«Նստացույցի ժամանակն արդեն անցել է, պետք է արդեն ավելի ռեալ, կոնկրետ մասնագիտական քննարկումների, վերլուծությունների և որոշումների փուլի անցնել». Կարեն Անտաշյան
168.am-ը բանաստեղծ Կարեն Անտաշյանի հետ զրուցել է էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման դեմ Բաղրամյան պողոտայում ընթացող բողոքի ակցիաների ու դրանց նշանակության մասին:
– Կարեն, վերջին շաբաթներին բավական բուռն իրադարձություններ են տեղի ունենում հայաստանյան կյանքում: Էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման դեմ իրենց բողոքի ձայնը բարձրացրին երիտասարդները: Ինչպիսի՞ն է ձեր վերաբերմունքն այդ բողոքի ցույցերի նկատմամբ:
– Շատ հետաքրիր բան տեղի ունեցավ: Իրականում, այդքան էլ պարզ չէ, թե ինչ մեծ խաղացողներ կան այդ ամենի հետևում կանգնած, որը սովորական մահկանացուներիս համար մինչև վերջ գուցե մութ կմնա: Տարբեր վարկածներ են շրջանառվում՝ արդյո՞ք ավելի մեծ խաղացողների ռեսուրսների տեղաբաշխում չի լուծվում սրանով: Մութ հարցեր են այս պահին, չեմ կարող ասել, թե ինչպես կհանգուցալուծվի, բայց մի աննախադեպ բան տեղի ունեցավ՝ տարբեր մենթալիտետի երիտասարդության համատեղ հոգևոր զարթոնք: Միակ դրական բանը, որ կարող եմ արձանագրել՝ այն է, որ երիտասարդությունը քաղաքացիական ակտիվության, ընդվզումի պահեր ունեցավ, ինչը հետագայի համար արդեն իսկ լավ է: Նրանք իրենց մի այլ կողմից սկսեցին բացահայտել՝ կարծես պահանջատիրության զգացում ունեցան, իրենց տեր զգացին, և դա ինձ համար ամենամեծ ձեռքբերումն էր այս ամենում:
– Շարժումը մեծ թափ հավաքեց, ապա կարծես թուլացավ: Ձեր կարծիքով՝ ի՞նչ է հիմա կատարվում այդ շարժման հետ:
– Անշուշտ, ժողովրդական ընդվզում տեղի ունեցավ, որն անհետևանք չի կարող անցնել, բայց այդ փողոցային պայքարը վերջնական լուծումը չէ: Շարժման կազմակերպիչները պետք է անցնեն հաջորդ փուլերին՝ ավելի շոշափելի քննարկումների, ավելի կոնկրետ քայլերի: Իմ կարծիքով՝ այս փուլում նստացույցի ժամանակն արդեն անցել է, պետք է արդեն ավելի ռեալ, կոնկրետ մասնագիտական քննարկումների, վերլուծությունների և որոշումների փուլի անցնել: Ես միանշանակ կողմ եմ ներկայացված պահանջներին՝ էլեկտրաէներգիայի սակագնի չեղարկում: Երկխոսություն ասելով՝ ես նկատի ունեմ կոնկրետ բանակցություններ, որոնց արդյունքում արդեն ոչ փողոցային պայքարով, այլ քննարկման ձևաչափով կարձանագրվեն: Ինձ համար դա նահանջ չի կարող համարվել:
– Երբ «Ո՛չ թալանին» նախաձեռնության անդամները հայտարարեցին, որ հարկավոր է գնալ Ազատության հրապարակ, ինչո՞ւ նրանց քչերը հետևեցին:
– Դա նորմալ էր, որովհետև կրիտիկական զանգված կար հավաքված, էմոցիոնալ տաք վիճակ էր ու բնական էր, որ մի մասը չգնաց նախ և առաջ՝ այն պատճառով, որ այդ կազմակերպիչները նախ՝ նորաթուխ դեմքեր են, և հետո՝ սա ինքնաբուխ շարժում է ու նրանք կենտրոնը չէին, որ տանեին շարժումը: Տարբեր խմբեր էին հավաքված, ու այդ հավաքի բազմաշերտությունը պայմանավորեց այդ փոքրիկ տարաձայնությունը: Կան խմբեր, որոնք քաղաքական պայքարի ջատագովներ են, իրենց ներկազմակերպական հարցերն ունեն, փորձեցին ինչ-որ կերպ ներգրավվել այդ պրոցեսին, սակայն կարծես որևէ խմբի կողմից այդ փորձերը չեն հաջողվել:
– Այս ընթացքում հնչում էին կարծիքներ, որ մտավորականները, այդ թվում՝ գրողները, իրենց կողքին չեն՝ բացառությամբ որոշ ստեղծագործողների:
– Իմ սերնդակիցներից բավական մեծ թվով մարդիկ էին գնում այդ ցույցերին: Այնպես չէ, որ գրողներն առանձին կաստա են ու պետք է լինեն ժողովրդի կողքին: Գրողն էլ հենց ժողովուրդն է՝ հասարակ, սովորական ապրող մարդ է, ով բողոքի ցույցի էր գնում ոչ թե՝ որպես գրող, այլ՝ քաղաքացի:
– Գրողների միության դիրքորոշումն այս ցույցերի նկատմամբ ինչպիսի՞ն էր՝ ըստ ձեզ:
– Ես գրողների միության անդամ չեմ, բայց գրողների միությունը՝ որպես Հայաստանում գործող ստեղծագործական միություն, իշխանամետ, պետականամետ հիմնարկ է: Ստեղծագործական միություններն այդպես են, առանձնահատուկ ընդգծված բաներ չեն ցուցաբերել: Երևի օրինաչափ էր, որ պաշտոնապես չաջակցեն: Նույն կերպ ցանկացած այլ միություն կարող էր պատասխանատվություն ստանձնել, բայց չի ստանձնել: Առանձին գրողներ եղել են բողոքի ցույցերին, մասնակցել է մեծ մասը: Իմ ընկերների մեծ մասն այնտեղ է եղել, այնտեղ է գիշերել:
Լուսանկարը՝ ԳԵՐՄԱՆ ԱՎԱԳՅԱՆԻ
