Ընտրությունը հիմա մեզանից յուրաքանչյուրինն է՝ կվերածվե՞նք մենք ազգովի անբարոյական, ցինիկ «բանական խոզերի», թե՞ այնուամենայնիվ, կմնանք մարդ. Արման Աբովյան

Քաղաքագետ Արման Աբովյանն իր ֆեյսբուքյան էջում  գրում է.

«Շատ վաղուց ես կարդացել մի ֆանտաստիկ պատմություն «խելացի խոզերի» հասարակության մասին:

Ես անկեղծորեն չեմ հիշում հեղինակին, այն գրված էր լեհերեն, պատմություն մի գիտական փորձի մասին, որը կիրառվել էր մի փակ լաբորատորիայում:

Պատմության էությունն այն էր, որ գիտնականները հավաքել էին որոշակի թվով մարդկանց և բնակեցրել մի հեռավոր կղզում մեկ նպատակով ՝ ստեղծելու մինի հասարակություն, որը զուրկ է բացարձակապես ցանկացած բարոյական և էթիկական արժեքներից և տաբուներից:

Պատմության էությունն այն է, որ մարդիկ, համաձայն պայմանագրի, պետք է հրաժարվեին իրենց ազգությունից, սեռական սահմանափակումներից, տարիքից, կրոնից, դաստիարակությունից, և այդ ամենի հետ մեկտեղ գիտնականները պահանջել եին մարդկանցից ընդամենը երկու բան:

1. Աշխատել ջերմոցներում և «հարկ վճարել» իր առաջնորդին բանջարեղենի և մրգերի տեսքով:

2. Դրա դիմաց մարդիկ կարող էին ուտել, խմել, զվարճանալ և բարոյական «կարմիր գծերից» իսպառ զուրկ ապրելակերպ վարել ։

Կղզում կային նաև խոսող և բանականություն ունեցող խոզերի նախիրներ, որոնք պարբերաբար ավերում էին ջերմոցները։

Այսպիսով, մարդիկ համաձայնեցին փորձին:

Հետո տեղի ունեցավ հետևյալը.

Մարդիկ օրվա ընթացքում աշխատում էին, իսկ երեկոյան հավաքվում էին «հարթ ժայռի» վրա (այսպես էր կոչվում երեկոյան տոնակատարությունների իրենց տեղը –Ա.Ա.) և միայն ուտում էին, խմում և զուգակցվում:

Փորձի առաջին երկու շաբաթվա ընթացքում ամեն ինչ ընթանում էր այնպես, ինչպես և նախատեսված էր, բայց մի երեկո խելամիտ խոզերը հարձակվեցին և ոչնչացրին ջերմոցները:

Մարդկանց առաջնորդը՝ Հարոլդ անունով մի մարդ, առաջարկեց բանակցել խելամիտ խոզերի հետ և նրանց առաջարկել ջերմոցների բերքի մի մասը՝ անվտանգության դիմաց:
Խոզերն ու մարդիկ սկսեցին բանակցությունները , սակայն խոզերը պահանջեցին մարդկանց տալ իրենց ոչ միայն բերքի մի մասը, այլ գրեթե կեսը և հրաժարվել «հարթ ժայռից»։

Մարդիկ մտածեցին և եկան այն եզրակացության, որ կարող են ուտել, քնել և զուգավորվել այլուր, հետևաբար իմաստ չունի խոզերի հետ պայքարել ինչ-որ «ժայռի կտորի» համար:

Մի խոսքով, մարդիկ բավարարեցին խոզերի պայմանները:

Ի վերջո, խոզերը գրավեցին այն վայրը, որտեղ մարդիկ ապրում, ուտում, խմում էին, և ստիպեցին մարդկանց հեռանալ կղզու խորքն։

Մարդիկ հեռացան, քանի որ որոշեցին, որ նրանք չեն պայքարելու կղզու մի կտորի համար. շատ հողեր կան, և ընդհանուր առմամբ գլխավորը ուտելն է, խմելը և զվարճանալը: Չէ՞ որ կարևոր չէ, թե որտեղ «ապրել հաճույքով»:

Մի խոսքով, պատմության վերջում խելամիտ խոզերը սպանեցին մարդկանց կեսին, քանի որ, ինչպես ասաց խոզերի առաջնորդը, «նրանք երբեք չեն մոռանա, որ «հարթ ժայռը» ժամանակին իրենց սիրելի վայրն էր», իսկ մարդկանց երկրորդ կեսը անընդհատ լափելուց և զվարճանալուց ինքն իրեն վերածվեց խելամիտ խոզերի:

Ոչինչ չի՞ հիշեցնում:

Ինձ մոտ այնպիսի զգացողություն է, որ այս պատմվածքը գրվել է՝ հենվելով ներկայիս հայաստանյան իշխանությունների «նոր» գաղափարական «լոլոների» վրա, համաձայն որոնց՝ Հայրենիքը ընդամենը «ցանցով ու սյուներով ուրվագծված վայր է, որտեղ կարելի է և պետք է միայն ուտել, խմել և զվարճանալ»։

Մի՞թե մենք չենք հասկանում, որ մեզանից նրանք, ում չեն սպանի «խելամիտ խոզերը», որոնք հավակնում են մեր «հարթ ժայռին», այսինքն՝ Հայրենիքին, նման թավշյա փիլիսոփայությամբ ողջ մնացածներին խոզերի (այսինքն՝ մանկուրտների-Ա.Ա.) կվերածեն ։

Ընտրությունը հիմա մեզանից յուրաքանչյուրինն է՝ կվերածվե՞նք մենք ազգովի անբարոյական, ցինիկ «բանական խոզերի», թե՞ այնուամենայնիվ, կմնանք մարդ։