Փաշինյանի նմանակների հիբրիդը. Ով ականջ ունի՝ կլսի, ով ստամոքս ունի՝ կմարսի

Հայաստանի իշխանությունը սիրում է օգտագործել «հիբրիդային պատերազմ» եզրույթը՝ դրա տակ նկատի ունենալով հիմնականում Ռուսաստանի կողմից Հայաստանի դեմ կատարվող թաքնված քայլերը: Եթե ժամանակին դա միայն ներքին լսարանի համար նախատեսված քարոզչական պատում էր, ապա հիմա անխնա կիրառվում է նաև Հայաստանից դուրս՝ ՄԱԿ-ից մինչև Եվոպայի Խորհուրդ:

«Հիբրիդային պատերազմ» հասկացությունը կիրառվում է այն դեպքերում, երբ դիմակայության ժամանակ հակառակ կողմը կիրառում է միանգամից մի քանի միջոցներ՝ ռազմականից՝ մինչև տեղեկատվական, ահաբեկչականից՝ մինչև ապատեղեկատվական, և այլն:

Այդ բոլոր չափանիշները մեկին-մեկ համապատասխանում են այն քաղաքականությանը, որը Փաշինյանի իշխանությունը վարում է սեփական քաղաքացիների հանդեպ:

Փաշինյանն՝ ինքը, հիբրիդայնության քայլող մոնումենտ է, քանի որ լավագույնս կարողանում է միաձուլել, համակցել անհամակցելին ու դա հասցնել պետական քաղաքականության մակարդակի:

Փաշինյանական քաղաքականության հիբրիդային բնույթի մասին վկայող օրինակները բազմաթիվ են: Բայց ամենացայտուն կերպով դրանք արտահայտվում են քարոզչության մեջ, որի շրջանակներում լավագույնս համատեղվում են ճշմարտությունն ու սուտը, փաստն ու մեկնաբանությունը, օբյեկտիվ իրականությունն ու կոնյունկտուրային գնահատականը:

Բոլոր այդ համադրությունների արդյունքում Փաշինյանի սեփական ու իշխանական ուղեղում ծնվում և որպես քաղաքացիների դեմ պայքարի գործիք՝ օգտագործվում է այն, ինչն անվանում են կիսաճշմարտություն:

Օրինակները՝ մեկը մյուսից ցցուն: Ասենք, նա հայտարարում է՝ «Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև այլևս խաղաղություն է հաստատված»:

Առաջին հայացքից՝ ճշմարտություն է այնքանով, որքանով որ հայտարարության պահին ռազմական գործողություններ չեն ընթանում: Բայց իրականում սուտ է, որովհետև նրա ներկայացրած «հաստատված խաղաղությունը» փաստող որևէ առարկայական ապացույց չկա:

Վաշինգտոնյան հռչակագիրը հաշիվ չէ, որովհետև դա որևէ իրավական ուժ չունեցող թղթի կտոր է:

Կամ՝ նա ասում է, թե իր կառավարությունը կատարել է 2021թ. ընտրություններում ներկայացված կառավարության ծրագրի «մեծագույն մասը»: Զրո փաստական հիմք, ընդամենը մեկնաբանություն ու գնահատական սեփական ծրագրի տապալումն արդարացնելու համար:

Շատ ավելի գարշելի են Արցախի հայկականության, ավելի ճիշտ՝ «ոչհայկականության» մասին նրա մտավարժանքները:

Երեքհազարամյա հայկական Արցախը նրա խոսույթում «ադրբեջանանում» է Ալմաաթիի հռչակագրի կիսատ վկայաբերմամբ՝ առանց ներկայացնելու Հայաստանի վերապահումները, որոնք մայր հռչակագրից կարևոր են:

Փաշինյանի հիբրիդայնությունը թեմատիկ սահմանափակումներ չունի, նա սուտն ու ճշմարտությունը, փաստն ու մեկնաբանությունը զուգակցում է, երբ պետք է ու ինչի մասին, որ պետք է:

Ասենք, հարցնում են իր իսկ ավտոշարասյան կողմից հղի կնոջը վրաերթի ենթարկելու մասին, հայտարարում է՝ դա ոչ թե իր ավտոշարասյունն է, այլ վարչապետի ավտոբուսը:

Հիշեցնում են՝ հայտարարել է՝ «Արցախը Հայաստան է, և վերջ», նետում է՝ ժամանակին «հայրենասիրության սխալ մոդելի կրող եմ եղել»:

Կենցաղում, առօրյա հարաբերություններում նման վարքագիծ ունեցողներն արագ ու հեշտորեն հայտնաբերվում են շրջապատի կողմից՝ որակվում որպես խաբեբա, սուտասան ու հայտնվում սոցիալական տիրույթի լուսանցքում:

Փաշինյանը, սակայն, այդ նույն լուսանցք է մղել հասարակության այն հատվածին, որն առողջ սոցիումում մերժում է իր նմաններին՝ անգամ ամենապարզ հարաբերություններում:

Իսկ հանրության մյուս՝ հիբրդային հարձակման ենթարկվող հատվածը դեռևս շարունակում է թվացյալ երջանկությունը, քանի որ այդ հատվածի համար քաղաքականությունը սկսվում և ավարտվում է իրեն հաճելի կիսաճշմարտությունների սպառմամբ: Իսկ դրանց ընկալման համար էլ օգտագործվում է ոչ թե ականջի ու ուղեղի, այլ լսողական ու մարսողական համակարգերի համադրությունը՝ հիբրիդը:

Նիկոլ Փաշինյանը՝ կախված իրավիճակից, հանդես է գալիս ամենատարբեր կերպարների հիբրիդներով:

Բայց նրա ամենագլոբալ հիբրիդայնությունը ներքին ընդդիմախոսների հետ հարաբերություններում գիշատիչի ու արտաքին լսարանում միջատի կերպարների համադրությունն է, որը երբեմն տպավորություն է թողնում, թե Փաշինյանի փոխարեն հանդես է գալիս նրա նմանակը:

Հարություն Ավետիսյան