«Դա Ցեղասպանություն է, այլ տարբերակ չկա». Ջորջ Քլունի
«Ես մեծացել եմ մի ժամանակահատվածում, երբ 60-70-ական թթ. լուրջ զարգացումներ էին տեղի ունենում ԱՄՆ-ում՝ քաղաքացիական իրավունքների, կանանց իրավունքների շարժման առումով: Եթե դուք իմ տարիքի մարդ եք, դուք պատասխանատվություն եք կրում ներգարվված լինելու: Դու պարզապես շուռ չես գալիս ու հեռանում այդ վայրից: Երբ հայտնի մարդ ես, տեսախցիկները հետևում են քեզ: Որոշեցի, որ այդ տեսախցիկները պետք է հետևեն ինձ, որպեսզի Ցեղասպանություն տեսած մարդկանց ձայնը լսելի դառնա, որպեսզի կարողանամ ընդլայնել մարդկանց, ՀԿ-ների աշխատանքը, լրագրողների աշխատանքը, որոնք կարևոր գործ են անում այս հարցը լուսաբանելու համար»,-«Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» գլոբալ ֆորումի ժամանակ այս մասին նշեց հոլիվուդյան կինոդերասան, «Ավրորա» մարդասիրական մրցանակի ժյուրիի համանախագահ Ջորջ Քլունին:
Նա ընդգծեց, որ որքան խորանում ես Ցեղասպանության թեմայի մեջ, այդքան շատ ժամանակ պետք է նվիրես ու օրինակ բերեց իր փորձից.
«Ես վկայություն եմ տվել ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդում՝ «Ցեղասպանություն» բառի հետ կապված: Դու օգտագործում ես «Ցեղասպանություն» բառը, ինչը ստիպում է, որ ՄԱԿ-ը գործի համաձայն օրենքի: Երկար ու դժվար պայքար է եղել՝ կոչելու այն, ինչ իրականում կա: Այս ամենը բարդ է, որովհետև ապրում ենք բարդ աշխարհում, բայց կարծում եմ, որ ամենակարևոր գործոնը, որին մենք անընդհատ անդրադառնում ենք՝ այն է, որ չես կարող հերքել այն, ինչ կատարվել է: Եթե ինչ-որ մեկը փորձում է վերացնել մի ամբողջ մարդկային ցեղ, մշակույթ, դու չես կարող վերադարձնել և դա Ցեղասպանություն է, այլ տարբերակ չկա»,-ասաց նա:
Անդրադառնալով «Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» գլոբալ ֆորումին, հայտնի դերասանը նշեց, որ այն, ինչ այսօր արվում է, երկու իմաստ ունի.
«Առաջինը՝ հետ նայենք և չմոռանանք, որ սա Հայաստանի պատմության մի մասն է, այլև աշխարհի պատմության մի մասն է, սա մի ազգի ցավը չէ: Իսկ երկրորդ կողմն այն է, որ պետք է առաջ նայենք»:
Դիտարկմանը՝ Ցեղասպանությունը թեմա է եղել բազմաթիվ հոլիվուդյան ֆիլմերի համար, բայց լսարանը կարծես սովորում է բռնություններին ու անտարբեր դառնում, նա այսպես արձագանքեց.
«24-ժամյա նորությունների ցիկլը, որ այսօր կա, կարող է մի ապազգայուն լսրան ձևաորել: Դա դառնում է պազրապես թվերի խնդիր, երբ լսում ես՝ 6 միլիոն փախստական, պարզապես թիվ է դա: ՄԱԿ-ը բավարար աշխատանք չի կատարել փախստականների հարցով: Ես հավատում եմ, որ մարդասիրության մեր տեսլականը կորցնում ենք, երբ հսկայական թվերով պատմություն ենք ներկայացնում: Ֆիլմարտադրությունում զուտ 6 մլն հրեաների մասին չպետք է խոսեն, որոնք սպանդի են ենթարկվել, այլ պետք է խոսենք մի մարդու մասին, որը փորձել է մի քանի մարդու կյանք փրկել: Պետք է խոսել ոչ թե մեծ թվերի մասին, այլ կոնկրետ դեպքի մասին:
Երբ հիմա ԱՄՆ-ում հեռուստացույց միացնեք, ոչ մի ժամանակ չի տրամադրվում սիրիացի փախստականներին, Բոկո հարամին, երբեմն խոսում են ԻՊ-ից, որովհետև նրանց պատմությունը հայտնի է, բայց իրականությունը հետևյալն է. միացնում ես CNN, տեսնում ես դատարկ ինչ-որ ամբիոն, սպասում ես, որ Դոնալդ Թրամփը խոսի: Այդ ժամանակահատվածը, որ սպասում ենք Դոնալդ Թրամփին, ինչո՞ւ չենք նվիրում այն ընտանիքի պատմությանը, որը պայքարում է, որ Հալեպից կարողանա դուրս պրծնել: Նրանք հեռանում են, որովհետև մահանում են: Այնպես որ, ես հուսով եմ, որ որպես հեռուստատեսության և կինոյի մարդիկ, կկենտրոնանանք ավելի գլոբալ հարցերի վրա, քան ընտրությունները»:
