«Օրինակ, ես իմ ամենասարսափելի երազում չէի կարող պատկերացնել, որ կարող է մի գեղեցիկ օր ոտնձգություններ լինեն «Հայաստանի փոքրիկ երգիչների» հանդեպ։ Նախ, քանի որ այն վաղուց արդեն ազգային արժեք է և տասնամյակներ մեր պետության մշակութային խորհրդանիշ է համարվում, հետո էլ՝ երեխաներ են, այնուամենայնիվ, երեխաների հանդեպ հայերն այլ վերաբերմունք ունեն»։
«Բայց հիմա պետք է տխրեցնեմ իրենց, եթե այն ժամանակ մռայլություն էի զգում, ու այդպես էլ եղավ, հիմա լուսավորություն եմ տեսնում, իսկ լուսավորը կսկսվի այն ժամանակ, երբ իրենք հեռացվեն։ Իսկ իրենք անպայման հեռացվելու են, ու մենք արտաքին աշխարհում կգտնենք մեր դաշնակիցներին, բայց դրանք չեն լինելու ո՛չ Թուրքիան, ո՛չ էլ Ադրբեջանը, ինչպես սրանք են անում»,- ընդգծեց Դավիթ Ամալյանը։
«Տարբեր երկրներում օպերային թատրոնները կոչվում են ազգային։ Երբ օպերային թատրոնն անվանում ենք ազգային, կամ, օրինակ, գրադրանն ենք կոչում ազգային, դրանց արժեքը բարձրանում է, իսկ համապետական անվանելով՝ ստատուսը իջեցնում ենք։ Կարող են լինել մի քանի պետական գրադարաններ, թատրոններ, բայց ազգայինը կարող է լինել մեկը, որը համայն հայությանն է»։
«Դրսի աշխարհին պետք է բացատրեն «պետական» և «համապետական» բառերի նշանակությունը, ու թե ինչո՞ւ է փոխվել։ Չգիտեմ՝ ինչո՞ւ են նման որոշում ընդունել, դե, «ազգային» բառից խրտնում են, իրենց դուր չի գալիս, այդ բառի տակ այլ բաներ են հասկանում, ինձ համար անհասկանալի է, թե այդ բառի վատը որն է։ Փոխնախարարն ինչ-որ բացատրություններ է տալիս, բայց կրկին անհասկանալի է ինձ համար»,- շեշտեց մեր զրուցակիցը
