«Պատկերացնո՞ւմ եք մի ինքնիշխանություն, որի գլխավոր պաշտոնյաներից մեկը ձեզ հետ զրույցում ասում է՝ Արցախ, հետո միանգամից ասում է՝ վայ, ու ասում է՝ Ղարաբաղ, հանկարծ Ալիևը չջղայնանա: Դուք պատկերացնո՞ւմ եք ինքնիշխանություն, որտեղ Արարատ լեռը, Արևմտյան Հայաստանը, մեր Անկախության հռչակագիրը համարեն պրոբլեմ: Դուք պատկերացնո՞ւմ եք մի ինքնիշխանություն, որը վախենում է պատասխանել Ալիևին, որը մեղադրում է Հայաստանին՝ 30 տարի ֆաշիստական պետություն լինելու մեջ»:
Սուր, աներևակայելի հակադրություններն ընդունված է բնորոշել գրոտեսկ ընդհանրական անվանումով, որը թեև օգտագործվում է հիմնականում արվեստի ստեղծագորոծությունների դեպքում, բայց հաճախ տեղին է նաև հանրային-քաղաքական հարաբերություններում։
Փաշինյանն Ալիևի հետ մտել է մրցավազքի, թե Էրդողանի փոքր եղբայրն ով է: Նրանք էլ են սխալվում, ովքեր ասում են՝ Նիկոլը Հայաստանը տանում է դեպի Արևմուտք, նրանք էլ են սխալվում, ովքեր ասում են՝ Նիկոլը Հայաստանը տանում է դեպի Ռուսաստան. բովանդակային առումով Հայաստան արդեն չկա, կա Էրմենիստան: Նա Հայաստանը տեղավորել է պանթուրքիստական պետության բերանի մեջ:
