#հա­վա­տաց­յա­լ

«Դատաստանի օր» հասկացությունը պետք է ընկալել ոչ մարդկային այսօրվա պատկերացումներով: Նախ` օրն իբրև այդպիսին գոյություն չի ունենալու, որովհետև Դատաստանին նախորդելու է աշխարհի վախճանը:

Քրիս­տո­սի փրկու­թյունը շնորհ­վում է յուրա­քան­չյուր հավա­տա­ցյալին Ե­կե­ղե­ցու սուրբ խոր­հուրդ­նե­րի մի­ջո­ցով, իսկ այդ փրկու­թյան ի­րա­կա­նա­ցու­մը լի­նում է մի նոր ըն­թաց­քով, որ կոչ­վում է` վե­րած­նու­թյուն ու նոր կյանք: Նախքան ս. խոր­հուրդ­նե­րի մա­սին խոսե­լը հարկ է մի հա­մա­ռոտ ակ­նար­կով ճա­նա­չել, թե ինչ­պե՞ս կամ ինչ­պի­սի՞ աստի­ճան­նե­րով է կա­տար­վում վե­րած­նու­թյունն ու նոր կյան­քի կա­րո­ղու­թյունը:

Թե ով, երբ և ինչ ա­ռի­թով է հայտ­նել Աստ­ծու այս կամ այն խոս­քը, հա­վա­տաց­յա­լի հա­մար էա­կան չէ: Աստ­վա­ծա­յին ճշմար­տությու­նը ճա­նա­չե­լու հա­մար դա չէ կարևո­րը: Հա­վա­տաց­յա­լի հա­մար երբ, ինչ ա­ռի­թով, ում մի­ջո­ցով էլ որ երկ­րին հա­սած լի­նի աստ­վա­ծա­յին այս կամ այն ճա­ռա­գայ­թը, բո­վան­դակ Հայտ­նությու­նը Սուրբ Հո­գուց է տրված: Եվ բխած լի­նե­լով ա­նայ­լայ­լե­լի Աստ­ծուց, Ում մեջ չկա «փո­փոխ­ման ստվեր»` այն չի կա­րող չու­նե­նալ հա­մընդ­հա­նուր և հա­վի­տե­նա­կան նշա­նա­կություն` որ­պես կեն­դա­նի Աստ­ծու ան­խախ­տե­լի կամք, աստ­վա­ծա­յին ան­փո­փո­խե­լի ճշմար­տության երկ­րա­յին արտացոլում: