Այո–ն՝ այո, և ոչ–ը՝ ոչ․ երդման մասին
Երբեմն հաստատելու համար մեր այս կամ այն ասածը՝ փնտրում ենք դրանք ևս մեկ անգամ ընդգծելու, երաշխավորելու միջոցներ։ Այդ միջոցներից ամենատարածվածը, թերևս, երդումն է։ Շատերի մոտ, հատկապես կյանքի վաղ տարիներին, արմատացած է երդվելու սովորությունը։ Շատ անգամ նաև ստելիս են մարդիկ դիմում երդմանը՝ իրենց ասածին հավաստիություն հաղորդելու համար։ Իսկ ի՞նչ է գրված Աստվածաշնչում երդման մասին։
Հին Կտակարանում ասված է՝ «Երկնչի՛ր քո Տեր Աստծուց. միայն նրա՛ն պաշտիր, նրա՛ն հետևիր ու նրա անունո՛վ երդվիր» (Բ Օրենք 6:13)։ Մինչդեռ Նոր Կտակարանում Քրիստոս ուսուցանում է ամենևին չերդվել։ Ինչո՞ւ։
Հարկ է նշել, որ վերը նշված պատվիրանով Հին Կտակարանում ցանկանում էին վերացնել մարդկանց շրջանում սին կուռքերի անուններով երդվելու սովորությունը և ոչ թե դրդել նրանց՝ անպայման խոսքը երդումով հաստատելու։ Չէ՞ որ երդվում են միայն կատարելությունների անուններով, իսկ միակ Կատարյալն Աստված է։ Քրիստոս Նոր Կտակարանում տալիս է երդման մասին ամբողջական մեկնությունը․«Լսել եք դարձյալ, թե ինչ ասվեց նախնիներին. «Երդմնազանց մի՛ լինիր, այլ արա՛ Տիրոջն այն, ինչ երդվել ես»: Իսկ ես ձեզ ասում եմ՝ ամենևի՛ն չերդվել. ո՛չ երկնքի վրա, որովհետև Աստծու աթոռն է, ո՛չ երկրի վրա, որովհետև նրա ոտքերին պատվանդան է, և ո՛չ Երուսաղեմի վրա, որովհետև մեծ Արքայի քաղաքն է: Եվ քո գլխով էլ չերդվես, որովհետև չես կարող մի մազ իսկ սպիտակ կամ սև դարձնել: Այլ ձեր խոսքը լինի՝ այոն՝ այո, և ոչը՝ ոչ. որովհետև դրանից ավելին չարից է» (Մատթ․ 5։33-37)։
Որպես քրիստոնյաներ՝ պետք է հասկանանք այս կարևոր պատգամը և փորձենք հակասությունից ներդաշնակության բերել մեր միտքն ու լեզուն․ լինենք ճշմարտախոս և կատարենք աստվածահաճո արարքներ։
Անշուշտ, բարդ է ապրել առանց երաշխիքներ տալու, մանավանդ, երբ միջավայրն է հաճախ «պահանջում» երդումով խոսքի հաստատումը, սակայն ինքներս մեզնից սկսելով՝ դարձնենք մեր այոն՝ այո, իսկ ոչը՝ ոչ, քաջ գիտակցելով, որ «դրանից ավելին չարից է»։
