Այս երեխան ռուս է. իմ Հայրենիք այցելած ռուսներից, գրեթե երբեք ես փնթիություն ու անտարբերություն չեմ տեսել. Նավասարդ Խաչատրյան
Նավասարդ Խաչատրյանը գրում է. «Այս երեխան ազգությամբ ռուս է: Երեկոյան ժամը 6-ի կողմերը, իր հոր ու փոքրիկ քրոջ հետ փողոցում զբոսնում էր: Այն մայթին, որտեղ իրենք էին պտտվում, կանգնած էի և ես:
Իմ և իրենց արանքով՝ վերևից, մայթի մեջտեղով, մի 35-ից 40 տարեկան տղամարդ (յեքա էշ) էր իջնում, ծխախոտի տուփը բացելով: Բացեց տուփը, իսկ տուփի վրայի ցելոֆոնն ու ներսի ֆոլգեն գցեց գետնին ու անցավ:
Այս երեխան նկատեց դա, ետ վազեց, գետնից վերցրեց այն ու գցեց աղբամանը: (Ես նայում էի ուշադիր, ու երբ երեխան շրջվեց, ես արդեն հասկացա՝ ինչի համար ետ դարձավ, և ինչ է պատրաստվում անել, ֆոտոխցիկս արդեն արագ ուղղել էի դեպի իրեն, եզրակացրածս պահը որսալու համար…:)
Գիտե՞ք ինչ կա՝ հայեր, սա առաջին դեպքը չէ, որ ես նկատում եմ: Հարյուրավոր նման իրավիճակների ականատես եմ եղել: Թեև մաքրությունն ու հայրենիք ասվածի նկատմամբ գիտացումն ազգություն չի ճանաչում, բայց ամեն դեպքում նշեմ (ռուսական իշխանություններին դեն նետենք մի կողմ, սա քաղաքականություն չէ)՝ ռուս ժողովրդի հանդեպ ես մեծ հարգանքով եմ լցված:
Որովհետև իմ Հայրենիք այցելած ռուսներից գրեթե երբեք ես փնթիություն ու անտարբերություն չեմ տեսել, միշտ սեր եմ տեսել…:
Չեմ ուզում շատ ծավալվել այս թեմայով, շատ կարճ, ընդամենը երկու նախադասությամբ ուզում եմ մի բան ասել:
Մեր` Հայերիս ամենամեծ խնդիրը-պրոբլեմը այն է, որ մենք մեր սեփական Հայրենիքի հանդեպ անասելի անտարբեր ենք:
Եվ, խնդրեմ, ևս մեկ վառ օրինակն այն բանի, որ՝ «օտարը մեր Հայրենիքը մեզանից շատ է սիրում»:
