Երբ խաղաղության խոսույթը պատերազմի գործիքներից մեկն է միայն. Էդուարդ Աբրահամյան
Էդուարդ Աբրահամյանը գրում է. «Կլաուզևիցը հանճարեղ է ձևակերպել. Ագրեսորը միշտ իրական խաղաղություն սիրողն է. Նա կգերադասեր տիրանալ ձեր տարածքին առանց որևէ դիմադրության հանդիպելու։ Պարադոքսալ է, բայց խաղաղությունն ավարտվում է ու սկսվում է պատերազմ այն պահից, երբ ագրեսիայի ենթարկվածը դիմադրություն է ցույց տալիս։ Ատացվում է, որ դիմադրողն իր այդ գործողությամբ բերում է պատերազմ։ Հետևաբար` խաղաղությունը փոխվում է պատերազմի, երբ տեղի է ունենում դիմադրություն` ագրեսիայի ենթարկվածի կողմից ագրեսիա կիրառողի հանդեպ։
Հետևաբար, Իլհամի պարտադրված մոդելը հենց այդ տրամաբանության մեջ է. Եթե դիմադրեք, չտաք, չհնազանդվեք, ապա կլինի պատերազմ` ձեր իսկ մեղքով և նախընտրությամբ։ ՆՓի տրամաբանությունը նույնպես Իլհամի պարտադրած մոդելի տրամաբանության մեջ է. Որպեսզի լինի խաղաղություն` պիտի տանք, հնազանդվենք ու բավարարենք։
Ողբերգությունն այն է, որ նույնիսկ եթե կեսից հայերը խելքի գան ու հանձնումների շարքից հետո որոշեն դիմադրել` ռազմավարական տեսանկյունից այն որևէ իմաստ ու նշանակություն էլ չի ունենալու։
Երբ խաղաղության խոսույթը պատերազմի գործիքներից մեկն է միայն։
Դե հիշեք, այդ ո՞ր գիրքն է հեռավոր 2000ականներին նորընտիր նախագահ Իլհամ Ալիևը հարցազրույցներից մեկում նշում որպես իր «սեղանի գիրք»։ Փոքրիկ հուշում. Դա Կլաուզևիցը չի»։
