«Ես կամուրջների կողմնակից եմ, որովհետև բանակցությունները ընդհանուր եզրեր գտնելու մեծ հնարավորություն են տալիս». Ռուբեն Բաբայան
Էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման դեմ սկիզբ առած պայքարն արդեն 6-րդ օրն անընդմեջ համախմբել է ակցիայի մասնակիցներին, թանկացումների դեմ բողոքի դուրս եկած մեծ թվով մարդկանց, այդ թվում` նաև խնդրով մտահոգ արվեստագետներից շատերին: 168.am-ն այս թեմայի շուրջ զրուցել է Տիկնիկային թատրոնի տնօրեն, ռեժիսոր Ռուբեն Բաբայանի հետ: Թատրոնի տնօրենի համոզմամբ՝ ցանկացած պայքար, որն ուղղված է որոշելու քաղաքացու տեղն ու դերն այդ երկրում, արդեն քաղաքական է՝ անկախ նրանից՝ սոցիալակա՞ն, թե՞ բարոյական հիմք ունի: Նայելով այս պայքարին միացած քաղաքացիների դեմքերին՝ տեսնում ու հասկանում եմ, որ խոսքն իսկապես գնում է վերականգնված արժանապատվություն տեսնելու մասին.
«Սա քաղաքական պահանջ է՝ եկե՛ք փոխենք մեր երկիրը»,- այսպես է նա մեկնաբանում երիտասարդների պայքարը: Ի դեպ, Ռ. Բաբայանն այն կարծիքին է, որ ցուցարարները, այնուամենայնիվ, պետք է հանդիպեին ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հետ:
– Ինչպե՞ս եք գնահատում երիտասարդ ակտիվիստների որոշումը՝ չընդունել երկրի նախագահի հետ բանակցությունների գնալու հրավերը:
– Իրենց որոշումն է: Անձամբ ես կընդունեի: Այստեղ ես զգում եմ որոշակի թուլություն, չնայած առաջին հայացքից թվում է՝ կոնկրետ դրել են հարցը, ու վերջ: Պարզապես կա վախ՝ հանդիպենք, ու մեզ փոխեն, կամ փոխեն նրանց, ովքեր կգնան այդ հանդիպմանը: Եթե դու հստակ ես քո դիրքորոշման մեջ, ապա ինչո՞ւ չգնալ, առավել ևս, եթե, ըստ իս, հանդիպելու դաշտ կա, որպեսզի բոլոր կողմերը բավարարված լինեն:
– Տեղյա՞կ եք՝ ինչո՞ւ են մերժել հրավերը:
– Մոտավորապես գիտեմ, որովհետև այդ օրը ես այդտեղ էի՝ կարծեմ չէին կարողանում հստակ որոշել, թե իրենցից ո՞վ կգնա այդ հանդիպմանը:
– Իրականում ցուցարարները պահանջել են հանդիպման ուղիղ եթերի ձևաչափ, որը մերժվել է հրավիրող կողմից:
– Մերժվե՞լ է… Շատ վատ է, որ մերժվել է: Եթե միակ պատճառն այդ է, ապա սա խոսում է այն մասին, որ հակառակ կողմն ինչ-որ բանից վախենում է: Ուրեմն, հակառակ կողմը միտք է ունեցել այդ հանդիպումը դարձնել ոչ թե լրատվություն, այլ քարոզչություն: Տվյալ պարագայում երիտասարդները երևի ճիշտ են վարվել, բայց նորից կրկնեմ, որ ես կամուրջների կողմնակից եմ, որովհետև բանակցություններն ընդհանուր եզրեր գտնելու մեծ հնարավորություն են տալիս: Իսկ ընդհանուր եզրեր կարելի է գտնել իրավական դաշտում:
– Ինչպե՞ս:
– Ասել եմ, Ձեզ էլ կասեմ: Որոշումը պետք է կասեցնել: Քանի որ այս գործում օտարերկրյա կազմակերպություն է ներառված, անհրաժեշտ է անցկացնել միջազգային աուդիտ՝ հեղինակավոր մի կազմակերպության կողմից, որի արդյունքներին կվստահեն երկու կողմերն էլ: Պետք է գտնել մեղավորներին, պատժել նրանց, ելնել մեղավորության սահմանից և ըստ դրա՝ նշանակել նոր գին:
– Շատ ուտոպիստական առաջարկ եք անում, պարոն Բաբայան: Գտնել մեղավորներին, հերիք չէ, դեռ միաբան էլ՝ պատժել նրանց: Կարծում եմ, մեր երկրում դա ակտուալ մոտեցում չէ, մեզանում նման բան հնարավոր չէ…
– Բայց իրավական է, որովհետև միշտ էլ կա մեղավոր: Մի օր պետք է, չէ՞, սկսել այսպես վարվել:
– Լավատես եք այնքան, որ մտածում եք, թե այն մարդիկ, ովքեր ժամանակին այդ չարաշահումներն անում էին, վերահսկողությունից դո՞ւրս էին:
– Հոյակապ գիտեին, մանավանդ որ այդ էլեկտրացանցը միշտ ու ահավոր վատ է աշխատել: Ես սա արդեն ասում եմ՝ ոչ որպես քաղաքացի կամ բնակիչ, այլ՝ որպես թատրոնի տնօրեն: Մի քանի անգամ հոսանքի տատանումների պատճառով մեր թատրոնում շարքից դուրս է եկել տեխնիկան, որը, ի դեպ, բավական թանկ արժե: Էլ չեմ ասում անտակտ ու անկիրթ վերաբերմունքի մասին, երբ ներկայացման ժամանակ, դահլիճում 300-ից ավելի երեխա կա, ու հանկարծ կարող է լույսն անջատվել, ինչ է թե՝ պրոֆիլակտիկ աշխատանքներ են կատարում և նպատակահարմար չեն գտնում հարցնել՝ հարմա՞ր է արդյոք այս կամ այն ժամին լույսն անջատել:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ առաջիկայում:
