«Սպիտակը սպիտակի վրա»
Վերջերս կայացավ գրող Վրեժ Նահապետյանի «Սպիտակը սպիտակի վրա» բանաստեղծական ժողովածուի շնորհանդեսը: Նա 67-ամյա առույգ, կյանքի հանդեպ մեծ հետաքրքրասիրությամբ լի մեղվաբույծ է, ով ժամանակին ոսկերչական գործարանում աշխատել է՝ որպես գլխավոր նկարիչ: Գրում է շուրջ 50 տարի, սակայն միայն այսօր է «խիզախել» հրատարակել իր առաջին գիրքը: «Սպիտակը սպիտակի վրա» գրքի շնորհանդեսի ամենակրտսեր ունկնդիրը գրողի մի քանի ամսական թոռնիկն էր, ով լսում էր պապի բանաստեղծությունները՝ զարմացած աչուկները լայն բացած: Երգահան Ռուբեն Հախվերդյանը, ով Վ.Նահապետյանի մանկության ընկերն է, իր խոսքում նշեց, որ իր երգացանկում կան երգեր, որոնց համար ներշնչման աղբյուր են հանդիսացել ընկերոջ բանաստեղծությունները:
«Գրքի մեջ կա մի բանաստեղծություն՝ «Սպիտակը սպիտակի վրա», սակայն չեմ կարող ասել, թե գրքի ամբողջ ասելիքն ամփոփված է տվյալ բանաստեղծության տողերում: Այս գրքում գրված բանաստեղծությունները ես համարում եմ բարի, սպիտակ: Ընդհանրապես պոեզիան ինքնին բարի է: Ասել է թե՝ բարին՝ սպիտակ թղթի վրա: Այդ է խորհուրդը»,- մեզ հետ զրույցում նշեց գրողը:
– Մոտավորապես 260 բանաստեղծություն կա այս գրքում: Ընդգրկում է իմ ստեղծագործական ողջ ժամանակահատվածը՝ մոտ 50 տարի: Գրելուց երբեք չեմ ակնկալել, որ կարող է այս ամենն ամփոփվել մեկ գրքի էջերում:
– Ինչպե՞ս եք մտադիր սպառել այս գիրքը, հատկապես՝ մեր չկարդացող իրականության, հասարակության պարագայում: Ընդհանրապես ակնկալիքներ կա՞ն, որ գիրքը կվաճառվի:
– Ես աշխատել եմ նաև բիզնեսի բնագավառում, ոսկերչական գործարանում՝ իբրև գլխավոր նկարիչ: Գիտեմ, որ բիզնեսը նրբություններ ունի, առավել ևս՝ գրքի բիզնեսը: Ամեն ինչ գալիս է մատուցման տարբերակից:
– Բանաստեղծությունները բավականին կարճ են և դյուրընթեռնելի: Դա արված է հատուկ «ծույլ» ընթերցողի՞ համար:
– Պատճառն ալարկոտությունը չէ: Իմ բանաստեղծությունները ոչ թե չափածո են, այլ չափածոյի չափածոն են: Ես շատ ընկերներ ունեմ՝ աշխարհում: Նույնիսկ ոմանք Նյու Յորքից արդեն իսկ առաջարկել են թարգմանել գիրքը եռալեզու, որ այն հետագայում վաճառվի ԱՄՆ-ում: Այս գիրքը հիմնականում ներքին շուկայի համար է նախատեսված: Եթե գիրքը վաճառվի Լոս Անջելեսում, դա ևս, ըստ իս, ներքին շուկա է: Նկատի ունեմ հայերիս քանակն այդ քաղաքում:
Թերևս, Վրեժ Նահապետյանի սերն առ պոեզիա և այս հիրավի բարի գրքի ի հայտ գալու «արդարացումը» թաքնված է նրա «Որ ապրեն» բանաստեղծության տողերում:
«Որ ապրեն»
Ես աշխատել եմ
Մտքերին մարմին տալ,
Անօգուտ…
Ես աշխատել եմ
Մտքերին մարմին տալ,
Անիմաստ…
Ես աշխատել եմ
Մտքերին մարմին տալ,
Որ ապրեն…
