«Ես քանդուքարափ եմ լինում առանց Երևանի»
168.am-ի զրուցակիցն է երաժիշտ Արա Թորոսյանը` Մուրզոն։
– Արա, այժմ ԱՄՆ-ում եք, ինչո՞վ եք զբաղվում:
– Այո, ԱՄՆ-ում եմ, զբաղվում եմ նույն գործով և զարմանում եմ, թե ինչո՞ւ՝ ոչ Մուրզո, այլ Արա, քանի որ այստեղ էլ ես Մուրզոն եմ (ժպտում է.- Գ.Ա.)։
– Երգի գործիքավորմամբ զբաղվելու ժամանակ որքանո՞վ է Ձեզ համար կարևոր տվյալ երգի բովանդակությունը:
– Երգի բովանդակությունը ես միշտ գնահատել եմ թվերով, և միշտ ինձ ճանաչող մարդիկ ասել են, որ սխալ եմ։ Բայց ես նորից ասում եմ, որ տոկոսային հարաբերությամբ գործիքավորումը երգի հաջողության մաքսիմում 5-10%-ն է։ Սա արդեն շատ-շատ է:
Եթե կոնֆետն անհամ է, բայց դուք այն բոլոր կոնֆետների միջից ընտրել եք իր փաթեթավորման կամ տեսքի համար, ապա համը փորձելուց հետո էլ երբեք այն չեք ընտրի: Պատասխանատվությունը, ցավոք, ընկնում է իմ և իմ կոլեգաների վրա, բայց իրականում հավատացեք՝ դա երգի, տեքստի, կատարողի և շատ ուրիշ բաներով է պայմանավորված: Սա այսօրվա մեր ակնհայտ խնդիրներից մեկն է:
– Հաջող կամ վատ գործիքավորման շնորհիվ/պատճառով երգն ի՞նչ կարող է շահել կամ կորցնել:
– Ստացված գործիքավորման շնորհիվ (որը, իհարկե, վերացական պատկերացում է) երգը կարող է տվյալ պահին ունենալ իր փայլը, սակայն նույն պահին էլ կամ մեկ օրվա ընթացքում խամրի, կամ էլ ունենա տարիների, ինչո՞ւ չէ՝ նաև հավերժ մնայունություն: Սրա գաղտնիքը հնարավոր չէ բացահայտել` ի երջանկություն ինձ (ժպտում է.- Գ.Ա.):
– Շատերի հետ եք աշխատել: Ո՞ւմ հետ էր դա ավելի հեշտ:
– Հեշտ է աշխատել այն մարդկանց հետ, ովքեր հստակ հասկանում են, թե ինչի՞ համար են իրենց քիթները խոթում արվեստի մեջ, ովքեր սկսում են տարբերել Մեդիամիջոցն իրական Արվեստից:
– Այսօր շատ ժողովրդական, հոգևոր երգեր ներկայացվում են ժամանակակից գործիքավորմամբ: Ինչպե՞ս եք վերաբերում դրան:
– Միանշանակ ողջունում եմ: Իհարկե, ես մատնանշում եմ այն տարբերակները, որոնք իրավունք ունեն ներկայանալու քննադատման և մինիմում ապահովված են իրենց լսելիության աստիճանով, այլ ոչ թե լկտի անգրագիտությամբ: Փառք Աստծո, իմ գործընկերների արած նույնիսկ հանդուգն քայլերի մեջ ես տեսնում եմ այն կոմիտասյան քայլերը, որոնք կլինեն փարոս մեր ապագա սերունդների համար:
– Միշտ Եվրատեսիլին ներկայացվող երգերում Ձեր «մատը խառն է լինում»: Այս տարի հնարավո՞ր է, որ դարձյալ Դուք զբաղվեք երգի գործիքավորմամբ:
– Այս անգամ իմ մատը խառը չէ, բայց իմ սիրտն է խելագար դոփում այս խմբի հաղթանակի, մեր Գոռի, մեր հրաշքի համար: Թող լսեն և վայելեն հային: Ապրի Վարդան Զադոյանս՝ առավել ևս:
– Վերջին շրջանում հասարակական-քաղաքական կյանքն այստեղ բավականին ակտիվացել է: Հետևո՞ւմ եք քաղաքական զարգացումներին:
– Առանց այն էլ բոլորը դրանով են զբաղվում, ես էլ իմ չափով խոսում կամ քննարկում եմ, բայց ես չեմ տերը երկրի: Ես չեմ քննարկում Բարաք Օբամային… որտեղ որ տեսնում եմ, նույնիսկ վերջին անբանը հայրենասեր է և փորձում է լինել օրինապաշտպան, իսկ մենք, մենք, մենք… մենք ենք: Մեր մասին ես կարծիք չունեմ:
– Ի՞նչ եք կարծում՝ հանրահավաքները, դասադուլներն ինչ-որ արդյունք կունենա՞ն երկրում հնարավոր փոփոխությունների համար:
– Ես իմ հասանելիք դասադուլը և հանրահավաքը, որքանով կարողացել եմ, ունեցել եմ։ Ժխտում եք՝ առաջարկեք, առաջարկում եք՝ կատարեք։ Հողն՝ արյունով, իշխանափոխությունը` հեղափոխությամբ։ Իմ կարծիքով` մեր ազգը դեռ դարերով դրան պատրաստ չի լինի, քանի որ դավադիր է նրա իրականությունը։
– Մոտ ժամանակներս Հայաստան կվերադառնա՞ք: Երևանը կարոտո՞ւմ եք:
– Չգիտեմ՝ ե՞րբ կվերադառնամ։ Կասեի` ես քանդուքարափ եմ լինում առանց Երևանի։
