«Մենակ բնակավայրն է, էլի, ուրիշ ոչ մի բան չմնաց: Ո՛չ արոտավայր ունենք, ո՛չ անասուն: Ո՞նց պետք է վաստակենք մեր ապրուստը: Մի կերպ ապրում ենք, էլի։ Ի՞նչ անեն, իրենց հողը, տունը թողնեն-գնա՞ն։ Ոչ մի տեղից ոչ մի միջոց չեն տալիս։ Մեկն աշխատում է, մյուսն իր տնամերձով է ապրուստը վաստակում։ Մի փոքր հողամաս են մշակում, ձմռան պահուստ հավաքում: Ամեն մեկն իր ձևով շարունակում է պայքարել»,- ասաց Խաչատուր Բաղդասարյանը։
Ազգային կողմնորոշումը գիտության մեջ այնքան էլ կարևոր չէ, որովհետև գիտնականը պետք է վեր լինի ազգային պատկանելությունից, չեզոք ու արդարացի քննի հարցը, բայց ճիշտ եք. այն ներկայացուցիչները, որոնք ՄԱԿ-ի կողմից ներկայացված էին և սեպտեմբերի 19-ից հետո եկել էին տարածաշրջանում իրողությունը գնահատելու, կարելի է ասել, որ քաղաքականացված հայտարարություն տարածեցին՝ նշելով, որ այդքան էլ բռնության հետքեր չկան, ու զարմացել են, թե ինչո՞ւ է Արցախի ժողովուրդը լքել այն:
