Ներված լինելու երանությունը
«Ներեցե՛ք և ներում պիտի գտնեք Աստծուց»:
Ղուկաս 6:37
Արևոտ ու ջերմ օր է, բայց շնչել չեմ կարողանում։ Սիրտս քարի պես ծանրացած է։ Ի՞նչը կփրկի ինձ կամ արդյո՞ք արժանի եմ փրկության։ Երբ սխալ ենք գործում, երբ մեղանչում ենք, երբ շեղվում ենք մեր ճանապարհից, երբ բարկանում ենք այնտեղ, որտեղ պիտի համբերատար լինեինք, երբ խոցում ենք նրան, ում պիտի պաշտպանեինք, երբ մեր իսկ խեղճությունից դրդված՝ բղավում ենք, երբ հեռանում ենք մեր ներսի տաճարից, այսքան շատ շնչելը դառնում է բարդ պարտավորություն։ Օդ եմ ուզում, շատ օդ։ Ո՞վ կբժշկի ինձ։ Ո՞վ ինձ ներում կշնորհի։ Ո՞վ կասի ինձ, որ նորից արժանի եմ այս արևին։ Ո՞վ կհեռացնի ցավը ինձնից, եթե ես ինքս եմ աղբյուրն ու հեղինակն այդ ցավի։ Այսպես մի ամբողջ կես օր։ Առավոտից վրաս փլված մեղքի զգացումից եմ ուզում ազատվել, բայց չեմ կարողանում։
Փորձում եմ ինքս իմ մազերից քաշել ու հանել ճահճից՝ հայտնի հերոսի պես, մեկ է՝ չի ստացվում։ Ինձ արժանի չեմ համարում։ Բայց գիտեմ, որ չպիտի երկար մնամ այս մութ տեղում։ Որովհետև ինչքան երկար մնամ, այնքան մութը կշատանա իմ մեջ, այնքան ավելի կհեռանամ իմ ներսի լույսից ու սիրուց։ Լույս ու սեր եմ ուզում։ Ի՞նչ անեմ, ո՞ւր գնամ։
Ու քայլում եմ դեպի ամենամոտ եկեղեցին։ Այն մեկը, որ թաքնված է բնակելի շենքերի մեջ։ Այն մեկը, որ գեղեցիկ, կանաչ բակ ունի։ Քայլում եմ հավատով, որ ներումս այնտեղ է, լույսն այնտեղ է, օդն այնտեղ է։ Եկեղեցու բակն ինձ տանում է մանկություն․ հավանաբար 7-8 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ եղա այստեղ, մայրս էր ինձ բերել։ Իսկ հիմա եկել եմ եկեղեցի, որ մաքրվեմ այն մութից, որն առաջացել է մայրիկիս ցավ տալու հետևանքով։
Երբ երեխա էի, ու աշխարհն անասելի մեծ էր թվում, եկեղեցու բակը՝ անծայրածիր, վազվզում էի ու նայում աղավնիներին, որոնց քիչ առաջ թռցրել էր պսակադրված մի զույգ։
Նայում էի աղավնիներին և ուզում իրենց պես մոտ լինել լուրթ երկնքին։ Չգիտեի, որ ամենամոտը հենց այդ ժամանակ էի։ Հենց այդ ժամանակ ես էլ մի ճերմակ աղավնի էի, որ անհոգ վազվզում էր եկեղեցու բակում՝ անվերջ մեծ թվացող․․․ Մտնում եմ ներս ու խորը շունչ քաշում։ Այստեղ եմ խնկաբույրի համար՝ հավերժ բժշկող, մաքրող, հույս տվող խնկաբույրի։ Այստեղ եմ, որ ինքս ինձ ներելու ուղի գտնեմ։ Այստեղ եմ, որ լսեմ Աստծո ձայնը։
Այստեղ եմ, որ մեղքի ծանրությունը գոնե մի պահ իջեցնեմ սրտիցս։ Այստեղ եմ, որովհետև ոչ մի այլ տեղում չեմ կարող լինել: Նստում եմ խորանին ամենամոտ դրված նստարանին։ Տանն եմ։ Ապահով եմ։ Խորանի մոտ նորածին երեխայի օրհնության ծես է։ Քահանան, որն օրհնում է երեխային, ինձ ծանոթ է։ Հենց նա՛ է ինձ մկրտել այլ եկեղեցում։ Սա զուգադիպություն չէ, սա Աստծո ժպիտն է ինձ՝ մեղավորիս։ Աչքերս փակում եմ, քահանայի ձայնն ու խոսքը բուժիչ տաքությամբ լցվում են ունկերիս մեջ։ Ասես ինձ համար երգի, ասես ինձ համար պաշտպանություն խնդրի։ Ասես ես լինեմ այդ նորածինը՝ անմեղ, աշխարհին անծանոթ, մեղքերից հեռու, լուրթ երկնքին այնքան մոտ։ Րոպեների ընթացքում հոգիս լցվում է հոգևորով։ Ես այլևս այն մարդը չեմ, որը քայլում էր դեպի եկեղեցի՝ ծանրացած սրտով։ Հիմա ես մանուկ եմ, նորից երեխա եմ, ներված եմ։ Մանկան օրհնությունն ավարտվում է։ Երիտասարդ ծնողները երեխայի հետ հեռանում են եկեղեցուց։ Մեկ ուրիշ կին է նորածնի հետ մոտենում խորանին։ Այս երեխային ևս պիտի օրհնեն։ Այս անգամ արարողության սկզբին եմ ականատես ու ականջալուր։ Լսածս ամեն բառից արցունքները հոսում են ու լվանում ինձ։ Մաքուր եմ, մաքուր եմ, մաքուր եմ։ Փա՛ռք Աստծո։
Դուրս եմ գալիս եկեղեցուց ու գիտեմ՝ ինչ պիտի անեմ։ Գիտեմ՝ ինչպես պիտի քայլեմ, ուր պիտի գնամ, ինչպես պիտի ուղղեմ սխալս, ինչպես պիտի քավեմ մեղքս, ինչպես պիտի բժշկեմ կոտրածս սիրտը, ինչպես պիտի ամեն ինչ կարգավորեմ։ Գործողությունների հստակ պլան առայժմ չունեմ, բայց ունեմ սեր՝ անվերապահ, երկնային սեր, ունեմ Աստծո օրհնությունն ու ներումը։ Այս ամենի հաջորդ օրը շատ սպասված լավ լուր եմ ստանում, մի բան, որին սպասել էի գրեթե երկու տարի։ Տոնի զգացողություն ունեմ, սիրտս ավելի շատ է սիրով լցված։ Եվ առանց երկար-բարակ մտածելու անում եմ մի բան, մի շատ գեղեցիկ ժեստ, որը նորոգում է քանդածս, լույս է բացում խավարում, մեղքս թեթևացնում է։ Ինչ լավ է ներված լինելը, ինչ լավ է վեր կենալը սայթաքելուց հետո, ինչ լավ է ապրելը՝ նորից, ինչ լավ է Աստծուն ունենալը, զգալը։
Երբ սխալվում ենք, երբ մեղք ենք գործում հատկապես մեր սիրելիների հանդեպ, շատ հեշտ է մնալ դրա ծանրության տակ, սուզվել խավարում, ինքդ քեզ որևէ լավ բանի արժանի չհամարել, խարազանել անվերջ։ Թվում է՝ հենց այսպես էլ պիտի լինի, մարդը պիտի պատժվի իր արարքների համար, առնվազն ինքնապատժվի։ Բայց՝ ո՛չ, մարդը պիտի է՛լ ավելի սիրվի մեղք գործելուց հետո անգամ, որովհետև միայն սերը կարող է նորոգել, բժշկել, սխալն ուղղել, դեպի լույս ճանապարհ հարթել։ Չի կարող ինքն իրեն չներողը ներել ուրիշներին, ինքն իրեն օգնել չկարողացողը օգնել և օգտակար լինել ուրիշներին։ Չի կարող մեկը, որն իրեն չի սիրում, սիրի այլոց։ Ամեն ինչ սկսվում է մեզնից։ Եվ եթե մենք բավարար ուժ ունենանք մինչև վերջ խոնարհվելու ու մեզ երեխայի պես Աստծուն ընծայելու, պատասխան արձագանքը երկար չի սպասեցնի, ներումը կգա, սերը կգա, լույսը կգա՝ միշտ։
Անժելա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
