջակցության դադարեցման կամ կրճատման իշխանամետ օրակարգը նրանք կամ չեն քննադատում, կամ էլ լուռ աջակցում են։

2. Ակտիվորեն տարածում են Հայաստանի համար, իբր տնտեսական բարիքների մասին, թուրքական կեղծ պատմությունները: Ընդ որում, բացի էմոցիոնալ բաղադրիչից և «սիրողական տնտեսական վերլուծություններից», առանց հաշվի առնելու Թուրքիայի քաղաքականության տարածաշրջանային առանձնահատկությունները, այդ «հաշտարարները» չեն բերում ոչ մի փաստարկ։

3. Շատ ակտիվ առաջ են տանում կրկին կեղծ թեզն այն մասին, որ «նորմալացնելով» (այսինքն ՝ կատարելով Թուրքիայի նախնական պահանջները) տվյալ պատմական ժամանակահատվածում Հայաստանը, իբր, կստանա Թուրքիայի հետ «խաղաղության» ինչ-որ երաշխիքներ։ Ինչո՞ւ, ինչպե՞ս և ի՞նչ ձևաչափով են դրսևորվելու այդ երաշխիքները նրանք փորձում են չխոսել (իրականում այստեղ ասելիք չկա)։

4. Բոլոր նրանց, ովքեր դեմ են այս պատմական ժամանակահատվածում Թուրքիայի հետ նորմալացման ուղղությամբ ինչ-որ շփումների գնալուն, անմիջապես գրանցում են «Կրեմլի գործակալներ» և «պատերազմի ջատագովներ»։ Ընդ որում, այստեղ էլ նրանք «համեստորեն» լռում են, որ հենց իրենք են Թուրքիայի կողմից ռազմական շանտաժի գլխավոր գեներատորները։

5. Թուրքիայի հետ հարաբերությունների «կարգավորումը» Հայաստանին իբր լծակներ կտա Հայաստանի նկատմամբ Թուրքիայի քաղաքականության վրա ադրբեջանական գործոնի ազդեցությունը չեզոքացնելու համար: Այս պոստուլատն առավել մանիպուլյատիվ է, քանի որ ի սկզբանե շուռ է տալիս Թուրքիայի և Ադրբեջանի միջև քաղաքական հարաբերությունների էությունը։

Հենց Թուրքիան է կանգնած և կանգնած է լինելու Հայաստանի նկատմամբ Ադրբեջանի նախաձեռնած ցանկացած աշխարհաքաղաքական գործընթացի հետևում։ Այսինքն, ազգությամբ հայ թուրքամետ մանկուրտների փաստարկման բեմադրությունն ինքնին վնասաբեր է և անիրականանալի։ Կարող ենք փաստել, որ եթե դուք ինչ-որ տեղ լսեք կամ կարդաք, օրինակ, «ով դեմ է Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորմանը, ապա դրանք հայ ժողովրդի շահերի վնասատուներն են» արտահայտությունը, ապա իմացեք, որ ձեր առջև խաբված «հպարտ քաղաքացի» է, բացահայտ թշնամի կամ դավաճան։ Փորձել Թուրքիայի հետ հարաբերությունները նորմալացնել այն տրամաբանությամբ, որը մենք այսօր տեսնում ենք տվյալ պատմական ժամանակաշրջանում և տվյալ իշխանության հետ, նշանակում է միայն մեկ բան ՝ զոհաբերել Հայաստանի, Արցախի և հայ ժողովրդի արմատական շահերը ՝ ի շահ այն ուժերի կամ կենտրոնների, որոնք բացարձակապես թքած ունեն Հայաստանի իրական ապագայի վրա»։