Արտակ Դավթյանը գուցե համապատասխան փոխադարձ «բարևնե՞ր ուղարկի» Քերիմ Վելիևին

2021թ. նոյեմբերի 23-ին Նիկոլ Փաշինյանը առցանց ասուլիսի ժամանակ հայտարարել էր, որ իր համաձայնությամբ Հայաստանի և Ադրբեջանի Պաշտպանության նախարարությունների միջև ուղիղ կապ է լինելու: Այդ գաղափարին դեկտեմբերին իր աջակցությունն էր հայտնել Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը:

Եղե՞լ է արդյոք ուղիղ կապ երկու երկրների պաշտպանական գերատեսչությունների ղեկավարների միջև, թե՞ ոչ. լայն հանրությանը դժվար տեղեկացնեն պաշտոնական մակարդակով, եթե անգամ այն եղած լինի:

Ամենայն հավանականությամբ, դեռ հասցրած չեն լինի՝ տարին նոր է սկսվել: Իսկ գուցե ուղիղ կապի համար առի՞թ է պետք, թեպետ դրա պակասն առանձնապես չկա:

Օրինակ, ի՞նչ վատ առիթ է ՊՆ Սուրեն Պապիկյանի համար կապ հաստատել ադրբեջանցի գործընկերոջ հետ, երբ ադրբեջանական լրատվամիջոցներն արդեն որերորդ անգամ նկարահանում են մեր դիրքերը, հայ զինվորներին, սադրում նրանց:

Նման մի դեպք տեղի էր ունեցել 2021-ի դեկտեմբերի սկզբին, վերջին դեպքը՝ այս տարվա հունվարի 10-ին:

Եվ քանի որ առաջին դեպքը ՀՀ ՊՆ-ն և ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ-ն, ըստ էության, անարձագանք թողեցին, երկրորդ դեպքում արդեն ադրբեջանցի լրագրողն իրեն առավել սանձարձակ է պահում և նույնիսկ՝ բարևներ է ուղարկում ԳՇ պետ Արտակ Դավթյանին, հեգնում, որ Հայաստանն ամեն շաբաթ Պաշտպանության նախարար է փոխում, որ դեռ դելիմիտացիա և դեմարկացիա չի արվել, ուստի չկան գծված սահմաններ, ըստ այդմ՝ նա «իր հողում է»:

Հայ զինվորը, իհարկե, զգուշացնում է՝ հրաման ունեն թույլ չտալու նկարահանումներ կատարել, բայց ադրբեջանցի լրագրողն այն անտեսում է և շարունակում նկարահանել հայկական դիրքերը:

Բնավ չենք առաջարկում, որ հայ զինվորը միանգամից դիմի ուժին, ինչին և ցանկանում էր հասնել ադրբեջանցի լրագրողը, բայց պաշտոնական մակարդակով ինչ-ինչ քայլերից հետո կարելի է և դրան դիմել:

Նախ հայրենի ռազմական կառույցից կարող են հրապարակային պաշտոնական հաղորդագրության միջոցով զգուշացնել Ադրբեջանի ՊՆ ղեկավարությանը, երկրորդ՝ ուղիղ կապի հնարավորությունը օգտագործելով, երրորդ՝ կարելի է համարժեք պատասխան տալ՝ նկարահանելով ադրբեջանական դիրքերը, չորրորդ՝ նախազգուշական կրակոց արձակել, եթե նշվածները արդյունք չտան:

Հետևանքների առումով ռազմական, ռազմաքաղաքական տեսանկյունից չենք կարող պնդել՝ ո՞րն է ճիշտ, մի բան, սակայն, անվիճելի է՝ ադրբեջանական կողմի այս սադրիչ քայլերը չպետք է անարձագանք թողնվեն: Անպատժելիությունը ծնում է նոր հանցանքներ, «բացում» թշնամու ձեռքերը:

Բացի այս, ստացվում է՝ հայաստանյան ընդդիմադիր պատգամավորների համար առաջնագիծ մուտքն արգելվում է, լրագրողների համար պետական և ռազմական գաղտնիք չպարունակող տեղեկությունները համարվում են այդպիսին, կամ՝ առհասարակ զանգերն անպատասխան են թողնվում, սակայն ադրբեջանցի լրագրողների համար անարգելք «հասանելի» են դառնում հայկական դիրքերը: Սա նաև իր բարոյահոգեբանական լուրջ ազդեցությունն ունի հայկական բանակի զինվորի վրա:

Ըստ այդմ՝ Արտակ Դավթյանը գուցե համապատասխան փոխադարձ «բարևնե՞ր ուղարկի» Քերիմ Վելիևին, իսկ հայ զինվորներն էլ գուցե երկա՞ր մտածեն Փաշինյանի հետ պարելուց առաջ…