«Ահագին դեպք գիտեմ, որ անասունի պես իրար ծեծում են, մեծ մասամբ կինն է տուժողը. օրենքը հաստատ պետք է». Սերգեյ Դանիելյան
Մեր զրուցակիցն է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը:
– Պարոն Դանիելյան, «Ընտանեկան բռնության կանխարգելման և դրա դեմ պայքարի մասին» օրենքի նախագիծը լայն քննարկումների առիթ դարձավ, շատերն ընդդիմացան դրան։ Ըստ Ձեզ՝ դա ինչո՞վ էր պայմանավորված։
– Ամեն նոր բան հասարակության մեջ առաջացնում է հարցեր, դրա համար էլ ինչ-որ մասսա դեմ է դրան։ Նորմալ է, ամեն տեղ էլ այդպես է, եթե մարդիկ սովոր են այսպես ապրել, իսկ հետո պետք է այլ կերպ ապրեն, միանգամից սկսում են հոխորտալ։
– Իսկ Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք օրենքի մասին։
– Ճիշտն ասած՝ օրենքը չեմ ուսումնասիրել, բայց հիմնականում միջամտության խնդիրն է քննարկվում, որ, եթե ընտանիքում բռնություն կա, Ոստիկանությունը կարող է միջամտել, բայց դա նորմալ է։ Ահագին դեպք գիտեմ, որ անասունի պես իրար ծեծում են, մեծ մասամբ կինն է տուժողը, որը հավի նման չի կարողանում ոչինչ անել։ Ոստիկանությունն էլ այդ հարցը չի կարողանում լուծել։ Լիքը մենթալային խնդիրներ կան, որ հասարակությունը կամաց-կամաց պետք է շտկի։
– Օրինագծում չկա դրույթ, թե երեխաներին կխլեն ընտանիքներից. նախագիծը չի նախատեսում ծնողական իրավունքներից զրկելու կամ ծնողական իրավունքները սահմանափակելու որևէ նոր հիմք կամ կարգ, և շարունակելու են գործել Ընտանեկան օրենսգրքի գործող դրույթները։ Սակայն օրենքին դեմ արտահայտվողները հիմնականում նշում են, որ երեխաներին խլելու են ծնողներից։ Ըստ Ձեզ՝ այս արհեստական աղմուկն ինչո՞ւ բարձրացավ։
– Ինձ թվում է՝ քանի որ օրենքն իշխանությունն է մշակել, դրա համար էլ ընդվզում կա։ Այս իշխանություններից ժողովուրդը նորմալ բան չի ակնկալում, դրա համար կարծում է, որ դա էլ կարող է լինել ինչ-որ լծակ, որով կկարողանան մարդկանց սեղմել, ղեկավարել։ Ես էլ նման մտավախություն ունեմ, որովհետև յուրաքանչյուր լավ օրենք իշխանությունը կարողանում է ժողովրդի դեմ գործածել։
– Դուք ասացիք, որ իշխանությունները կարող են սա օգտագործել ժողովրդի դեմ, բայց ստացվել է այնպես, որ իշխանության ներսում էլ շատերը դեմ են այս օրենքին։ Դա՞ ինչով է պայմանավորված։ Շատերը քաղաքական ենթատեքստ են տալիս սրան՝ ասելով, որ Ռուսաստանի գործոնը կա։
– Հայկական ընտանիքը ռուսական ընտանիքին նման չէ։ Քաղաքականացված բան էլ չեմ տեսնում այստեղ, բայց կարող է՝ կա։ Իշխանության որոշ մարդիկ էլի պահում են իրենց այնպես, ինչպես ռամիկները՝ իրենց կանանց ծեծելով։ Նույն հայերն են, հո ուրիշ տեղից չե՞ն եկել։
– Միայն օրենքը բավարա՞ր է բռնություններին վերջ տալու համար։
– Ոչ, մենթալային փոփոխություն է պետք։ Մենք շատ լավ օրենքներ ունենք, բայց ոչ մի օրենք գրեթե չի գործում, որովհետև կան չգրված օրենքներ։
– Իսկ այդ փոփոխությունը որտեղի՞ց պետք է սկսել։
– Դպրոցից, ընտանիքից, վերջապես աշխարհ ենք մտել, մարդիկ կարողանում են տեսնել, թե դրսում ինչպես է, և կամաց-կամաց կփոխվի։ Մենք ահագին բան փոխել ենք արդեն, էլ առաջվանը չէ, դա էլ կամաց-կամաց կփոխվի։ Յուրաքանչյուր լավ օրենք կարող է վատ օգտագործվել, դա էլ կա։
Նույն Ամերիկայում էլ քի՞չ դեպք կա, որ երեխաներին խլում են, հետո մարդիկ երկար տարիներ դատվում են։ Դա արդեն զուտ դատավորի բարեխղճությունն է, հասարակության արձագանքը։ Լիքը հարցեր կան, ոչինչ միանշանակ չէ։ Բայց էլի եմ ասում, որ օրենքը հաստատ պետք է։ Մենք շատ օրենքներ չունենք, չունենք արվեստի, կինոյի մասին օրենքներ, որոնք պարտադիր պետք է լինեն։ Պետք է օրենք լինի, որ իմանաս՝ օրենքի այս կետով դու կարող ես քեզ պաշտպանել։
