Մենք այլևս գործ ունենք ոչ թե ազատ որոշում կայացնող հոգևորականների, այլ իշխանական շանտաժի և համակարգված տեռորի տակ գտնվող 10 եպիսկոպոսների հետ. Վլադիմիր Մարտիրոսյան
Քաղաքագետ Վլադիմիր Մարտիրոսյանը գրում է. «Հստակ է դառնում, որ մենք այլևս գործ ունենք ոչ թե ազատ որոշում կայացնող հոգևորականների, այլ իշխանական շանտաժի և համակարգված տեռորի տակ գտնվող 8, իսկ այժմ արդեն 10 եպիսկոպոսների հետ: Որևէ մեկի իրական պահանջի, խոսքի, տեսանյութի, էմոցիայի, հավաստման արձանագրում չկա: Կա Հայկական Ժամանակով լուսաբանված տեքստ:
Մտածող մարդու համար պարզ է, որ «հրաժարականի պահանջով» հանդես եկած 10 եպիսկոպոսները իրականում պատանդներ են։ Պատանդներ՝ բառի ուղիղ, իրավական և քաղաքական իմաստով։ Նրանք չեն գործում իրենց կամքով, չեն խոսում իրենց ազատ կամքով և չեն ստորագրում իրենց համոզմունքով։ Նրանք գտնվում են իշխանական շանտաժի, վախեցման և կառավարվող տեռորի ներքո, որտեղ ամեն մեկին առանձին վերաբերվում են որպես ճնշման ենթակա օբյեկտի։
Այս մարդիկ ազատ չեն, հետևաբար չեն կարող լինել ունենալ լեգիտիմ պահանջ կամ հորդոր: Նրանք պատանդ են և պատանդի բերանը չի խոսում ճշմարտությամբ, պատանդի ստորագրությունը չի արտահայտում կամք, իսկ պատանդի պահանջը չի կարող ունենալ որևէ իրավական կամ եկեղեցական արժեք։
Պետք է բարձրաձայն ասել՝
Պատանդի ստորագրությունը ոչ մի արժեք չունի։ Պատանդի պահանջը ոչ մի պարտադրող ուժ չունի։ Պատանդի խոսքը ոչ մի կերպ չի կարող ընկալվել որպես նրա իրական հավատ, կամք կամ մտածում։
Եվ քանի դեռ 10 եպիսկոպոսները գտնվում են իշխանության կողմից հավաքված դոսյեների, զրպարտիչ նյութերի, քրեական սպառնալիքների և ճնշման տակ, նրանցից հանված, ստացված «պահանջը» հանդիսանում է ոչ այլ ինչ, քան պատանդ առած իշխանության հրամանագիր։
Ուստի՝
Վեհափառի հրաժարականի պահանջը ոչ թե 10 հոգևորականի կարծիք է, այլ 10 պատանդների միջոցով իշխանության կամքի պարտադրանք։ Եվ սա արդեն ոչ թե կաթողիկոսի դեմ ստորագրություն է, այլ իշխանության կողմից հոգևորականների նկատմամբ կատարվող քաղաքական բռնության փաստաթուղթ։
Մի պարզ բան պետք է ասել բարձրաձայն․
Կա Փաշինյան՝ կա պատանդառություն։
Չկա Փաշինյան՝ չկա պատանդառություն։
Հետևաբար՝
Վեհափառի հրաժարականի պահանջը ոչ կրոնական հարց է, ոչ ներեկեղեցական տարաձայնություն, այլ իշխանության կողմից ստիպողաբար գրված «կամայական ցուցակ», որը ոչ իրավական է, ոչ կանոնական, ոչ աստվածաբանական, և ոչ էլ կրոնական ինքնավարության շրջանակներում ընդունելի։
Կաթողիկոսը պարտավոր չէ, և չի էլ կարող որևէ նման պահանջ դիտարկել որպես իրական կամ ազատ արտահայտվող կամք։ Անընդունելի է նույնիսկ խորհելը, թե պատանդառության և քաղաքական տեռորի տակ գրված թուղթը կարող է դառնալ իրողություն կամ կատարելի հրահանգ։ Այսինքն Վեհափառի հրաժարականի պահանջն ամբողջությամբ զրկված է իրական, օրինական և եկեղեցական հիմքից։ Դա ոչ թե Եկեղեցու ճգնաժամ է, այլ իշխանության կողմից Եկեղեցու ներսում ստեղծված պատանդառության ճգնաժամ»։
