«Աստված ստեղծեց ողջ տիեզերքը և մարդուն դրեց որպես իշխան, որ խնամի: Նրան տվեց կարողություն, իշխանություն բոլոր արարածների նկատմամբ: Ընտանիքում հորն ու մորը տրված է իշխանություն զավակի նկատմամբ: Եկեղեցին, իր կառույցով, նման է երկնքին: Երկնային իշխանությունը իջնում է կաթողիկոսից մինչև քահանա: Քահանան կոչվում է հայր, որովհետև նրան տրված է այդ շնորհը: Նա ունի հանձնառություն հովվելու իր հոտին, հոգալու նրանց կարիքները:
Չենք գիտակցում, թե ինչ ենք անում: Այնպիսի տպավորություն է, որ մեր քայլերով՝ դավաճանությամբ, աղտոտ խոսքերով, դիմացինի հաջողությամբ չուրախանալով, ամեն անգամ խաչում ենք Քրիստոսին, բայց այդ քայլերից հետո նշում ենք Սուրբ Հարության և տոնը, Սուրբ Ծնունդը: Գիտակցելով այդ երկու տոների խորհուրդը, գիտակցում ես նաև կյանքիդ մնացած օրերի խորհուրդը և չես խաչում Տիրոջը քո քայլերով:
